EYAερα: «Όταν οι Δούρειοι Ίπποι τρέχουν…»

Γράφει
η Εύα Τσαροπούλου

Είμαι αλλεργική στην «αναγκαστική» ψήφο· στο να ψηφίζουμε δηλαδή όλοι μαζί κάποιον για να φύγει κάθε φορά ο προηγούμενος, επειδή δεν μας άρεσε. Πάντα ψήφιζα αυτό που νόμιζα ως καλύτερο για τη χώρα μου και για τη ζωή μου, αφού δεν μπορούμε, φοβάμαι, να είμαστε «υπεράνω» σε κάτι τέτοια. 

Η μόνη φορά που δεν ψήφισα σκεπτόμενη τη ζωή μου, ήταν στις εκλογές που έφεραν την παρούσα κυβέρνηση στην εξουσία. Όχι, γιατί ήμουν ιδεολογικά αντίθετη –που σε πολλά ήμουν- αλλά διότι πίστευα ακράδαντα ότι ερχόταν σε μία συγκυρία που –και να ήθελε- δεν μπορούσε να

κάνει διαφορετικά τα πράγματα. Δυστυχώς, δικαιώθηκα, αλλά αυτό δεν ήταν έκπληξη για μένα.

Ως συνεπής άνθρωπος όμως, που νομίζω ότι με τα χρόνια έγινα, σε αυτή την πολιτική συγκυρία, αναζητώ κι εγώ «πολιτικό φως», διότι οπωσδήποτε δεν σκοπεύω να χαρίσω «ψήφο αποχής» σε κανέναν κιαρατά, όταν θα έρθει η ώρα και πάλι.

Ο βασικός άξονας της αντιπολίτευσης, αυτή τη στιγμή, εκτός που δεν με βρίσκει σύμφωνη ιδεολογικά, έχει αποδειχτεί στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ εντελώς «λίγος», για να τα βάλει με τη λαίλαπα αυτή, άσε που θεωρεί ότι καλύτερα είναι να διατηρήσει τους «συμμάχους» του και να μην διαρρήξει τα ιμάτιά του, πετώντας μερικά λαμόγια από εκεί μέσα, να καθαρίσει ο τόπος. 

Αν αυτή είναι σωστή πρακτική για την εποχή, προκειμένου να κρατήσει τις δυνάμεις του ενωμένες, για μένα, που δεν είμαι παλαιοκομματικό του στέλεχος και θα έπρεπε να με προσεγγίσει για να ανεβάσει τα νούμερά του, δεν μπορεί να με πείσει. Αν δεν βάλει το μαχαίρι στο κόκκαλο -και δεν ισχυρίζομαι οτι μπορεί εύκολα να το κάνει- δεν θα με φέρει κοντά. Έτσι, προς το παρόν τουλάχιστον και μέχρι να υπάρξει κάποια ευχάριστη έκπληξη, αυτό το κομμάτι μοιαζει να μπαίνει στην άκρη.

Η απόφαση της Κεντροαριστεράς για τη δημιουργία νέου ενιαίου φορέα, με χαροποίησε, δεν το κρύβω. Αφενός, διότι εκεί νιώθω περισσότερο σαν «στο σπίτι μου» πολιτικά (ναι, όλοι κρύβουμε έναν πασόκο μέσα μας, κατά βάθος), αφετέρου διότι η πρόθεση συνέργειας των φορέων προκειμένου να ενοποιήσουν τις δυνάμεις τους αποτελεί για μένα ένα διακαή πόθο, για τον οποίο είχα εγκαταλείψει κάθε ελπίδα, ασχολούμενη από το 2012 μέσα σε κινήσεις πολιτών ή μικρά κόμματα. Είχα αποφασίσει ότι ο Έλληνας, μην έχοντας κουλτούρα συνεργασίας, δεν θέλει τελικώς να το κάνει αλλιώς. 

