Για άλλη μια φορά, μια συντεχνία του δημοσίου και οι συνδικαλιστές που την εκπροσωπούν επιχειρούν να καταστούν πρωταγωνιστές της επικαιρότητας, με τις αγκυλώσεις και τους εκβιαστικούς χειρισμούς τους, απέναντι στην κοινωνία.
Αυτή τη φορά οι καθηγητές, επιλέγουν να διεκδικήσουν τα αιτήματά τους, με τη γνωστή απειλή των απεργιακών κινητοποιήσεων την περίοδο των
πανελλαδικών εξετάσεων.
Εκβιάζουν την πολιτική ηγεσία και ταυτοχρόνως κρατούν ομήρους χιλιάδες οικογένειες των οποίων τα παιδιά «σκοτώνονται» για τη μάχη της εισόδου στα πανεπιστημιακά και τεχνολογικά ιδρύματα.
Αλήθεια, είναι παιδαγωγοί αυτοί; Είναι άνθρωποι που, υποτίθεται, προσφέρουν στα παιδιά μας πνευματική μόρφωση και συμβάλλουν στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς τους; Είναι οι άνθρωποι που δίνουν το καλό παράδειγμα στους μαθητές τους, αφού μόλις νιώσουν ότι απειλούνται τα στενά συντεχνιακά και προσωπικά τους συμφέροντα, αδιαφορούν και εκβιάζουν την κοινωνία;
Σε τελική ανάλυση, δεν χάθηκε ο κόσμος επειδή θα αυξηθούν κατά δυο ώρες οι διδακτικές τους υποχρεώσεις.
Πολύ περισσότερο όταν οι εκπαιδευτικοί έχουν το πλέον ελαστικό ωράριο εργασίας στον δημόσιο τομέα, όταν αρνούνται οποιαδήποτε αξιολόγηση των ικανοτήτων τους κι όταν η κρίση έχει ανατρέψει τον τρόπο ζωής όλων των Ελλήνων και φυσικά και των ίδιων.
Επιπλέον, με ποιο δικαίωμα ένας εκπαιδευτικός ή οιοσδήποτε κρατικός υπάλληλος, αρνείται να διδάξει ή να προσφέρει σε όλη την ελληνική επικράτεια;
Από πού κι ως που αρνείται να μετακινηθεί από σχολείο με πλεονάζον προσωπικό σε άλλο με ελλιπές;
Θα ήταν ευχής έργο να μπορούσαν οι εκπαιδευτικοί να αμείβονται με περισσότερα χρήματα. Όμως, με τα δεδομένα που υπάρχουν, το κοινωνικό σύνολο δεν μπορεί να καλύψει τις απαιτήσεις τους, ούτε με περισσότερους φόρους, ούτε με οποιανδήποτε άλλη εισφορά.
Είναι πέραν από βέβαιο, ότι η όποια διαφαινόμενη απεργιακή –εκβιαστική κινητοποίηση των καθηγητών, επ’ ουδενί έχει κοινωνική νομιμοποίηση.
Χιλιάδες οικογένειες έχουν πληρώσει χρυσή τη δημόσια παιδεία στα…φροντιστήρια και στα… ιδιαίτερα, με δεδομένο ότι εκπαιδευτικοί και σχολεία δεν ανταποκρίνονται επαρκώς στους ρόλους τους και στις απαιτήσεις.
Οι μέθοδοι διεκδίκησης των όποιων αιτημάτων τους από τους συνδικαλιστές των εκπαιδευτικών ανήκουν στις εποχές του συνδικαλιστικού – πολιτικού πρωτογονισμού.
Δυστυχώς, δεν θέλουν να το αντιληφθούν, ούτε ν’ αναζητήσουν πρωτότυπους τρόπους διεκδίκησης των αιτημάτων τους.
Αντί να κρατούν κάθε λίγο και λιγάκι ομήρους γονείς και μαθητές, θα μπορούσαν, επί παραδείγματι, να κινητοποιηθούν την περίοδο της σχεδόν τρίμηνης καλοκαιρινής τους σιέστας, καταλαμβάνοντας τα σχολεία και προωθώντας τα αιτήματά τους , αντί να απολαμβάνουν τις παραλίες και την ουσιαστική αργομισθία. Τότε, θα είχαν περισσότερες πιθανότητες να κάνουν το πρόβλημά τους γνωστό, ακόμη και πέραν των μικρών ελληνικών συνόρων…
Και κάτι τελευταίο.
Το συνήθως «πρωτοπόρο» σε τέτοιου είδους κινητοποιήσεις ΚΚΕ και η συνδικαλιστική του παράταξη, αρνήθηκαν να συνυπογράψουν το αίτημα απεργίας εντός της εξεταστικής περιόδου.
Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι αποτελεί πράξη ευθύνης, που όπως λέγεται και ακούγεται προβλημάτισε εντόνως την πρωτόγονη συνδικαλιστική ηγεσία των εκπαιδευτικών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου