Όσοι έχουν κάνει διακοπές σε μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα, είναι βέβαιο ότι έχουν γίνει μάρτυρες των εργατών –ειλώτων – μαθητευόμενων ξένων, που ουσιαστικά κάνουν τα πάντα.
Μόλις προχθές, ο πρωθυπουργός, σχολιάζοντας την αναμενόμενη αύξηση του τουριστικού ρεύματος προς τη χώρα μας, τόνισε μετ’ επιτάσεως ότι πρέπει φροντίσουμε να είμαστε επαγγελματίες για να κρατήσουμε αυτόν τον κόσμο ή να
τον καταστήσουμε διαφημιστή των υπηρεσιών μας.
Λίγες ώρες μετά ήρθε στην επιφάνεια της επικαιρότητας η δολοφονική επίθεση που δέχθηκε σε ξενοδοχείο της Κρήτης ο 12χρονος Νικήτας από τον υπό δοκιμή εργαζόμενο Ολλανδό κλόουν.
Είναι περισσότερο από βέβαιο ότι οφείλουμε να ανοίξουμε προς συζήτηση το ζήτημα της στελέχωσης των ξενοδοχείων.
Η σημερινή νομοθεσία αναφέρει ότι τα ξενοδοχεία μπορούν να απασχολούν και μαθητευόμενο προσωπικό.
Πολύ σωστά.
Αυτό το προσωπικό δεν μπορεί (λέει ο νόμος) να υπερβαίνει το 17% του τακτικού προσωπικού και σε κάθε περίπτωση τα 40 άτομα.
Ο νόμος λέει και κάτι ακόμη.
Ότι το μαθητευόμενο προσωπικό, ανεξαρτήτως ειδικότητας, πρέπει να ασχολείται μόνο για λόγους πρακτικής εξάσκησης, χωρίς να υποκαθιστά το τακτικό προσωπικό.
Δυστυχώς, όσοι έχουν εμπειρία διακοπών ή διαμονής σε ξενοδοχεία, μπορούν με μια απλή ματιά, πίσω από τη βιτρίνα, να διαπιστώσουν ότι πολλά εξ αυτών λειτουργούν με ποσοστά μαθητευόμενων που υπερβαίνουν ακόμη και το 60% και φυσικά υποκαθιστούν το τακτικό προσωπικό, επειδή αυτό, πολύ απλά, δεν υπάρχει.
Ξένοι μαθητές και σπουδαστές, με την «ευγενή» συμπαράσταση διάφορων πρακτόρων εργασίας, έρχονται στην χώρα μας και δη στους δημοφιλείς προορισμούς και τα μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα, με αμοιβές 250-300 ευρώ μηνιαίως και ουσιαστικά κινούν τα ξενοδοχεία με την καθημερινή τους εργασία, ακόμη και σε 15ωρη βάση.
Η μεγάλη πλειοψηφία αυτών των μαθητών- φοιτητών- εργαζομένων, προέρχεται από τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης και της Βαλτικής.
Έτσι, μένουν εκτός εργασίας οι επαγγελματίες του χώρου του τουρισμού, ενώ οι ξενοδοχειακές επιχειρήσεις μειώνουν κατά πολύ τα έξοδά τους (αφού οι Έλληνες εργαζόμενοι θα έπρεπε και να ασφαλιστούν, ενώ θα κόστιζαν τουλάχιστον τα υπερδιπλάσια).
Όμως, αυτό είναι βέβαιο ότι είχε, έχει και θα έχει ως συνέπεια τις ελλιπείς υπηρεσίες, σε κάποιες περιπτώσεις ακόμη και τη δυσφήμηση του τόπου.
Σε μια περίοδο που οφείλουμε να κάνουμε το παν για να μπούμε στο τούνελ, στην άκρη του οποίου ευελπιστούμε να δούμε το φως, τέτοιες πρακτικές δεν μπορεί να είναι αποδεκτές.
Θεμιτό το κέρδος.
Αλλά πιο θεμιτή η φήμη και η αξιοπιστία, μέσω των οποίων πολλαπλασιάζεται το κέρδος.
Μπορούν να το κατανοήσουν αυτό οι «αρπακολλατζήδες»;
Αν όχι, μια απλή ερώτηση στα ξενοδοχεία που προτίθεται κάποιος να επισκεφθεί, «πόσους Έλληνες έχουν προσωπικό», ίσως τους πείσει….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου