…28 χρόνια «Πειραιάς, Κανάλι 1»… Ιστορία γράφουν οι παρέες...

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Πέρασαν ήδη 28 χρόνια από την πρώτη εκπομπή του ραδιοφώνου όλων των Πειραιωτών, που ίδρυσε ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος, κατά τη  διάρκεια της μικρής του δημαρχιακής θητείας.

Πότε πέρασαν άραγε;

Πότε πέρασαν τόσα χρόνια από τότε που κάποιους τους κουβαλούσαν στην Ασφάλεια τα τσιράκια του περιβόητου αστυνομικού διευθυντή επί ΠαΣοΚ, του Αρκουδέα, για… παράνομες εκπομπές απέναντι στο θλιβερό μονοπώλιο της ΕΡΤ;

Πότε πέρασαν άραγε 28 χρόνια από εκείνο το βράδυ που η φωνή του

Δημήτρη Παπαμιχαήλ αντιλαλούσε στα FM και στους 90,6;

«Πειραιάς! Κανάλι 1»!

Τρεις μόνο λέξεις! Μ’ ατέλειωτο συναίσθημα. Ρίγος!

Πότε πέρασαν τόσα χρόνια από τότε που επιχειρούσαμε να κάνουμε εκπομπές από το μικρό studio στον 4^ο όροφο του Δημαρχείου, ανάμεσα σε καλώδια σκορπισμένα στο πάτωμα και στα πριονίδια που είχαν αφήσει ενέχυρο οι… μη ολοκληρωμένες ακόμη εργασίες;

Πότε πέρασαν τόσα χρόνια από τότε που αδιαφορούσαμε αν θα πληρωθούμε ή όχι και με πραγματικό μεράκι κι «ερασιτεχνικό επαγγελματισμό», αποσπούσαμε με τις εκπομπές μας «φασιστικά» νούμερα ακροαματικοτήτων, της τάξης του 40 -45 και 50%;

Πότε πέρασαν τόσα χρόνια από τότε που φτάναμε στο ραδιόφωνο δυο και τρεις ώρες πριν την εκπομπή μας, μόνο και μόνο για να την ετοιμάσουμε αρτιότερα;

Πότε πέρασαν τόσα χρόνια από τότε που μέσα στο studio καπνίζαμε αρειμανίως κι εξοργίζαμε την Άννα Παναγιωταρέα;

Πότε πέρασαν τόσα χρόνια από εκείνες τις αλησμόνητες συνεντεύξεις του Κωστή Στεφανόπουλου, του Γεωργίου Ράλλη, του Γιώργου Γεννηματά, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, του Λεωνίδα Κύρκου, του Χαρίλαου Φλωράκη, τόσων και τόσων;

Πότε πέρασαν τόσα χρόνια από τότε που διάβαιναν στο κατώφλι του και κάναμε μαζί τους καταπληκτικές εκπομπές ο Γιώργος Ζαμπέτας, η Βίκυ Μοσχολιού, ο Μάριος Τόκας, ο Ηλίας Κατσούλης, ο Αντώνης Βαρδής, ο Κώστας Χατζής, ο Γιάννης Σπανός, η Χαρούλα, η Άλκηστις, η Λένα Αλκαίου, η Ελευθερία Αρβναιτάκη, τόσοι και τόσες;

Πότε πέρασαν τόσα χρόνια από τότε που «στήναμε» τις κιθάρες, τα μπουζούκια, τα μπάσα και τα τύμπανα στο studio με τους «Λαθρεπιβάτες» Γιάννη Νικολάου και Παντελή Θαλασσινό ή τους αδελφούς Κατσιμίχα ή «Τα παιδιά από την Πάτρα» και παίζαμε όλη τη νύκτα στον «αέρα»;

Πότε πέρασαν τόσα χρόνια από τότε που χαράματα, έξι η ώρα το πρωί, κάναμε συνεντεύξεις κι ατέλειωτες κουβέντες με τον Νίκο Γκάλη, τον Γιάννη Κυράστα, τον Πέτρο Ξανθόπουλο, τον Κριστόφ Βαζέχα, τον Παναγιώτη Γιαννάκη, τον Πάνο Φασούλα, τόσους και τόσους;
Πότε πέρασαν άραγε τόσα χρόνια;
Και πώς επιβεβαιώθηκε ο Νιόνιος...
Ιστορία γράφουν οι παρέες...
Έτσι ήταν τότε.
Μια μεγάλη παρέα.
Με συγκλίσεις, με διαφωνίες, με καυγάδες και φιλιώματα...που είχαν ως επίκεντρο το θρυλικό καραβάκι που ταξίδευε με το σήμα του σταθμού.

Το «Κανάλι 1» γιόρτασε, μου είπαν, τα γενέθλιά του με μια εκδήλωση στο Ναυτικό Μουσείο, στη Φρεαττύδα.

Δεν ήμουν παρών.

Δεν με κάλεσαν.

Αλλά, αυτά συμβαίνουν.

Τόσο στη δουλειά που επιλέξαμε να κάνουμε, όσο και γενικότερα στην Ελλάδα.

Σιγά μη ξέρουν οι σημερινοί ιθύνοντες ποιοι έβαλαν πλάτη τότε και με πόσο μεράκι.

Ποιοι και πως κουβάλησαν αυτό το άρμα για πολλά πολλά χρόνια…

Δεν ξέρω καν αν ήταν ο Ανδριανόπουλος.

Εκείνο που ξέρω κι έμαθα είναι ότι δεν ήταν παρόντες ούτε καν άνθρωποι που συνταξιοδοτήθηκαν από την «οδό Ευριπίδου 79».

Ξέρω ότι δεν ήταν παρόντες δημοσιογράφοι που ξεκίνησαν από εκεί την πορεία τους κι έγιναν σημαντικές προσωπικότητες του χώρου.

Ξέρω ότι δεν ήταν παρόντες άνθρωποι που κατέγραψαν σε βιβλία την ιστορία της πόλης και του ραδιοφώνου.

Που έγραψαν τραγούδια για τον Πειραιά.

Δεν προσκλήθηκαν!

Προφανώς εκ παραδρομής.

Ξέρω ότι αυτά τα γενέθλια δεν έτυχαν και της μεγαλύτερης δημοσιότητας που τους έπρεπε.

Ξέρω ότι φωνές κορυφαίων προσωπικοτήτων του τόπου από τον πολιτικό, πολιτισμικό και αθλητικό χώρο, που είχαν καταγράψει τα μικρόφωνα του σταθμού, δεν υπάρχουν παρά μόνο στα προσωπικά αρχεία δημοσιογράφων και παραγωγών.

Κι είναι κρίμα.

Το «Κανάλι 1» για όλους εμάς που, πιτσιρικάδες τότε, το «στήσαμε» στον 4^ο όροφο του Δημαρχείου, αποτέλεσε ένα τεράστιο Πανεπιστήμιο.

Δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος που πέρασε την πόρτα του και δεν έφυγε με βαθειά αισθήματα έρωτα γι’ αυτό.

Αισθήματα που ουδόλως διαφοροποιούνται όποια αντιμετώπιση κι αν επιφυλάσσουν στους δημιουργούς του οι σημερινοί κι οι παλιότεροι ιθύνοντες…

Αν πω να τα «εκατοστίσει το ‘’Κανάλι 1’’», θα είμαι ψεύτης.

Να τα χιλιάσει.

Και βάλε…