Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 117)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost

δια χειρός Πέμης Γκανά

Ο μικρόκοσμος του survivor, το τάμα του Αλέξη και το Λονδίνο...

Τετάρτη πρωί και μια φασαρία, ένα κακό, για ακόμα μια φορά, τάραξε τα ανήσυχα νερά των Πάνω Βριλησσίων.

Εκεί στην γνωστή γωνία, Τσιλιβίγκα και Χίου-καμία σχέση με τον Ζίκο- έξω από το φαρμακείο της γειτονιάς μας.

Βγήκα και εγώ για να δω τι συμβαίνει.

Τι διαφορετικό να συμβαίνει δηλαδή...
Δώδεκα θείες και ασυγκρίτως λιγότεροι θείοι είχαν μαζευτεί και τσακώνονταν.
Δουλειά δεν είχα, καμία, εκείνο το πρωινό, κάπου ανάμεσα σε αφόρητη τεμπελίτιδα και απόλυτη βαριεστημάρα, συν ότι με έχει εγκαταλείψει και η έμπνευση το τελευταίο διάστημα, έτσι λοιπόν ακούγοντας αυτόν τον

σαματά πετάχτηκα να πάρω, τάχαμου τάχαμου Ντεπόν, για τον πονοκέφαλο.

Καμία έκπληξη!
Η κυρία Ευθαλία, η γνωστή της γειτονιάς μας, πρωτοστατούσε ως συνήθως, και με το που πάτησα το πλακόστρωτο του φαρμακείου, με περιέλαβε.

-Για πες μας, με ποια ομάδα είσαι;

Χαρούμενη όπως ήμουν από την πρόσφατη νίκη της Πανάθας επί του μισητού της απάντησα:

-Α! Παναθηναϊκός κυρία Ευθαλία μου, παιδιόθεν!
-Τι λες μπρε; Αναρωτιόνται οι θείοι.

-Αφήστε την σε μένα, λέει η μαντάμ Ευθαλί κάνοντας νοήματα στους υπόλοιπους. (Λες και δεν σας καταλαβαίνουμε όταν κοροϊδεύετε μαντάμ...)
-Παιδί μου, με ρωτά αργά και τονίζοντας τις συλλαβές μια μια λες και μιλά σε μωρό, με ποιους είσαι, με τους Μαχητές ή τους Διάσημους;

Ωχ,  σκέφτηκα, «Μαχητές;

Να είναι τάχα κάποια καινούργια τρομοκρατική οργάνωση; Λες και δεν μας έφταναν οι πυρήνες της φωτιάς, και τα αχτύπητα ζαβά των βουπου.

Μέσα στη ντροπή, αναγκάστηκα να παρεδχθώ το μέγεθος της αγνοίας μου.

-Κυρία Ευθαλία, δεν τις ξέρω αυτές τις ομάδες.

-Δεν βλέπεις Σαρβάιβορ, ούρλιαξαν όλες μαζί, και ήταν δε τόσο δυνατές οι φωνές, που πετάχτηκε η Γιούλα η φαρμακοποιός έξω ανήσυχη με ένα πιεσόμετρο στο χέρι, έτοιμη να δώσει τις πρώτες βοήθειες….

-Σαρβάιβορ; Όχι δεν βλέπω, απαντώ μάλλον ανακουφισμένη...

-Είσαι μπιτ ζαβό παιδί μου; 78,36 και μισό, έκανε τηλεθέαση χθες.

-Μπα, έχω σοβαρότερα πράγματα να κάνω.

-Σοβαρότερα από τον Σπαλιάρα και τις ίντριγκες που στήνουν αυτές οι ξετσίπωτες, για να διώξουν το παλικάρι; αναρωτιούνται.

-Ασυγκρίτως.

-Κουμουνιστές παιδί μου, μόνο τα Κολχόζ τους νοιάζουν και από κοινωνική ζωή μηδέν, απεφάνθη τότε η μαντάμ και μου γυρίσανε όλες μαζί την πλάτη.
Μουτρωμένες.

Ντεπόν αγόρασα, γιατί με όλη αυτήν την φασαρία τους, τα χρειάστηκα πάραυτα!

Γύρισα λοιπόν σπίτι μάλλον προβληματισμένη, διότι ο κόσμος γύρω μας σπαράζει και εμείς κλεισμένοι μέσα σε έναν μικρόκοσμο με αδιάφανους τοίχους κοιτάμε μόνο το δέντρο μας, και χάνουμε την θύελλα που συγκλονίζει το δάσος.

Και τότε έμαθα από την τηλεόραση τα μαντάτα.
Ακόμη μια τρομοκρατική ενέργεια στα ένδοξα Λονδίνα...

Σε μια γέφυρα που την έχω κι εγώ χιλιοπερπατήσει, και χιλιοφωτογραφηθεί.

Ωμή βία.

Από ανθρώπους φανατικούς, ιδεοληπτικούς, ανισόρροπους.

Για ακόμα μια φορά χτυπήθηκε η καρδιά της Ευρώπης, αυτής της γέρικης ηπείρου που χιλιάδες λάθη μπορεί έχει κάνει στο παρελθόν, αλλά και οι μεγαλύτερες ιδέες έχουν ξεπηδήσει από τα σπλάχνα της!

Η δημοκρατία, ο ουμανισμός, η ελευθερία.

Η ελευθερία.

Και έτσι στα εντελώς ξαφνικά, τα δικά μας δυσθεώρητα προβλήματα, για λίγο δώσανε την θέση τους στον παγκόσμιο χάρτη.

