Οι δύο ψυχές της ΔΗΜΑΡ και του ΣΥΡΙΖΑ

Γράφει
ο Δημήτρης Τσιόδρας

Τα κόμματα της Αριστεράς (με εξαίρεση κάποιους μήνες του περιβόητου 1989) δεν έχουν ασκήσει εξουσία στη χώρα μας.

Περιορίζονταν πάντα σε μονοψήφια ποσοστά και (με εξαίρεση το ΚΚΕ) ο βασικός εκλογικός στόχος τους ήταν η είσοδος ή η διατήρησή τους στην επόμενη Βουλή.
Ο κλυδωνισμός των δύο παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας (ιδίως η
 κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ) λόγω της χρεοκοπίας της χώρας έφερε δύο κόμματα της Αριστεράς σε εντελώς νέους ρόλους.
Η ΔΗΜΑΡ συμμετέχει στον τρικομματικό κυβερνητικό συνασπισμό και ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται στις δημοσκοπήσεις και «φλερτάρει» με την κατάκτηση της εξουσίας.
Και τα δύο κόμματα όμως δεν δείχνουν να έχουν συμφιλιωθεί με τα νέα δεδομένα.
Έχουν ή επιθυμούν να αποκτήσουν κυβερνητικές ευθύνες, πολιτεύονται όμως με τον τρόπο που έχουν συνηθίσει εδώ και δεκαετίες: το μυαλό τους είναι στην κυβέρνηση, η ψυχή τους όμως βρίσκεται στην αντιπολίτευση.
Η ΔΗΜΑΡ σε κρίσιμες επιλογές (Μεσοπρόθεσμο, αποκρατικοποιήσεις) δεν έχει υπερψηφίσει στη Βουλή τις σχετικές ρυθμίσεις.
Οι ενστάσεις που διατυπώνει δεν συνιστούν μια σύγχρονη αριστερή μεταρρυθμιστική ατζέντα, αλλά παραπέμπουν στις θέσεις ενός ελληνικού παραδοσιακού αριστερού κόμματος.
Στις τάξεις της επικρατεί αμφιθυμία για το αν η συμμετοχή στην άσκηση της εξουσίας αποτελεί τη σωστή επιλογή, παρότι ο Φ. Κουβέλης επιμένει στη στήριξη της κυβέρνησης.
Στον ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα είναι ακόμη πιο περίπλοκα.
Ο Αλ. Τσίπρας, βλέποντας ότι είναι πιθανόν να κληθεί να κυβερνήσει, εγκαταλείπει με γοργούς ρυθμούς τις ακραίες θέσεις κι επιχειρεί να καλύψει το κενό που αφήνει η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ. Δηλώνει προσηλωμένος στην παραμονή της χώρας στο ευρώ, εγκαταλείπει τις απειλές στους επενδυτές, δεν μιλάει για μονομερή διαγραφή του χρέους αλλά για «ευρωπαϊκή διάσκεψη όπου θα συζητηθεί το ζήτημα των χρεών των χωρών της Ευρωζώνης» και κάνει λόγο για δημοκρατική κυβέρνηση που θα πραγματοποιήσει μεγάλες μεταρρυθμίσεις σε προοδευτική κατεύθυνση.
Την ίδια στιγμή, σημαντικό τμήμα του κόμματός του υποστηρίζει τη συμμαχία με το ΚΚΕ κι επιμένει ότι «το νόμισμα δεν είναι ταμπού».
Ο πρόεδρος του κόμματος, προσπαθώντας να ισορροπήσει ανάμεσα στην ανάγκη να διατηρήσει επαφή με το παραδοσιακό στελεχικό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ, να ικανοποιήσει αυτούς που μετακόμισαν από το παραδοσιακό ΠΑΣΟΚ αλλά και να ανοιχτεί στα στρώματα που θα του επιτρέψουν να κατακτήσει την εξουσία, κινείται σε δύο κατευθύνσεις: κάνει άνοιγμα προς τη σοσιαλδημοκρατία αλλά και ταξίδι στη Λατινική Αμερική.

Η Αριστερά είναι ανάγκη να προσαρμοστεί στον νέο της ρόλο.

Ως κυβερνώσα (ή δυνάμει κυβερνώσα) προφανώς δεν μπορεί απλώς να περιοριστεί στο να ακολουθεί μια πολιτική σε συνεργασία με τη Ν.Δ.

Ούτε μπορεί να προβάλει ένα εντελώς διαφορετικό κοινωνικοοικονομικό μοντέλο (με εξαίρεση το ΚΚΕ) το οποίο δεν εφαρμόζεται πουθενά στον κόσμο.

Θα μπορούσε όμως να ξεφύγει από στερεότυπα και αγκυλώσεις και να πρωτοστατεί στις μεταρρυθμίσεις που θίγουν κατεστημένα συμφέροντα κάθε είδους κι ευνοούν όχι κάποιες ομάδες, αλλά την πλειοψηφία της κοινωνίας.

Για να το κάνει αυτό, πρέπει να απαλλαγεί από την παλιά ψυχή της (όχι την αριστερή).

Πηγή: Καθημερινή