Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας, συνεπικουρούμενη από τις πολιτικές δυνάμεις της ήσσονος προσπάθειας, δεν επιθυμούν να αλλάξει σχεδόν τίποτα στις δομές του Κράτους.
Χρόνια και χρόνια βολεμένη στη μακαριότητα του «έχει ο Θεός», περιμένει τον αντίστοιχο από μηχανής για να βγούμε από τη κρίση.
Είναι χαρακτηριστικό ότι σε όσες προσπάθειες έγιναν για ν’ αλλάξει το φορολογικό σύστημα που έλκει την καταγωγή του από τα μέσα της δεκαετίας του 50 (!!!)
έπεσαν στο κενό. Και τόσα άλλα.
Εσχάτως, έχουν ανέβει στα κεραμίδια όσοι αντιτίθενται με την απόφαση του Κωστή Χατζηδάκη να ανοίγουν τα καταστήματα κάποιες Κυριακές του χρόνου και στην σκέψη να απελευθερωθεί το ωράριο σε κάποια μικρότερα των 250 τετραγωνικών.
Οι ενδιαφερόμενοι, οι περισσότεροι των οποίων «φτύνουν αίμα» για να βγάζουν τα έξοδά τους «σκούζουν» σας τις χήρες στο κρεβάτι.
Άλλος μιλάει για «γονατογράφημα υπέρ των μεγάλων συμφερόντων», παραβλέποντας ότι στο νομοσχέδιο αναφέρεται ρητά και κατηγορηματικά ότι οι αλυσίδες μεγάλων εταιρειών δεν θα μπορούν να λειτουργούν, άρα το όφελος θα το έχουν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις «no name».
Άλλος μιλάει ότι αν ψηφιστεί το νομοσχέδιο, θα αποτελεί αιτία πολέμου!
Οι δε εργαζόμενοι, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των οποίων ανήκουν στην ουτοπική Αριστερά, ισχυρίζονται ότι … έρχονται απολύσεις!
Είναι χαρακτηριστικό ότι όσοι είναι ανεβασμένοι στα κεραμίδια, ούτε είχαν ούτε έχουν πρόθεση να προσλάβουν κι άλλο χρειαζούμενο προσωπικό.
Είναι αυτοί που ισχυρίζονται ότι «αφού ο κόσμος δεν έχει λεφτά για να ψωνίσει, τι θέλουμε τις αλλαγές;».
Όμως, αν ένας καταστηματάρχης δεν έχει δουλειά, τότε ας μην ανοίξει στο διευρυμένο ωράριο.
Γιατί πρέπει να μην ανοίξει κι ο διπλανός του, είτε έχει είτε δεν έχει;
Στον χορό μπήκε και η Εκκλησία με το αιτιολογικό ότι αν τα καταστήματα είναι ανοικτά δεν θα μπορεί ο λαός να εκκλησιαστεί.
Αλήθεια, σε ποιον κόσμο ζουν κάποιοι;
Έχουν βγει ποτέ από τα σύνορα της χώρας και ταξιδέψει σε οποιαδήποτε πολιτισμένη χώρα και δη τουριστική, για να δουν τι γίνεται;
Στην Ιταλία και δη στη Ρώμη των εκατομμυρίων τουριστών (για να αναφερθούμε σε μια γειτονική χώρα του Νότου), το ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων είναι στην ουσία ελεύθερο.
Τα καταστήματα μπορούν να λειτουργούν ακόμη και τη νύκτα, ανεξαρτήτως αν δεν συμβαίνει μετά τις 20.00 – 20.30. Ακόμη και τις Κυριακές.
Συνυπάρχουν δε και τα μικρά καταστήματα και τα πολυκαταστήματα, ανεξαρτήτως τετραγωνικών τους.
Στην Αγγλία και έξω από τα μεγάλα πολυκαταστήματα, σχηματίζονται τεράστιες ανθρώπινες ουρές, ειδικά όταν κάνουν προσφορές (εκεί γίνονται πραγματικές) ή όταν λανσάρεται κάποιο νέο δημοφιλές προϊόν.
Σε όλους τους ευρωπαϊκούς τουριστικούς προορισμούς, ακόμη και στη γειτονική Τουρκία, τα καταστήματα είναι ανοικτά ολημερίς και σχεδόν ολονυκτίς.
Ο κόσμος κάνει τα ψώνια του με το πάσο του, ακόμη και ως δισκεδαστικό περίπατο.
Ουδείς «έφαγε» τον άλλο, ουδείς απολύθηκε αν δεν ήταν τεμπέλης.
Κι όχι μόνο αυτό.
Αλλά, αναγκαστικά, ένας επιχειρηματίας που διατηρεί συνεχώς το κατάστημά του ανοικτό, θα έχει ανάγκη περισσότερο προσωπικό.
Θα πείτε, ότι πολλοί επιχειρηματίες αντί προσωπικού θα εξαναγκάσουν τους εργαζομένους τους σε περισσότερες ώρες δουλειάς.
Μα αυτό ήδη συμβαίνει στη πιάτσα, χωρίς να σημαίνει ότι πρέπει να νομιμοποιηθεί.
Θυμίζουμε ότι όταν ο Στέφανος Μάνος έφτιαξε τον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου, κάποιοι καταστηματάρχες απειλούσαν ότι θα κλείσουν τις επιχειρήσεις τους και θα απολύσουν κόσμο.
Λίγο καιρό μετά, το βούλωσαν και στα καταστήματά τους αναγκάστηκαν να προσλάβουν επιπλέον προσωπικό.
Επιπλέον, όσες περισσότερες ώρες λειτουργεί ένα κατάστημα, τόσο πιο γρήγορα μπορεί να αποσβένει τα πάγια έξοδά του, άρα να έχει χαμηλότερο κόστος που μπορεί να μετακυλύει είτε στην κατανάλωση είτε στους εργαζομένους του.
Τα πράγματα είναι σαφή, ξεκάθαρα.
Γιατί να μπορεί να πηγαίνει και να δουλεύει, επί παραδείγματι, ο αγρότης στο χωράφι του ακόμη και την Κυριακή και να μη μπορεί ο καταστηματάρχης στο κατάστημά του;
Όποιος έχει όρεξη να δουλεύει, δεν μπορεί κανένας εμπορικός ή άλλος συνδικαλιστικός σύλλογος να του το απαγορεύει.
Πολύ περισσότερο το Κράτος με τη θλιβερή γρφαειοκρατία του.
Από πού κι ως που ο οποιοσδήποτε συνδικαλιστικός φορέας μπορεί να γίνεται «συνεταίρος» του μέλους του, στη διάθεσή του για το πότε και πόσο θα δουλέψει;
Κι όσο αυτό ισχύει για τα εμπορικά καταστήματα, το ίδιο πρέπει να ισχύει και για τα φαρμακεία και τα πρατήρια βενζίνης και οποιονδήποτε το επιθυμεί.
Όλα τα άλλα είναι φτηνές δικαιολογίες εκείνων που δεν επιθυμούν να αλλάξει το παραμικρό στην μικρή αυτή γωνιά της ευρωπαϊκής ανατολής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου