Porka miseria

«Έξω πάμε καλά», είχε πει κάποτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, προσπαθώντας, μετά την μεταπολίτευση, να δείξει την μίζερη πολιτική κατάσταση στο εσωτερικό της χώρας, εν αντιθέσει με την σαφή αναγνώριση της στο εξωτερικό.

Άλλες εποχές, θα πείτε, άλλα δεδομένα, αλλά χαρακτηριστικά.

Ίσως να έχετε δίκιο, αλλά τα πράγματα μοιάζουν πάρα πολύ.

Όπως τότε, οι ξένοι μιλούσαν με θαυμασμό για το αναίμακτο θαύμα του Καραμανλή με την μεταπολίτευση, αλλά και την επικείμενη είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ, έτσι και

 σήμερα έχει πλέον αρχίσει να αναγνωρίζεται η πρόοδος που σημειώνεται στην Ελλάδα και οι προοπτικές της.

Όπως τότε στα εσωτερικά κυριαρχούσε η δημαγωγία κι οι ανέξοδες υποσχέσεις, έτσι και σήμερα επικρατούν τα ίδια κι επιπροσθέτως η μιζέρια, οι αλαλαγμοί κι οι αρνήσεις για κάθε αλλαγή όσων καθιέρωσε η…αλλαγή!

Όπως τότε ο Καραμανλής είχε δίπλα του κι απέναντι όσους αγωνιούσαν μόνο για το τομάρι και την επανεκλογή τους, έτσι και σήμερα.

Είναι σαφές ότι στην κυβερνητική παράταξη, τόσο οι δυο κομματικοί εταίροι, όσο και πολλοί υπουργοί, έχουν αρχίσει να αυτοπροστατεύονται και να επιχειρούν να παραμείνουν στεγνοί από τις θάλασσες που πρέπει να κολυμπήσουν και να προχωρήσουν τις μεταρρυθμίσεις.

Ο Σαμαράς επιχειρεί δεξιά κι αριστερά να δημιουργήσει κλίμα εμπιστοσύνης που θα "φτιάξει" επενδυτικό κλίμα και θα αντιστρέψει την ύφεση και στο εσωτερικό πνιγόμαστε στη μιζέρια και στην εσωστρέφεια.

Πότε για χάριν των κόκκινων γραμμών του Κουβέλη, πότε για κρύβουμε τις διενέξεις του Βενιζέλου με τον Στουρνάρα, πότε χάρη της ανάγκης να μην οπλοφορούν οι βουλευτές μέσα στη Βουλή, πότε με τα καμώματα κάποιου Μανιτάκη που δεν θέλει να απολυθούν ούτε οι επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι, πότε με το ένα και πότε με το άλλο.

Εσχάτως βρήκαμε καινούργια κοσκινάκια να κοσκινίζουμε και να γεμίζουμε τα πολυέξοδα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων με τις απέραντες αναλύσεις, πολυλογίες και τον πέραν κάθε λογικής λαϊκισμό.

Το περίφημο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο του Ρουπακιώτη, αλλά και την ενδυμασία των βουλευτών στη Βουλή.

Για το δεύτερο δεν θα πω πολλά πράγματα.

Απλά αν έβλεπα την κυρία Ραχήλ Μακρή στον δρόμο μ’ αυτή την ενδυμασία θα την πέρναγα για οικιακή βοηθό από τις πρώην ανατολικές χώρες.

Όμως, αποτελεί θέμα αισθητικής του καθενός ο τρόπος που ντύνεται και φυσικά αφού το ελληνικό κοινοβούλιο δεν είναι αντίστοιχο με αυτό των λόρδων, ας φορά ο καθένας ότι θέλει.

Τελειώσαμε. Χωρίς ολόκληρες συζητήσεις εντός κι εκτός Βουλής, χωρίς δηλώσεις και παρεμβάσεις, χωρίς …ωριαίες τηλεοπτικές αναλύσεις στα –τύποις- δελτία ειδήσεων.

Για το πρώτο, το λεγόμενο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, θα πω ότι ενώ δεν προσθέτει το παραμικρό στην παραγωγική διαδικασία ανόρθωσης της οικονομίας, γίνεται αιτία για νέες αναταράξεις της κυβέρνησης.

Επιχειρεί δε να επωφεληθεί μέχρι κι ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος το ίδιο, σχεδόν, νομοσχέδιο το είχε καταψηφίσει στην προηγούμενη κοινοβουλευτική περίοδο!

Είναι, άραγε, δυνατόν να γίνεται η χώρα ανάστατη για ένα νομοσχέδιο το οποίο ήδη καλύπτεται σε μεγάλο βαθμό από το Σύνταγμα;

Είναι δυνατόν να μιζεριάζουμε κοιτάζοντας το δέντρο κι όχι το δάσος;

Είναι δυνατόν κάθε λίγο και λιγάκι να γινόμαστε διεθνές θέαμα με τα καμώματα μεγάλης μερίδας της πολιτικής σκηνής και όσα αναδεικνύουν τα γελοία ελληνικά ΜΜΕ;

Είναι δυνατόν να αναλισκόμαστε σε εντυπωσιασμούς που λειτουργούν μόνο ως μεθαδόνη για να καλύπτεται η έλλειψη ιδεών και παραγωγής πολιτικής;

Είναι δυνατόν μετά όσα πάθαμε, να υπάρχει, ακόμη, τόσο βαθύ χάσμα μεταξύ πολιτικού ρεαλισμού και λαϊκισμού;

Είναι δυνατόν, ακόμη, κάποιοι να σκέπτονται μόνο την επανεκλογή ή την πολιτική τους επιβίωση;

Κι όμως είναι! Δυστυχώς!