Αργεί ακόμη η κανονικότητα

Γράφει ο Μιχάλης Δεμερτζής

 Το εμβόλιο για τον κορονοϊό έρχεται και αυτό είναι καλό νέο. Δεν είναι εδώ όμως ακόμα και, αν ήταν, δεν θα αποκτούσαμε όλοι ανοσία ως διά μαγείας με το που θα περνούσε τα σύνορα. Αυτά τα γράφουμε γιατί οι εικόνες που έρχονται από την Ισπανία τελευταία είναι πολύ ανησυχητικές, με αδικαιολόγητα πολύ κόσμο να συνωστίζεται στο κέντρο της Μαδρίτης για τα ψώνια των Χριστουγέννων.

Η κοινωνία διψά για κανονικότητα ή έστω για

μία μικρή χαλαρότητα και η ανυπομονησία της φαίνεται και εδώ, στην Ελλάδα, όταν οι νεκροί του κορονοϊού πλησιάζουν ή φτάνουν ημερησίως τριψήφια νούμερα και η κουβέντα στο δημόσιο διάλογο είναι αν το lockdown θα αρθεί 7, 14 ή 20 Δεκεμβρίου. Λες κι όταν αρθεί, ο κορονοϊός θα φοβηθεί και θα φύγει. Ο κορονοϊός ως εμπόδιο στην καθημερινότητά μας θα φύγει, μόνο όταν ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού θα έχει εμβολιαστεί. Όχι όταν ξεκινήσουν οι εμβολιασμοί και σίγουρα όχι όταν χαλαρώσουν τα μέτρα. Εάν δεν το καταλάβουμε αυτό, οι νεκροί θα εκτοξευτούν λίγο πριν τελειώσει ο «πόλεμος», πράγμα που δεν συμβαίνει ούτε σε κανονικό πόλεμο.

Η παγίδα, όμως, εδώ δεν αφορά μόνο τον καθέναν από εμάς ατομικά, αφορά και την κυβέρνηση. Είναι βέβαιο πως στην κυβέρνηση γνωρίζουν πως η επιστροφή στην κανονικότητα χρειάζεται υπομονή και πρέπει να γίνει βήμα-βήμα... Από την άλλη, όμως, είναι επίσης βέβαιο πως ο θίασος που βρίσκεται στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα πιέζει για πιο γρήγορες κινήσεις, όχι γιατί ξέρει κάτι που οι υπόλοιποι δεν ξέρουμε, αλλά επειδή πάντα ζητά τα αντίθετα από αυτά που γίνονται… Ο ΣΥΡΙΖΑ, σταθερά ανεύθυνος από τον Μάιο και μετά, όταν τα μέτρα χαλαρώνουν παραπονιέται επειδή χαλάρωσαν και όταν σφίγγουν παραπονιέται επειδή έσφιξαν.

Θα ήταν ιδανικό για όλους μας η ζωή να επανέλθει στην κανονικότητα το γρηγορότερο δυνατό και, σίγουρα, βλέποντας κάποιοι ότι έρχεται το εμβόλιο, θα αρχίσουν να αναρωτιούνται μεγαλόφωνα «Γιατί υπάρχουν ακόμα μέτρα;» και θα λένε «Αφήστε μας να πάμε στις δουλειές μας!», «Ορίστε! ήθελαν να επιβάλλουν χούντα!» και άλλα τέτοια… Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, οι γρήγορες κινήσεις στην ουσία θα είναι βιαστικές, γιατί το διακύβευμα είναι η υγεία μας. Η ζημιά στην οικονομία μας έχει ήδη γίνει άλλωστε – και είναι μεγάλη – κι ένα ρίσκο που μπορεί να την κάνει πολύ μεγαλύτερη δεν αξίζει επ’ ουδενί, γιατί το κόστος έχει μέσα και ανθρώπινες ζωές.

Μία σοβαρή κυβέρνηση βέβαια δεν θα αρχίσει να χαλάει τα σχέδιά της για μία υπομονετική επιστροφή στην κανονικότητα απλά επειδή την προκάλεσε η αντιπολίτευση, αλλά αυτό από μόνο του μπορεί να μην είναι αρκετό όταν μιλάμε για μία πανδημία που σκορπά το θάνατο… Και μόνο σε επικοινωνιακό επίπεδο να αντιδράσει στις επικρίσεις, εκπέμποντας μία υπέρμετρη αισιοδοξία και γεμίζοντας τα ΜΜΕ με καλά νέα, μπορεί να παρεξηγηθεί από τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο που τα νέα για το εμβόλιο παρεξηγήθηκαν στην Ισπανία.

Εν κατακλείδι, όσο πιο κοντά βρισκόμαστε στο τέλος όλης αυτής της ιστορίας, τόσο πιο πολύ σοβαρεύουν τα πράγματα. Μέχρι τώρα, το «βλέποντας και κάνοντας» ήταν δικαιολογημένα η στρατηγική όλων των κυβερνήσεων όλου του πλανήτη, επειδή αυτό που συνέβη με την πανδημία είναι πρωτόγνωρο και κανείς δεν μπορούσε να ξέρει πόσο θα κρατήσει… Αν δεν υπάρχει μέλλον, δεν υπάρχουν προσδοκίες, δεν υπάρχει σχέδιο, δεν υπάρχει οικονομία, δεν υπάρχει, κοινώς, ζωή και το μόνο που έχει σημασία είναι να βγει η ημέρα. Από εδώ και πέρα όμως υπάρχει μέλλον: Υπάρχει εμβόλιο, υπάρχει χρονοδιάγραμμα, υπάρχει σχέδιο… Συνεπώς, οι ευθύνες όλων μας, ατομικές και πολιτικές, μόλις αυξήθηκαν.