Ο ΣΥΡΙΖΑ «αιμοδότης» της κυβέρνησης!

Η τρικομματική κυβέρνηση αποτελεί γεγονός πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα, τόσο σε επίπεδο πολιτικής συναίνεσης, όσο και σε γενικές πολιτικές κατευθύνσεις.

Επιπλέον, αποτελεί τρανό παράδειγμα συνεργασίας, με δεδομένο ότι είναι πανθομολογούμενο πως μόνο συνεργαζόμενοι μπορούμε να βρούμε τον δρόμο μας.

Η κυβέρνηση κατάφερε μερικά σημαντικά πράγματα.

Το πρώτο είναι η

 σταθεροποίηση της χώρας στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης.

Το δεύτερο είναι η μεταστροφή του κλίματος στην Ευρώπη και γενικότερα σε όλον τον κόσμο, σε επίπεδο αξιοπιστίας.

Το τρίτο είναι η σοβαρότητά που επιδεικνύει αναφορικά, τουλάχιστον, με την υπάρχουσα αντιπολίτευση.

Προς Θεού, δεν ισχυριζόμαστε ότι όλα είναι ρόδινα.

Οι αγκυλώσεις εξακολουθούν και υπάρχουν, ειδικά από τα κόμματα της Κεντροαριστεράς, οι δυσλειτουργίες είναι εμφανείς σε πολλά στάδια και πολλά πρόσωπα της κυβέρνησης είναι σαφές ότι από το εθνικό και συλλογικό συμφέρον προτάσσουν το προσωπικό τους. Συντηρούν την αναξιοκρατία σε επιλογές προσώπων, τους τοπικισμούς, ακόμη και τις πελατειακές σχέσεις.

Για να μη μιλήσουμε για τις «παγωμένες» μεταρρυθμίσεις που γίνονται σιγά σιγά θρύλος σαν το γεφύρι της Άρτας.

Κοντολογίς, θα λέγαμε ότι η τρικομματική κυβέρνηση βαθμολογείται με βαθμό κάτω του μετρίου.

Υπάρχει, όμως, και η άλλη πλευρά, αυτή της αντιπολίτευσης.

Αν η κυβέρνηση παίρνει βαθμό κάτω του μετρίου – ειδικά στην καθημερινότητα- η αντιπολίτευση παίρνει κάτω από τη βάση.

Κι αν υποθέσουμε ότι τα δυο κόμματα στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας αποτελούν μορφώματα ειδικών συνθηκών και ουδείς μπορεί να περιμένει απ’ αυτά να διαδραματίσουν σοβαρό και εποικοδομητικό πόλο αντιπολίτευσης, αν υποθέσουμε ότι το ΚΚΕ ζει και κινείται στον δικό του εξωπραγματικό μικρόκοσμο, τότε τι πρέπει να πούμε για την αξιωματική αντιπολίτευση;

Ο ΣΥΡΙΖΑ, από μικρό κόμμα διαμαρτυρίας βρέθηκε ξαφνικά και εν μια νυκτί στον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Είναι λογικό και κατανοητό, η ηγεσία και τα στελέχη του να μην ήταν έτοιμοι για τον νέο τους ρόλο.

Άλλο, όμως, αυτό κι άλλο η συνεχής άρνηση στα πάντα, η καταστροφολογία, η πανσπερμία απόψεων και θέσεων, οι πολιτικές αντιφάσεις, οι ακραίες συμπεριφορές και η προσκόλληση σε πολιτικές που μας έφεραν εδώ που μας έφεραν.

Εκτίμησή μας είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι μετρίου πολιτικού βεληνεκούς πολιτικός αρχηγός.
Ένας σαραντάχρονος άνθρωπος που με όσα λέει αποπνέει μούχλα.

Ο ίδιος και το κόμμα του αποτελούν τον σημαντικότερο «αιμοδότη» της κυβέρνησης.

Εκτός από τις συνεχείς γκάφες σε ηγετικό και στελεχιακό επίπεδο, όσες πρωτοβουλίες έχουν λάβει, έχουν καταλήξει σε βαριές πολιτικές ήττες, με τελευταίες τη στάση τους στην κυπριακή κρίση, στην Αργεντινή και στη Βενεζουέλα, που χιλιάδες άνθρωποι συνωστίζονται… για να βρουν λίγο χαρτί υγείας!

Ημέρα με την ημέρα είναι όλο και πιο ορατό ότι οι θέσεις που ευαγγελίζονται οδηγούν σε μεγαλύτερα αδιέξοδα.

Ακόμη και τα «ανοίγματα» σε χώρους και πρόσωπα που ήταν ταμπού (ΗΠΑ, ΔΝΤ, Καραμανλής κλπ), εκτός από τα εσωτερικά προβλήματα που δημιούργησαν, έγιναν άγαρμπα και καταδείκνυαν ότι οι λόγοι που έγιναν δεν ήταν ειλικρινείς αλλά καιροσκοπικοί και συμφεροντολογικοί.

Ήταν φυσικό επακόλουθο, δεδομένου ότι ο μεγάλος κορμός του ΣΥΡΙΖΑ ήταν και είναι ακραία μαρξιστικός και τα στελέχη των περισσοτέρων συνιστωσών είναι προσκολλημένοι μαρξιστές διαφόρων τάσεων.

Μπορεί το γεγονός αυτό να κρύβεται εντέχνως (όπως έγινε φραστικά στις τελευταίες εκλογές), αλλά η ουσία είναι ότι σε όσα προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, η ουτοπία είναι πανταχού παρούσα, αφού προϋποθέτουν να αλλάξει όλο το παγκόσμιο σύστημα της οικονομίας.

Η ουσία είναι ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί ν’ ανησυχεί από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Όσο ο Τσίπρας και τα στελέχη του συναγελάζεται με διάφορους …φιλόσοφους τύπου Ζίζεκ, με γραφικούς συνδικαλιστές, όσο μιλάνε δημοσίως για την Οικονομία, όσο περιφέρονται από λιμάνι σε νταμάρι για να σταματήσουν κάθε επένδυση και παραγωγική διαδικασία, όσο αδυνατούν να εκλογικεύσουν τις θέσεις τους, όσο οι συνιστώσες αρνούνται την αυτοδιάλυσή τους και τον απόκτηση πολιτικής ευελιξίας, δεν μπορούν να προσελκύσουν σοβαρούς κι υπεύθυνους ψηφοφόρους στις τάξεις τους.

Κι όσοι, ακόμη, πίστευαν ή πιστεύουν ότι μέσω του ΣΥΡΙΖΑ θα ανακτήσουν τα χαμένα κεκτημένα τους, όλο και πιο πολύ καταλαβαίνουν…