Οι απόντες της Ευρώπης και οι τριγμοί… της Φιλοθέης

Να κάνουμε μια μικρή ιστορική – πολιτική αναδρομή.

Όταν αμέσως μετά τη μεταπολίτευση ο αείμνηστος Καραμανλής «φιλούσε κατουρημένες ποδιές» για να επιταχύνει την είσοδο της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ, το έκανε έχοντας ως βασική προτεραιότητα τη διασφάλιση της χώρας σε εδαφικό επίπεδο και πολιτική σταθερότητα.

Σύσσωμη, τότε, η αντιπολίτευση –προεξάρχοντος του Ανδρέα Παπανδρέου – έβγαινε στα πεζοδρόμια με το αλήστου μνήμης σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο».

Η είσοδος της Ελλάδας στην ΕΟΚ ήταν

 προσωπικό επίτευγμα του Καραμανλή, πολύ περισσότερο αφού ήταν γνωστό ότι δεν πληρούσε τις οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις.

Όταν, μάλιστα, ο Ηλίας Ηλιού δημοσίευσε μια μελέτη του με τίτλο «Η Ελλάδα εις τον λάκκο των λεόντων», ο Καραμανλής είχε πει την περίφημη – και με μεγάλη δόση κυνισμού- φράση: «Θα σας ρίξω στη θάλασσα και ή θα μάθετε κολύμπι ή πνιγείτε».

Η Ελλάδα μπήκε στην ΕΟΚ και έγινε μαζί με τις υπόλοιπες εννέα που ήδη ανήκαν, μια σημαντική ευρωπαϊκή δύναμη, κυρίως σε πολιτικό επίπεδο.

Στη χώρα άρχισαν να εισρέουν τα διάφορα οικονομικά πακέτα ανάπτυξης, που επί κυβερνήσεων ΠαΣοΚ έγιναν κατανάλωση, επιφανειακή κοινωνική πολιτική και διορισμοί στο δημόσιο.

Φυσικά, είχε προηγηθεί η θεαματική κωλοτούμπα του Παπανδρέου κι από εκεί που εκφράζονταν θέσεις για έξοδο της χώρας από την ΕΟΚ ή στο πιο ήπιο για μια σχέση χαλαρή τύπου Νορβηγίας, η Ελλάδα άρχισε να απολαμβάνει την ισχυρή πολιτική της θέση στην Ευρώπη.

Μια θέση που ξεπερνούσε τα όρια της πραγματικής πολιτικής και οικονομικής της ισχύος, πολύ περισσότερο αφού οι παλινωδίες (κυρίως φραστικές) του Παπανδρέου προκαλούσαν συνεχή διεθνή προβλήματα.

Στην πορεία των χρόνων, η ισχύς της Ελλάδας βασιζόταν στις παρακαταθήκες του Καραμανλή, έστω και μειούμενη.

Επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη (1990-1993) έγινε όλη η σημαντική προετοιμασία για την ευρωπαϊκή διεύρυνση του 1994, για την οποία και πάλι έδρεψε τις δάφνες ο Παπανδρέου που τον αντικατέστησε στην πρωθυπουργία.

Έτσι, όταν η Ελλάδα ανέλαβε την ευρωπαϊκή προεδρία, έγινε πράξη η διεύρυνση της ΕΟΚ προς την Φινλανδία, την Σουηδία και την Αυστρία, ενώ προχώρησε και η πρώτη συνάντηση κορυφής Ρωσίας και Ευρώπης.

Η Ελλάδα, εξακολουθούσε να είναι ισχυρή πολιτικά και διπλωματικά, έστω κι αν ήταν ουραγός οικονομικά.

Έκτοτε, η Ελλάδα πήρε την κατιούσα και στα πολιτικά –διπλωματικά δρώμενα.

Αν δεν υπήρχε το περίφημο «βέτο» της αρχικής μας συμφωνίας με την τότε ΕΟΚ, η χώρα μας θα είχε υποστεί συντριπτικές ήττες σε διπλωματικό επίπεδο.

Ίσως, μάλιστα, ακόμη και στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων.

Το πόσο αδύναμη είναι πλέον πολιτικά –διπλωματικά η Ελλάδα, αποδεικνύεται και από κάτι ακόμη.

Οι έξι ιδρυτικές χώρες της ΕΟΚ, μαζί με την Δανία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Αυστρία και την Πολωνία (!!!), αφού διαβουλεύτηκαν επί μακρόν, υπέγραψαν μια κοινή πλατφόρμα.

Αυτή προβλέπει τη δημιουργία μιας ενιαίας κυβέρνησης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με την προώθηση αλλαγών στην εξωτερική και αμυντική πολιτική.

Προβλέπεται η δημιουργία ενός ενιαίου υπουργείου Εξωτερικών και η λήψη αποφάσεων με πλειοψηφία (για να ξεπερνιούνται τα βέτο), η δημιουργία ενιαίου ευρωπαϊκού στρατού και ενιαίας αγοράς για τις αμυντικές βιομηχανίες.

Η Ελλάδα, που ήταν στις δέκα πρώτες χώρες της Ευρώπης, είναι χαρακτηριστικά απούσα και από αυτές τις εξελίξεις, αφού το διεθνές της κύρος και η πολιτική της ισχύς είναι στο απόλυτο περιθώριο.

Κάτι που δεν συμβαίνει με την Πολωνία που μπήκε πολλά χρόνια μετά από εμάς, ούτε με την Ισπανία, τη Πορτογαλία, και την Αυστρία που μπήκαν χάρη σε εμάς.
Βλέπετε, όταν οι άλλοι διαβουλεύονταν και συσκέπτονταν, εμείς είχαμε υπουργό Εξωτερικών έναν κηπουρό.
Κι αργότερα ψάχναμε τον τρόπο να γίνει πρωθυπουργός ο Πετσάλνικος ή η Έλσα Παπαδημητρίου.
Και πιο αργότερα, κάναμε υπουργό κάποιον που δεν είχε ανοίξει το στόμα του ποτέ και νοιαζόταν μόνο πως θα κάνει βουλευτή τον γιό του...

Ασφαλώς οι τριγμοί που ακούγονται συχνά πυκνά εκεί στη Φιλοθέη όπου «αναπαύεται» ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, θα οφείλονται στα μεγαλοπρεπή γαλλικά του κατά πάντων…