Η πληγωμένη Ευρώπη, όχι από τα λόγια του Ντάισεμπλουμ, για το απείθαρχο νότιο μέρος της, με σφιγμένα δόντια και κρυμμένο φόβο ξανασηκώνεται και προχωρά, γιατί μονόδρομος είναι να κοιτάς μπροστά και να πορεύεσαι, αφήνοντας πίσω σου τους φανατικούς να περνάνε τον δικό τους μεσαίωνα.

...

Κατά τα λοιπά, τίποτα δεν πάει καλά...

Το αγόρι το όμορφο που έχουμε για πρωθυπουργό πήγε στα Ιεροσόλυμα.
Το χε μάλλον τάμα, «Δώσε Θεούλη μ, να γένω πρωθυπουργός και εγώ θα έρθω γονυπετής, στον οίκο σου!»

Το λες και μετάλλαξη, από ντιπ αλιβάνιστος προσφάτως μετανοήσας πιστός!

Να τα θαύματα που ψάχνεις μια ζωή, μαντάμ!

Μπροστά σου και ολοζώντανα.

Μετά βέβαια ο πρωθυπουργός μας ήθελε να ακούσει και έναν Ιταλικό εξάψαλμο.

Τον λυπάμαι τον ταλαίπωρο κατά βάθος, μωρέ...

Να, επίθεση εξαπολύει μέχρι και το Μέτωπο Κομμουνιστικής Νεολαίας Ιταλίας στον Έλληνα πρωθυπουργό, με αφορμή ομιλία του σε πανεπιστήμιο της Ρώμης.
Μια κατακόκκινη αφίσα εμφανίζει τον Αλ6 μας, σκεπτικό, με σταυρωμένα χέρια:
«Όποιος πουλά τον λαό του δεν είναι ευπρόσδεκτος».

Αχ βρε Τσίπρα που νόμιζες πως οι κουτόφραγκοι θα έτρωγαν αμάσητο το σλόγκαν:

Ζήσε τον μύθο σου στην Ελλάδα...

Μέσα σ όλα τσουπ και η νεολαία του ηρωικού πλην επαναστατικού Σύριζα.

Ετοιμάζεται, βλέπεις, για ένα ακόμη συνέδριο, το πόσο αρέσκονται οι σύντροφοι για αυτά τα συνέδρια και τα φεστιβάλ είναι γνωστό τοις πάσι.

-Πόσο Σύριζα είσαι σύντροφε;
Ρωτούν και σου δίνουν ένα ερωτηματολόγιο:

Α). Έκλεψες σούπερ μάρκετ και έδωσες τα τρόφιμα τους πτωχούς, σαν τον Ρομπέν των πόλεων; -πάντως το φέρουν βαρέως οι νεολαίοι, πως είναι δυνατόν οι κατάπτυστοι Βρετανοί να γέννησαν έναν Ρομπέν και όχι οι Σοβιετικοί, αγκάθι που γρατζουνά, ακόμα, τις καρδιές τους...

Ένιγουέι.
Β). Συμμετείχες σε πορείες, καταλήψεις, έσπασες την κεφάλα κανενός αστυνομικού;

Γ). Πόσες φορές μούτζωσες την Αμερικάνικη Πρεσβεία;

Ε;;;

Το συμπλήρωσα και εγώ, το τσέκαραν, και με έδιωξαν.

-Γιατί καλέ; τους ρώτησα με έκδηλη απορία.

-Γιατί εδώ, μαντάμ(!), είμαστε επαναστατική νεολαία και όχι το κατηχητικό...

Και εγώ τους μούτρωσα, όχι τόσο για το κατηχητικό, αλλά για αυτό το «μαντάμ».
Άει στα κομμάτια σύντροφοι, μας ζαλίσατε με τα ιδεοληπτικά σας, πια...

Πίναμε καφέ, η Βιργινία, η Λέττα, η Δάφνη και εγώ, ήρθε και η φίλη Αθηνά υπερφουρκισμένη.

-Τα μάθατε; Ρωτά αγριεμένη.

-Ποια απ όλα; Της απαντάμε με μια φωνή.

-Πάμε για εκλογές!

-Και πως το ξέρεις βρε φωτεινέ παντογνώστη;

-Κοίτα να δεις και το φιλοσόφησα, το ξεκινάν ύπουλα, πρώτα το σαρβάιβορ, έπειτα ο Λεμονής(!!!) κόουτς του μισητού, νάτο, πάμε ντουγρού για δραχμή και εκλογές!

...Τώρα τι να σας πω μπορεί να έχει και δίκιο, πάντως δυο φάσκελα (Πέμη και Δάφνη) τα μάζεψε, οι λοιπές φίλες απλά αναρωτήθηκαν τι εστί Λε-μο-νι!!!

 Αυτά τα ολίγα φίλοι καλοί και αγαπημένοι, σας ασπάζομαι σταυρωτά και σας μερσώ που ακόμη με ανέχεστε!

Ραντεβού το επόμενο Σάββατο!

ΥΓ. Μην λέτε μεγάλες κουβέντες γκάις, δεν ξέρετε πως τα φέρνει καμιά φορά η ζωή!

Εγώ ήμουν που γκάριζα: «Τι παρελάσεις βρε Σοβιετία, είμαστε, ή Νόρθ Κορία;;;;».

Ε! Σήμερα 25 του Μάρτη, με καμάρι, συνοδεύω τους γιούς μου, ναυτοπρόσκοπους που υπερήφανοι πάνε να παρελάσουν με το Σύστημα τους!