Η καραμέλα λειώνει

Είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο ότι τα ευκαιριακά πολιτικά σχήματα – οι αποκαλούμενες εκλογικές φούσκες- δεν έχουν τύχη στην Ελλάδα του αύριο.

Πολύ περισσότερο αν με την έλευση του νέου δανείου και τις μεταρρυθμίσεις, η χώρα αρχίσει να βρίσκει τον βηματισμό της.

Το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα –για να αναφερθούμε μόνο στην πρόσφατη ιστορία- είναι αυτό του
 προσωποκεντρικού ΛΑΟΣ, που χωρίς αρχές και σαφή ιδεολογική τοποθέτηση, μπήκε στον χρονοντούλαπο της λησμονιάς.

Φούσκα που έσκασε ηχηρά, επειδή δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα κόμμα που δημιουργήθηκε επειδή ο αρχηγός του διαφώνησε με τον Καραμανλή.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει αυτές τις ημέρες με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, των οποίων ο πολιτικά αμετροεπής και φιλόδοξος αρχηγός, θεώρησε ότι υπήρχε ευκαιρία για εκείνον να γίνει ο μεγάλος ηγέτης του τόπου!

Δεν άργησαν, όμως,  να βρεθούν μπροστά στα αδιέξοδα των συνεχών αρνήσεων και του λαϊκισμού. Πολύ περισσότερο όταν δημιουργήθηκε χωρίς σαφείς πολιτικές αρχές, συνονθύλευμα «αγανακτισμένων» της Πλατείας Συντάγματος και του διαδικτύου.

Ο διαχωρισμός «Μνημονιακών» και «Αντιμνημονιακών» είναι μια καραμέλα χωρίς  πολιτικό και ιδεολογικό υπόβαθρο, πασπαλισμένη από τις περίφημες και υπέρμετρες δόσεις φιλοδοξίας κάποιων «πολιτικών αρχηγών», με μπόλικο λαϊκισμό εν είδη ζάχαρης- άχνης!

Δεν μπορεί πλέον να διαδραματίζει για πολύ καιρό πρωτεύοντα ρόλο στην πολιτική μας ζωή.

Ήδη, αρχίζει και λειώνει.  

Όμως, η περίπτωση του Καμμένου, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επηρεάσει και άλλους πολιτικούς σχηματισμούς και το πιθανότερο το σύνολο της πολιτικής ζωής.

Ας μη έχουμε αυταπάτες.

Η κατρακύλα του ΠαΣοΚ θα ακουμπήσει και τη Νέα Δημοκρατία, αλλά και όσους φόρεσαν τις μάσκες του Ανδρέα Παπανδρέου για να προσεταιριστούν ψήφους.

Η κοινωνία μπορεί να είναι εξουθενωμένη και μεγάλα τμήματά της να αναζητούν ελπίδα και σωτηρία, αλλά ταυτοχρόνως έχουν βαθειά μέσα τους την άποψη ότι δεν μπορούμε να πορευόμαστε όπως μέχρι σήμερα. Έχει βαθειά ριζωμένη την πεποίθηση ότι χωρίς ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις στον παραγωγικό μας τομέα, χωρίς αλλαγές στα πάντα και με νοοτροπίες περασμένων δεκαετιών, παλαιολιθικές και εν πολλοίς ουτοπικές, δεν μπορούμε πλέον να μιλάμε για μέλλον.

Για να είμαστε ρεαλιστές και δίκαιοι και χωρίς να επηρεαζόμαστε από τις δημοσκοπικές τάσεις της κοινής γνώμης, οφείλουμε να πούμε ότι ο Σαμαράς μπορεί να μείνει «ζωντανός», κυρίως μετά τις σκληρές του προσπάθειες το τελευταίο διάστημα.

Αρκεί να τολμήσει να αλλάξει και το κόμμα του (είτε με διάλυση είτε με σοβαρή και ξεκάθαρη επανίδρυση) και να προχωρήσει στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις.

Από την άλλη πλευρά είναι ο Τσίπρας.

Ο οποίος με μόνο όπλο τον αντιμνημονιακό του λόγο και τις υποσχέσεις ότι δεν θ’ αλλάξει τίποτα, έχει καταφέρει και μάζεψε στο κόμμα του όλο το «βαθύ» ΠαΣοΚ και φέρει πλέον το «επαχθές» βάρος των συνδικαλιστών.

Μπορεί, όμως, με αυτούς και τις ακραίες θέσεις που εκφράζουν άλλα στελέχη του να μπορέσει να πείσει το ενεργό κομμάτι της κοινωνίας που δεν είναι εξαρτημένο από το δημόσιο;

Κι από την άλλη πλευρά, έχουμε την έντονη παρασκηνιακή κινητικότητα στην αποκαλούμενη κεντροαριστερά.

Προς το παρόν υπάρχουν ρεύματα και σιγανά ποταμάκια.

Με τις ανακατατάξεις που αναμένονται να δημιουργηθούν στη χρονιά που έρχεται, μπορεί και να τρίβουμε τα μάτια μας…

Το βέβαιο είναι ότι λίγα πράγματα θα μείνουν ως έχουν στο πολιτικό μας σκηνικό.

Το οποίο πλέον, οφείλει να επαναφέρει τη χαμένη αξιοπιστία του πολιτικού κόσμου.

Τα δε ευκαιριακά κόμματα, τα κόμματα διαμαρτυρίας και συνεχούς άρνησης, εκείνα που εκτοξεύουν τις αρλούμπες ανά λεπτό και είναι εναγκαλισμένα με τον λαϊκισμό, θα έχουν τη τύχη των καμμένων.