Έτσι, ακούγοντας ετούτη τη νέα πρόθεση, σαν να είδα λίγο φως στην άκρη του πολιτικού τούνελ. Λέω, «θες να κάνω λάθος και ετούτοι εδώ να το κάνουν στ’ αλήθεια;». Κι άρχισα να παρακολουθώ πιο εντατικά τις κινήσεις τους.

Η πολιτική μου θέση «ψήφος στα πρόσωπα» υπερίσχυε πάντα της όποιας ιδεολογικής μου κόντρας με το πλαίσιο που τα περίκλειε. Αυτή δεν είναι μία σωστή τοποθέτηση, το γνωρίζω, διότι πόσο εξαιρετικός μπορεί να είναι κάποιος όταν ασπάζεται ιδέες με τις οποίες εσύ νιώθεις ότι αγγίζεις τον παραλογισμό; Ωστόσο, την αδυναμία μου δεν την κρύβω και πολλές φορές έχω φάει το κεφάλι μου προς τούτο. Έτσι και τώρα, μεταξύ των υποψηφίων υπήρχαν και τρία άτομα στα εννέα, τα οποία πίστευα ότι μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά.

Και φτάνουμε, δόξη και τιμή, στις περιβόητες τηλεμαχίες. Τις παρακολούθησα και τις δύο, λόγω πολιτικής, αλλά και επαγγελματικής διαστροφής.

Η πρώτη ήταν παντελώς άνευρη. Κανείς δεν είπε τίποτα άξιο να μου τραβήξει την προσοχή. Αν αυτό θεωρήθηκε απ’ τους ίδιους καλή πρακτική, αφού δεν «ξέφυγαν» σε τίποτα, για μένα που περίμενα να δω, να ακούσω, να εισπράξω αυτή τη διαφορά, ήταν business as usual ή αλλιώς «όλη σου η ζωή, μια Τετάρτη μου απόγευμα»!

Μία, σίγουρη για τον εαυτό της, παλαιοκομματική αρχηγός, ένας ευρωβουλευτής που προφανώς δεν αντέχει τη συννεφιά στις Βρυξέλλες, ένα άνευρο ρομπότ με χαλασμένα τσιπάκια, ένας νεαρός πρωτοεμφανιζόμενος «κωμικός» (κρίμα που δεν μπορώ να τον χαρακτηρίσω διαφορετικά), ένας καθηγητής συμπαθητικός, αλλά χωρίς καμία «πολιτική υποδομή», ένας επικεφαλής που, αγνοώντας τη θέληση όσων τον στήριξαν στο παρελθόν, αποφάσισε να πάει σε μεγαλύτερο «διαμέρισμα», ένας δήμαρχος αγνώστων λοιπών προθέσεων και φιλοδοξιών και δύο παλιά στελέχη του σοσιαλιστικού κινήματος, που έχουν διατελέσει υπουργοί και θα μπορούσαν ίσως πολύ καλύτερα.

Στη δεύτερη τηλεμαχία, τα πράγματα μοιάζουν να βελτιώνονται. Η σίγουρη αρχηγός έκανε απλώς έναν περίπατο, με τη σιγουριά του νικητή που «ξέρει». Ο επικεφαλής μάλλον ήρθε δεύτερος στις εντυπώσεις, βασισμένος στις «συγκινησιακές φορτίσεις», που είναι το δυνατό του σημείο νομίζω –και το ντύσιμό του για τη βραδιά, ομολογώ ότι συνέτεινε σε τούτο. Ο δήμαρχος εμφανίστηκε λίγο έξαλλος, χωρίς όμως να πει τίποτα το συγκεκριμένο και κανείς δεν κατάλαβε το λόγο. Το ρομπότ είχε διορθώσει τα τσιπάκια του και είπε και κανά δυο σωστά πράγματα, αλλά δύσκολα τα πιστεύει κανείς από κάποιον που μοιάζει να βγήκε από το «The Stepford Wives». Ο κωμικός έκανε το μακαρίτη τον Ψάλτη να μοιάζει άξιος για Όσκαρ. Ο καθηγητής ενίσχυσε την παρουσία του, ωστόσο η έλλειψη πολιτικής υποδομής εξακολουθεί να είναι πρόβλημα. Ο ευρωβουλευτής και τα παλιά στελέχη απλώς δεν είπαν τίποτα το καινούργιο, τελεία.  

Όλοι μαζί βέβαια, αποφάσισαν να τα βάλουν λίγο περισσότερο με την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, αλλά προσωπικά δεν έγινα σοφότερη, αφού δεν άκουσα καμία ενδιαφέρουσα «πρόταση».

Ως τηλεθεάτρια, πάντως, αποκόμισα μάλλον το συμπέρασμα πως ο καταλληλότερος για την ηγεσία της κεντροαριστεράς είναι ο...Αλέξης Τσίπρας!

Πολύ σοβαρά μιλώντας:

Δεν κατάλαβα· θα συνεργαστούν μεταξύ τους μετά την εκλογή του νέου αρχηγού;

Υπό ποιες προϋποθέσεις; Υπάρχουν κοινές θέσεις μεταξύ τους;

Τελικώς ποιος θα είναι αυτός ο νέος ενιαίος φορέας της προοδευτικής παράταξης, πόσο «νέος», πόσο «προοδευτικός» θα είναι;

Στο μυαλό μου εμφανίστηκε εκιός ο Μανωλιός, που γδύθηκε μπροστά μου και απλώς αναποδογύρισε τα ρούχα του και τα έβαλε αλλιώς: Ένα παλιό ΠΑΣΟΚ, εμπλουτισμένο με άρωμα ΕΛΙΑΣ, πήγε να πλυθεί στο ΠΟΤΑΜΙ και στο δρόμο συνάντησε έναν κόκκορα, έναν δήμαρχο, έναν οικονομολόγο κι ένα ρομποτάκι και όλοι μαζί φτιάξανε ένα κακό ανέκδοτο, σαν εκείνο που καταλήγει με το ότι ο σοσιαλισμός είναι καλό πράγμα, αλλά τι γίνεται όταν σου τελειώνουν τα λεφτά των άλλων;

Απ’ την άλλη, σε μία γενικότερη σύγχυση, οφείλω να παραδεχτώ ότι δεν ξέρω πια ποιο σύστημα μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα, αφού οι εναλλακτικές δεν είναι τέτοιες που να μπορώ και να τις υπερασπιστώ.  

Η παλιά θεώρηση ότι η ελευθερία του κεφαλαίου, για παράδειγμα, λειτουργεί τελικώς θετικά για τον άνθρωπο γενικότερα, μοιάζει να μην είναι επαρκής. Στις μέρες μας, το κεφάλαιο προτιμάει τη φθηνή εργασία, χωρίς να ενδιαφέρεται για το αν αυτή είναι και καλή. Προτιμάει να δουλεύει σε κοινωνίες όπου τα καθεστώτα δεν τηρούν τους νόμους, παρά σε άλλες, πιο ευνομούμενες και συντελεί προς τη διατήρηση της ανομίας, αφού αυτή το εξυπηρετεί καλύτερα.

Δουλεύει με έναν απόλυτα παρεξηγήσιμο τρόπο, βρίσκοντας την ευκαιρία να καταπατήσει τα ανθρώπινα δικαιώματα, παράγοντας πλούτο που μοιάζει «άδικος» και παρέχοντας έτσι μια καλή δικαιολογία σε αυτά τα ανόητα, οπορτουνιστικά συστήματα να κρατούν τη διακυβέρνηση της χώρας.

Αν υπάρχει αντίλογος σε αυτά που ζούμε, τότε σίγουρα δεν εκφράζεται σωστά. Διότι πέραν αυτού που κατέληξε να θεωρείται απλή λογική, ότι λίγο εισόδημα είναι καλύτερο απ’ το καθόλου εισόδημα, υπάρχει και το ηθικό σημείο στην ιστορία αυτή, που κανείς δεν μπορεί πλέον να το παραγνωρίσει. Το λίγο εισόδημα δεν είναι πάρα το χρύσωμα στο χάπι της εξαθλίωσης στην οποία μας έχουν φερει και το πλασάρισμα του ως "καλύτερο" είναι παντελώς ανήθικο. 

