Βαγγέλη την εξώπορτα!

Να έχεις επίθετο «Βενιζέλος» και να θωρείς κοντόφθαλμα, είναι κομματάκι δύσκολο να χωνευτεί, ακόμη κι αν σε φωνάζουν Βαγγέλη κι όχι Λευτέρη.

Να σε λένε «Βενιζέλο» και να δείχνεις ότι σε νοιάζει περισσότερο το κομματικό απ’ το εθνικό συμφέρον, δεν ταιριάζει με την μεγαλοσύνη του επιθέτου.

Θα μου πείτε ότι κι ο απόγονος του Ελευθερίου, ο Σοφοκλής, κάπως έτσι κινήθηκε στον πολιτικό του βίο, ανάμεσα στον

 παλαιοκομματισμό και τους πολιτικούς υπολογισμούς.

Αυτός, όμως, ήταν άνθρωπος που ήξερε μέχρι που μπορεί ν’ απλώσει τα πόδια του και σε τελική ανάλυση αν είχε εισακουστεί από την οικογένεια των Παπανδρέου, η χώρα θα είχε αποφύγει τεράστιες περιπέτειες, ειδικά μετά το 1961.

Ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ, αποτελεί τον δεύτερο ηγέτη που κυβέρνησε το ΠαΣοΚ, εκτός των Παπανδρέου και μάλλον αυτός που θα τραβήξει την εξώπορτα για να την κλείσει.

Το κόμμα του κλυδωνίζεται συθέμελα με λογής λογής ζητήματα (οικονομικά και πολιτικά), καταποντίζεται στις δημοσκοπήσεις, δείχνει να μην έχει λόγο ύπαρξης κι εκείνος ασχολείται με την κατάθεση ή όχι του…αντιρατσιστικού νόμου.

Και μάλιστα, μάλλον με εκβιαστικό τρόπο.

Κι όχι μόνο αυτό.

Πιστεύει ότι για όσα διέπραξε το ΠαΣοΚ εις βάρος του ελληνικού λαού για δεκαετίες, αλλά και προσφάτως, κακώς του απευθύνονται ευθύνες.

Λες και ζούσε σε άλλη χώρα, σε άλλον πλανήτη, σε άλλο γαλαξία.

Πιστεύει, ακόμη, ότι δεν του αποδίδονται οι «τιμές» για την στήριξη της τρικομματικής κυβέρνησης, ούτως ώστε να μπορέσει να τρυγήσει οφέλη. 

Γι αυτό, προφανώς, αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση που…στηρίζει.

Κι απαιτεί καρέκλες! Πότε του αντιπροέδρου, πότε του οικονομικού επιτελείου, πότε της ανάπτυξης και πάει λέγοντας. Βάζοντας και τρικλοποδιές!

Δείχνει να νομίζει πως αν αντιπολιτεύεται εκ των έσω την κυβέρνηση, θα γλιτώσει από τον μελλοντικό καταποντισμό.

Αλλά, η σημερινή Ελλάδα, δεν αντέχει ούτε μικροκομματικά παιγνίδια, ούτε διαγκωνισμούς επιβολής κάποιου ως κυρίαρχης δύναμης.

Ούτε, πολύ περισσότερο, πολιτικαντισμούς.