Ο προϋπολογισμός και το παραμύθι του επόμενου Αυγούστου

Από τη Θεσσαλονίκη
γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Θυμάστε τον κ. Φλαμπουράρη που είπε ότι θα τρίβουμε τα μάτια μας από την ανάπτυξη στα μέσα του 2017;

Τα μέσα της χρονιάς  πέρασαν προ πολλού και τελικά δεν τρίβουμε τα μάτια μας. 

Ή μάλλον, τα τρίβουμε, αλλά για άλλους λόγους.

Περίεργο πώς έπεσε έξω αυτή η ήρεμη δύναμη της κυβέρνησης…

Δεν ήταν ο μόνος όμως. 

Ολόκληρος προϋπολογισμός του 2017 και έδωσε ανάπτυξη της τάξης του 2,7%.

Τώρα που το ‘17 φτάνει στο τέλος του, οι πιο αισιόδοξες εκτιμήσεις κάνουν

λόγο για 1,6%, το οποίο, εδώ που τα λέμε, θα είναι κατόρθωμα αν επιβεβαιωθεί μετά από ένα χρόνο εντατικής αποεπένδυσης της χώρας.

Οι περσινές λανθασμένες  προβλέψεις θα μπορούσαν να έχουν και τη θετική τους πλευρά, αν είχαμε μία κυβέρνηση που μαθαίνει από τα λάθη της. Επειδή όμως αυτό θα σήμαινε ότι είναι συνδεδεμένη με την πραγματικότητα, το οποίο με τη σειρά του θα σήμαινε ότι δεν είναι αριστερή, ο προϋπολογισμός για το 2018 προβλέπει αύξηση κατά 2,5%, στη βάση της εκτίμησης ότι θα υπάρξει εκτίναξη των επενδύσεων με ρυθμό 11,4%!

Στο μεταξύ, η Ελλάδα έπεσε φέτος ακόμη πιο κάτω στην κατάταξη της Παγκόσμιας Επετηρίδας Ανταγωνιστικότητας. Βρίσκεται στην 57η θέση (από την 56η πέρυσι) ανάμεσα σε 63 χώρες. 

Τα τέσσερα κριτήρια  που την κατατάσσουν εκεί είναι η οικονομική αποδοτικότητα, η κυβερνητική αποτελεσματικότητα, η επιχειρηματική αποτελεσματικότητα και οι υποδομές· με άλλα λόγια, ό,τι ακριβώς εκτινάσσει τις επενδύσεις.

Τώρα, θα πει κάποιος ότι τις κυβερνητικές εκτιμήσεις έχουν υιοθετήσει και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, οπότε, από πού κι ως πού τις αμφισβητούμε οι υπόλοιποι...;

Με τα χρήματά τους εξασφαλισμένα για τα επόμενα 97 χρόνια μέσω της υποθήκευσης της περιουσίας του ελληνικού δημοσίου, θα υιοθετούσαν και τον Έλληνα πρωθυπουργό αν τους το ζητούσε. (Μιλούμε για τα κράτη-μέλη και όχι για την Ευρωπαϊκή Ένωση.)

Ένα ουσιαστικό πρόβλημα έχουν, πολιτικής φύσεως, κι αυτό είναι η στήριξη μίας ακραία λαϊκιστικής κυβέρνησης που δεν ανταποκρίνεται στα συμφωνηθέντα, αλλά και αυτό έρχεται η προσεχής έξοδος της Ελλάδας από το μνημόνιο για να τους το λύσει… Το δικό τους πρόβλημα… 

Το δικό μας δεν λύνεται καθόλου.

Η πολυτραγουδισμένη από τα πρωθυπουργικά χείλη έξοδος από τα μνημόνια τον ερχόμενο Αύγουστο, δεν σημαίνει έξοδος από την επιτήρηση, δεν σημαίνει έξοδος από τα δυσάρεστα μέτρα (έχουν ήδη συμφωνηθεί), σημαίνει έξοδος από τη φθηνή χρηματοδότηση. 

Τα καλά του μνημονίου δηλαδή φεύγουν, τα άσχημα μένουν.

Παραδίδοντας μαθήματα διαπραγμάτευσης, οι εταίροι, στη θρυλική Σύνοδο Κορυφής του ‘15, δεν μας αρνήθηκαν τα αρκετά χρήματα που διεκδικήσαμε με τριετή ορίζοντα, καθώς, όπως προτάξαμε, θέλαμε να προγραμματίσουμε με άνεση την έξοδό μας από την κρίση.

Τα βρήκαμε οι δυο πλευρές στα 80 δισ. (από τα κράτη- όχι τις τράπεζες) και απλά μας υπενθύμισαν ότι εδώ μιλάμε για δανεικά, μέσω της σημείωσης ότι οι εγγυήσεις θα πρέπει να είναι αναλόγου μεγέθους· οπότε το νέο «ΤΑΪΠΕΔ» όφειλε να μαζέψει τουλάχιστον 50 δισ. ευρώ και αν εμείς θέλαμε οι φόροι να προηγούνται των μεταρρυθμίσεων, χαλάλι μας.

Και, αφού πέρασαν δύο χρόνια με τις ιδιωτικοποιήσεις να σέρνονται, τους φόρους στα ύψη και τις επενδύσεις στα βάθη, μας μένει ένας χρόνος για να γίνουμε μία άλλη χώρα, αλλιώς όταν θα τελειώσει ο «τριετής ορίζοντας» και βγούμε ελεύθεροι και ωραίοι για να δανειστούμε από τις αγορές, τα επιτόκια για τα δεκαετή ελληνικά ομόλογα θα είναι τέτοια, που θα ψάχνουμε τους κακούς ξένους να μας φτιάξουν καινούριο μνημόνιο.

Αυτά βέβαια είναι λεπτομέρειες για το κυβερνητικό αφήγημα, όπως θα είναι και τότε.

 Όπως ξεχάστηκε τους τελευταίους μήνες το περήφανο αίτημα για ελάφρυνση του χρέους, έτσι θα ξανά ακουστεί δυνατά, όταν τελειώσει και το όνειρο με τον μεσσιανικό Αύγουστο του ‘18.