Στο δικό μου το μυαλό, διογκώνεται η δυσάρεστη αλήθεια ότι κανένα απ’ τα υπάρχοντα πολιτικά σχήματα ετούτης της χώρας δεν φαίνεται να εξυπηρετεί, με ξεκάθαρο τρόπο, συγκεκριμένα συμφέροντα, ακόμα κι αν αυτά δεν είναι τα δικά μου· το μόνο που κάνει είναι να υποβοηθεί απολυταρχικούς σχηματισμούς να ανεβαίνουν και να οδηγεί τους υπόλοιπους στο απόλυτο πολιτικό αδιέξοδο. Μία αποχαυνωμένη πολιτική σκέψη δεν μπορεί παρά να αδρανεί και κάθε πολιτική δράση κι αυτό είναι το μεγαλύτερο κακό που έχουμε πάθει.

Εμείς οι Έλληνες, είμαστε ένας πολύ ιδιαίτερος λαός και αυτό θα έπρεπε να το είχαν λάβει υπόψιν τους όλοι όσοι ασχολούνται με την πολιτική και να απευθύνονταν σε μας, βασιζόμενοι περισσότερο στην κοινωνική μας ανθρωπολογία και λιγότερο στην τσέπη μας. Έχει αποδειχτεί ότι ο τρόπος που ψηφίζουμε δεν είναι πάντα ορθολογικός, παίζουν πολλοί παράγοντες το ρόλο τους κι αυτό κανείς δεν το έχει μετρήσει σωστά.

Άλλοτε είμαστε πλούσιοι και φτωχοί, άλλοτε είμαστε πατρίς, θρησκεία κι οικογένεια, άλλοτε είμαστε επαναστάτες χωρίς αιτία, άλλοτε είμαστε μενουμεευρώπηδες, άλλοτε λέμε όχι και εννοούμε ναι, γενικώς είμαστε ένα παράξενο κι ατίθασο χαρμάνι. Κι αυτό δεν λένε να το βάλουν κάτω και να το συνυπολογίσουν αυτοί που θέλουν να μας κάνουν ζάφτι, άσε που και το να μας κάνουν ζάφτι δεν το πολυθέλουμε κι αυτό!

Εάν κάποιος ήθελε να κάνει τη διαφορά, έπρεπε να φέρει μία συγκεκριμένη πρόταση που θα μιλούσε για πράγματα που όλοι καταλαβαίνουμε –και νομίζω πως, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, με κίνδυνο μάλιστα να μοιάζει οτι την έχουμε χάσει εντελώς - έχουμε συναποδεχτεί.

Δεν γίνεται να μιλάμε, για παράδειγμα, για τον τρόπο με τον οποίο θα ασκείται η εξουσία, αλλά να μην συζητάμε με νούμερα για το πόσο μεγάλο θα είναι αυτό το κράτος που θα την ασκεί! 

Οι αφορισμοί περί κατάλυσης του κράτους ή περί απολύσεων του συνόλου  των δημοσίων υπαλλήλων, θα έπρεπε να έχει γίνει κατανοητό μέχρι τώρα ότι δεν δουλεύουν εδώ. 

«Να φύγετε, να πάτε αλλού», θα είναι το πρώτο που θα σου πει ο ίδιος Έλληνας που, αν καθόσουν και του έλεγες να σου ορίσει εκείνος πόσο νομίζει ότι θα έπρεπε να είναι το κράτος που θα μπορούσε να δουλέψει καλά, θα σου έλεγε σίγουρα ένα μέγεθος μικρότερο απ’ αυτό που σήμερα υπάρχει. 

Τον παραλογισμό μπορούμε όλοι να τον καταλάβουμε πολύ καλά, όταν δεν μας παρασύρουν οι φωνές της αντίδρασης στο όποιο πυροτέχνημα σκάσει μέσα στη μούρη μας.

