Μάνα, μητέρα, μαμά

Γράφει

η Εύα Τσαροπούλου

Μας χάρισαν κάποτε τη ζωή.

 Άλλες από επίγνωση, άλλες από συνήθεια, άλλες από μεγάλη θέληση κι άλλες επειδή έτσι «έτυχε».

Δεν ξέρανε κι εκείνες να μας πούνε τι να την κάνουμε με τα σωστά τους.
Μας χάρισαν άλλες αγκαλιές, φιλιά και ζεστασιά, άλλες αδιαφορία, μετρημένο συναίσθημα ή και εγκατάλειψη σε κάδους σκουπιδιών.
Μας χάρισαν άλλες ευτυχισμένα παιδικά χρόνια, άλλες αδιάφορα, άλλες προβληματικά, που καθόρισαν για πάντα το ποιοι είμαστε σήμερα.
Μας χάρισαν τις δυνάμεις τους, τη ζωή τους, τη

 φροντίδα τους, την έγνοια τους κι άλλες το λιγοστό χρόνο ανάμεσα στις δουλειές τους.
Κι όμως, όλες μανάδες λέγονται.

Κι άλλες είναι ακόμα δίπλα μας, να μας «καταδυναστεύουν» με την αγάπη τους, το διαρκή τους έλεγχο και την κτητικότατά τους κι άλλες έχουν φύγει από κοντά μας, κάνοντάς μας να νιώθουμε πως χωρίς αυτές είμαστε λιγότεροι απ' όσο θα έπρεπε.
Όλες μάνες είναι κι ίσως απ' όλα όσα κατάφεραν να κάνουν στη ζωή τους, εμείς είμαστε το πιο σημαντικό, είτε το νιώθουνε, είτε όχι...
Δεν ξέρω αν πρέπει να πούμε ευχαριστώ σε όλες τις μανάδες, γιατί μας χάρισαν το μεγαλύτερο δικαίωμα, τούτο της ζωής, γιατί πιστεύω βαθιά ότι μάνα είναι αυτή που μεγαλώνει το παιδί κι όχι εκείνη που το γεννά.

Είναι από τα πολλά πράγματα για τα οποία δεν έχω καταλήξει ακόμα...
Αλλά μέχρι να καταλήξω, κρατάω το χέρι της κόρης μου πιο σφιχτά κι ευχαριστώ εκείνη που μου δίνει καθημερινά ένα λόγο ύπαρξης, ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω μου, που με κάνει -θέλω δεν θέλω- δυνατή κι ανθεκτική και κάνει το «μπορώ» τη μόνη λέξη που επιβάλλεται να μείνει στο προσωπικό μου λεξιλόγιο, ακόμα κι όταν όλες οι άλλες έχουν σβηστεί...