Η ανηφόρα

Έβλεπα σε μικρό κανάλι κάποιον εκπρόσωπο του ΔΗΚΚΙ, μιας εκ των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, να αναφέρει ρητά και κατηγορηματικά, ότι αν αναγκαστούν να διαλύσουν το…κίνημά τους για να ενταχθούν στον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ, θα πάρουν το καπελάκι τους και θα πάνε γι’ άλλες πολιτείες.

Τα ίδια, λίγο πολύ ακούω κι από άλλους εκπροσώπους συνιστωσών, είτε μεγαλύτερων είτε μικρότερων, ενώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρακολουθώ και τις

 ισχυρές φωνές ενστάσεων που ακούγονται πλέον και στο εσωτερικό του «Συνασπισμού», που αποτελεί και την ναυαρχίδα των ομάδων και κομμάτων που συγκροτούν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Υπό αυτή την έννοια, ο δρόμος του Τσίπρα προς το συνέδριο έχει πολλά αγκάθια, έστω κι αν υπάρχει η πεποίθηση ότι δεν θα τα πατήσει.

Όμως, προκύπτει και πάλι το ερώτημα, αν ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κυβερνήσει.

Η απάντηση είναι σαφής.

Με τα μέχρι σήμερα δεδομένα, με τα στελέχη που έχουμε δει φόρα παρτίδα σε τηλεοράσεις και κοινοβούλιο, αλλά και με τη μόνιμη άρνηση στην επίλυση σημαντικών ζητημάτων, η κυβερνητική προοπτική μοιάζει χίμαιρα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και από την αξιωματική αντιπολίτευση, δεν δείχνει ικανός να ξεπεράσει τη νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, ενώ δεν μπορεί να ξεφύγει από την θέση που είχε στην ελάσσονα αντιπολίτευση, απ’ όπου εκτόξευε τα αντικυβερνητικά πυρά του εκ του ασφαλούς.

Βρέθηκε, στις εκλογές του 2012, να συγκεντρώνει ψήφους αντίδρασης και διαμαρτυρίας, να μεγαλώνει χωρίς καν να περάσει από την παιδική και εφηβική ηλικία, ενώ εντός του οι ιδεολογική πλατφόρμα είναι πλήρης αντιθέσεων.

Συνεπώς, δεν μπορεί ακόμη να διαχειριστεί είτε τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης είτε και τα ίδια τα προβλήματα. Πόσο μάλλον την εξουσία.

Δεν μπορεί, επί παραδείγματι, να διατυπώσει σαφείς θέσεις με πραγματικούς όρους για την οικονομία, την κοινωνία, το χρέος, τα ελλείμματα και τους τρόπους εξάλειψης ή περιορισμού τους, τις επενδύσεις, την Ευρωπαϊκή Ένωση, τις ΗΠΑ, το σκοπιανό, τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, το Αιγαίο και άπειρα άλλα ζητήματα.

Ποιοι, από τον ΣΥΡΙΖΑ, μπορούν να τα διαχειριστούν αυτά;

Πόσο μπορεί, πλέον, ο ΣΥΡΙΖΑ να στηρίζεται στην αντίδραση κι όχι στη δημιουργία;

Πόσο μπορεί, να στηρίζεται στην αγανάκτηση, ακόμη και στον πόνο των πολιτών, χωρίς να καταθέτει σαφείς θέσεις, αλλά κάτι σαν σουβλάκι απ’ όλα, για να μένουν ικανοποιημένοι όλοι;

Μέχρι στιγμής, απάντηση δεν υπάρχει.

Πολύ περισσότερο αν αναλογιστεί κάποιος το μεγάλο «στραπάτσο» που «έφαγε» στο ζήτημα της Κύπρου.

Υπάρχει, όμως κι άλλο ένα σημαντικό ζήτημα, όσο κι αν το αρνούνται οι επιτελείς της Κουμουνδούρου.

Το ζήτημα των πασοκογενών στελεχών που αναζητούν μια θέση στο πάνθεον της εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ.

Τα περισσότερα – με κορυφαίους τους συνδικαλιστές- έχουν εκτεθεί ανεπανόρθωτα κι έχουν φθαρεί σε βαθμό που υπερβαίνει το υπερβολικό.

Κι όχι μόνο αυτό.

Για ποιες αρχές και αξίες μπορούν να μιλάνε, όταν καθίστανται χώρος υποδοχής ακόμη και «πολιτικών απορριμμάτων»; 

Για ποια νέα πλαίσια και πλατφόρμες, στις δομές της κοινωνίας και της εξουσίας;

Ο δρόμος του ΣΥΡΙΖΑ προς το συνέδριο είναι ήδη ανηφορικός.

Νομίζω ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα τον ανέβει.

Άλλωστε κάτι αντίστοιχο ισχυρίζονται και οι αισιόδοξοι που βρίσκονται παρά τω πλευρώ του προέδρου Τσίπρα.

Τα ζητήματα, όμως, παραμένουν κι έχω την αίσθηση ότι θα παραμείνουν και μετά το συνέδριο.

Όπου, όπως δείχνουν τα πράγματα, περισσότερος λόγος θα γίνει για την διάλυση των συνιστωσών και την ένταξή τους στο ενιαίο σχήμα, παρά στη διαμόρφωση πολιτικού λόγου εξουσίας, πέρα από κάθε αντίδραση…