Καταλήγω, όμως, ότι τα πυροτεχνήματα εξυπηρετούν πολύ καλά όλα ανεξαιρέτως τα πολιτικά σχήματα κι έτσι απλώς θα συνεχίζουν να σκάνε μέσα στη μούρη μας!

Αν ο κόσμος μπορούσε να έχει λόγο –πρωτίστως όμως ενημέρωση- για το πού ακριβώς πηγαίνουν τα χρήματα που πληρώνει σε φόρους, σίγουρα θα είχε μεγαλύτερη πρόθεση να τους πληρώνει κιόλας. Διότι όλοι θέλουν ένα καλό σύστημα Υγείας, όλοι θέλουν πρόσβαση στη Γνώση, αφού συνεπάγεται πρόοδο, όλοι θέλουν μεγαλύτερη Ασφάλεια, όλοι θέλουν ποιότητα ζωής στις πόλεις τους, στα χωριά τους, όλοι θέλουν Υποδομές, όλοι θέλουν Δικαιοσύνη. 

Δεν ξέρω όμως κανέναν που να θέλει να παίζει την τυφλόμυγα με τα λεφτά του!   

Κι αν πρέπει οπωσδήποτε να αναφερθούμε σε αυτή την καταραμένη λέξη από «Μ», τα μνημόνια, αντί να προσπαθούμε να τα ξορκίσουμε, ίσως θα έπρεπε να παραδειγματιστούμε απ’ την Κύπρο, για να κατανοήσουμε ότι δεν μπορούμε να βγούμε μεμονωμένα απ’ την κρίση. Μόνο όλοι μαζί μπορούμε! Διαφορετικά, το μόνο που θα πετύχουμε είναι να προετοιμάζουμε νέες γενιές μεταναστών, όσοι μπορούν να το κάνουν κι αυτό και τίποτα παραπάνω…

Με τούτα τα χιλιοειπωμένα, θέλω να πω ότι όλοι λέμε τα ίδια πράγματα. Έχουμε εντοπίσει τα προβλήματα, ξέρουμε πολύ καλά ποιες είναι οι λύσεις. Γιατί πρέπει να επιμένουμε να τις βάλουμε κάτω από διαφορετικές πολιτικές σημαίες; Αφού αυτό τελικώς, δεν δουλεύει για κανέναν! Το μόνο που κάνει είναι το πάνω χέρι, κάτω χέρι, τίνος είν’ το πάνω πάνω…

Τα μπέρδεψα μωρέ πάλι, τα μπουρδούκλωσα· έτσι την πατάω κάθε φορά που γράφω για πολιτική. Βλέπεις δεν είμαι πολιτικός, είμαι όμως πολίτης και με αφορά το τι γίνεται στο «σπίτι μου»!

Είναι πολύ σημαντικό για μία χώρα να υπάρχουν διαφορετικές πολιτικές φωνές. Κι όσες περισσότερες μπορούν να αντιπροσωπευτούν μέσα στο Κοινοβούλιό της, τόσο καλύτερα για τη Δημοκρατία, που συνεχίζει να είναι το καλύτερο δυνατό πολίτευμα. Ωστόσο, είναι μεγάλη ανάγκη, πέρα απ’ τα στόματα να δουλεύουν και τα αυτιά!

Ας μπουν στον κόπο, να πάρουν το χρόνο να αφουγκραστούν κι αυτή τη ρημάδα την κοινωνία! Αυτήν την περίεργη, παράδοξη, αλλοπρόσαλλη κοινωνία, που -μέχρι να την κάνουμε καλύτερη- είναι η μόνη που έχουμε!

Χειροκροτώ, ναι, ακόμα και σήμερα χειροκροτώ την πρόθεση (έστω) να δημιουργηθεί κάτι ενιαίο, που θα εκφράζει έναν συγκεκριμένο χώρο· ας μην μας τρομάζουν οι λέξεις ή οι χώροι.

