Φορολογικό νομοσχέδιο, παράθυρα, φεγγίτες και λοιπές ρυθμίσεις

Ανέκαθεν η προχειρότητα ήταν σήμα αναγνώρισης του ελληνικού κράτους, των πολιτικών και των υπηρεσιών του.

Γιατί, λοιπόν, να συμβαίνει διαφορετικά με το προς κατάρτιση και ψήφιση φορολογικό νομοσχέδιο που οι διαρροές για διατάξεις του έχουν ξεσηκώσει θύελλα διαμαρτυριών;

Κατ’ αρχάς οφείλουμε –και ιδίως ο πρωθυπουργός- να αναρωτηθούμε ποιος ήταν ο εγκέφαλος των διαρροών που έπληξαν την κυβέρνησή του.

Ο άνθρωπος αυτός, θέλοντας προφανώς να

 είναι αρεστός σε ΜΜΕ, τους έκανε «τη χάρη», αλλά ουσιαστικά κτύπησε κατ’ ευθείαν στο μαλακό της υπογάστριο την κυβέρνηση.

Εύκολο είναι να βρεθεί. Ακόμη πιο εύκολο να αποπεμφθεί.

Ας πάμε, όμως, στην ουσία του φορολογικού.

Δεν θα σταθούμε διόλου στα φημολογούμενα μέτρα του, αφού ουσιαστικά δεν τα γνωρίζουν ούτε καν όσοι ασχολούνται με την κατάρτισή του.

Θα σταθούμε περισσότερο στην μόνιμη αδυναμία να σκεφτούν οι κρατικοί λειτουργοί με την απλή λογική.

Από το 1955 και το φορολογικό νομοσχέδιο του Μαρκεζίνη (κυβέρνηση Παπάγου, Ν.3223/55) αλλά και το βελτιωτικό του (κυβέρνηση Καραμανλή 1958) στα οποία αναφέρονταν ρητά και κατηγορηματικά οι κλίμακες, τα τεκμήρια, οι φόροι επιτηδεύματος, οι προκαταβολές και όλα τα υπόλοιπα, ουσιαστικά δεν έχει αλλάξει τίποτα, παρ’ ότι έχουν μεσολαβήσει εκατοντάδες άλλα αντίστοιχα νομοσχέδια, εκατοντάδων υπουργών και χιλιάδων μανδαρίνων.

Πάνω στον Μαρκεζίνη έκαναν την «άσκησή» τους οι διάφοροι τσάροι της ελληνικής οικονομίας, χωρίς ουσιαστικά να αλλάζουν το παραμικρό από την ουσία του.

Εκείνα τα χρόνια και πολλά εξ όσων ακολούθησαν, αυτός ο νόμος ήταν «χρυσάφι» για το Κράτος και τους πολίτες του, στον οποίο βασίστηκε εν πολλοίς η ανάπτυξη και πολλά άλλα

Σήμερα, όμως, με μια Ελλάδα τελείως αλλαγμένη,  βυθισμένη σε οικονομικό τέλμα και έρμαιο συντεχνιών και φοροφυγάδων, δεν μπορεί να συνεχίζεται αυτή η κατάσταση.

Δεν μπορεί ο μέσος Έλληνας να «πνίγεται» από το ίδιο του το Κράτος από την υπέρογκη φορολογία, που βασίζεται σε ασύστολη γραφειοκρατία.

Δεν μπορεί η Ελλάδα να…μη μπορεί να φτιάξει ένα απλό, λιτό, περιγραφικό και δίκαιο φορολογικό νόμο.

Δεν μπορεί να καταρτίζεται και πάλι φορολογικό νομοσχέδιο με εκατοντάδες τρύπες και παράθυρα, ρυθμίσεις και παραρυθμίσεις, παραγράφους και υποπαραγράφους, αστερίσκους και λοιπά φαιδρά.

Δεν μπορεί οι μανδαρίνοι και οι πολιτικάντηδες να «εργάζονται» μόνο για τις συντεχνίες και πόσα θα γλιτώνουν από τη φορολογία, αντί να ασκηθούν επί της απλής λογικής.

Να φτιάξουν, δηλαδή, ένα φορολογικό σύστημα με το οποίο το Κράτος θα γνωρίζει ανά πάσα στιγμή ποιος κερδίζει, πόσα κερδίζει, τι πουλάει, τι αγοράζει, αν πλήρωσε φόρους, πόσους και για ποιον λόγο.

Χωρίς γραφειοκρατία, χωρίς προσωπική επαφή των υπαλλήλων του Κράτους και των συναλλασσομένων, χωρίς παραθυράκια και φεγγίτες.

Κι αν όλοι αυτοί οι μεγαλοοικονομολόγοι και σπουδαγμένοι αδυνατούν να κατανοήσουν τις ανάγκες του σήμερα, ε ας πάμε πιο πέρα.

Ας πάρουμε το Γερμανικό, το Καναδέζικο, το Αγγλικό, φορολογικό σύστημα, ας πάρουμε αυτό των ΗΠΑ (στην οποία ο Αλ Καπόνε συνελήφθη για φοροδιαφυγή), ας τα κάνουμε copy paste και ας ξεστραβωθούμε.

Ας το πάρουμε απόφαση και ας αναζητήσουμε λύσεις ρεαλιστικές και μακράς πνοής.