Αν με ρωτάς, θέλω το εγχείρημα της κεντροαριστεράς να πετύχει. 

Όπως θα ήθελα και η δεξιά παράταξη να ήταν πιο δυνατή, πιο σταθερή.

Διότι είναι πάντα προς το συμφέρον όλου του πολιτικού συστήματος η ύπαρξη μιας καθαρής και πολύ συγκεκριμένης πρότασης. Ανεξαρτήτως του πού αυτή απευθύνεται και ποιοι συνάδουν μαζί της.

Τα μπερδεμένα δεν αντέχω. Αυτούς που σήμερα είναι σε ένα δεξιό κόμμα για παράδειγμα κι αύριο θα πάνε να ψηφίσουν και για την κεντροαριστερά, ακυρώνοντας και το θεσμό της ψηφοφορίας και την ιδεολογία τη δική τους. Τρελαίνοντας οπαδούς και φίλους και διαλύοντας την οποία εμπιστοσύνη θα μπορούσαν να τους έχουν, από την τόση "ταλάντωση" πεποιθήσεων. 

Αυτός που σήμερα δεν έχει πρόβλημα να "λερώσει" την ιδεολογία του, επειδή σε κάτι ίσως τον εξυπηρετεί, σίγουρα αύριο δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να προδώσει κι εσένα που τον ψήφισες, αν αυτό τον εξυπηρετεί επίσης σε κάτι.

Η σταθερότητα είναι κάτι στο οποίο θα πρέπει να μάθουμε να επενδύουμε κάποτε, αν θέλουμε να μας λαμβάνουν σοβαρά υπ'όψη τους οι άλλοι. 

Αυτό που κάποτε το έλεγαν "μπέσα" οι άνθρωποι εξελίσσεται ως η πιο σοβαρή πολιτική αρετή.

Έχουμε φτάσει σε εκείνο το μοιραίο σημείο όπου χρειαζόμαστε συγκεκριμένες και πολύ συγκροτημένες κινήσεις, προκειμένου να βγούμε απ’ το αδιέξοδό μας.

Δεν αρκεί μόνο να τρέχουν διάφοροι Δούρειοι Ίπποι, όταν αυτοί είναι μόνο αυτό: Δούρειοι Ίπποι!

Δεν χρειαζόμαστε άλλους να μας εξαπατήσουν, το κάνουμε ωραιότατα μόνοι μας αυτό....

Δεν μας χρειάζονται άλλες παρωδίες πολιτικής, θέλουμε σοβαρούς ανθρώπους να μας οδηγήσουν. Ξεκάθαρα σχήματα, απαλλαγμένα απ’ τα παλιά, τα ανόητα, τα δήθεν.

Δεν μηδενίζω τα πάντα: Έχουμε αρκετούς σοβαρούς ανθρώπους σε όλες τις πολιτικές παρατάξεις. Εύχομαι την Κυριακή που θα έρθει, να έχουμε έναν ακόμα. Θα είναι προς όφελος όλων.

Μην γελιέστε όμως: Δεν μας αρκούν πια τα ευχολόγια, χρειαζόμαστε πράξεις! Πολύ συγκεκριμένες! Δεν θέλουμε άλλες γέφυρες εκεί που δεν υπάρχουν ποτάμια! Δεν θέλουμε καν να μας φέρετε ποτάμια! Δεν είμαστε ένα μάτσο ναρκομανείς, για να μας τάζετε ψευδαισθήσεις! Δεν μας ενδιαφέρει να μας κάνετε να πιστεύουμε ότι πήραμε το μεγαλύτερο κομμάτι από μία πίτα που δεν ψήθηκε καλά.

Θέλουμε να ψήσετε επιτέλους καλά την πίτα! 

Κι όταν αποφασίσετε να το κάνετε, θα μπούμε πρώτοι μαζί σας στην κουζίνα…

Οικειοθελώς και με ευχαρίστηση ...

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ - ΦΟΒΑΜΑΙ 

https://www.youtube.com/watch?v=hzDPX2Qweak