Η Ελλάδα της Δύσης (;), οι δεισιδαιμονίες, τα οστά και οι κατάρες…

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Πολύς λόγος έγινε και συνεχίζεται εσχάτως αναφορικά με το «θαυματουργό» προσκύνημα ή άγγιγμα των οστών της αγίας Βαρβάρας.

Η συζήτηση δεν αποτελεί κάτι νέο στη χώρα μας.

Η βαθειά θρησκοληψία είναι αναπόστατο συστατικό της κοινωνίας μας και δεν αφορά μόνο τις λαϊκές μάζες, αλλά φτάνει και στα υψηλότατα κλιμάκια.

Η αλήθεια είναι ότι οι Έλληνες μέχρι την επανάσταση του 1821, αλλά κι ύστερα από αυτή, ήταν σκλάβοι πρώτα στους Βυζαντινούς κι έπειτα στους Οθωμανούς.

Πολλοί αυτοκράτορες, με πρώτο και καλύτερο τον Κωνσταντίνο –επονομαζόμενο από την ορθόδοξη εκκλησία μέγα- με διατάγματά τους ταύτισαν τη λέξη «Έλληνας» με τη λέξη «Εθνικός» και το

«Εθνικός» με εχθρό του κράτους του Βυζαντίου και της εκκλησίας.

Κάθε αναφορά στην Ελλάδα, τιμωρούνταν με θάνατο!

Έλληνας δεν υπήρχε, μόνο Ρωμιός.

Έτσι πέρασε κι αργότερα στην Οθωμανική κυριαρχία.

Κι αυτός ήταν δέσμιος του Μεσαίωνα, της άλογης πίστης και της σκοπίμως καλλιεργούμενης δεισιδαιμονίας.

Όταν οι υπόλοιποι λαοί που εμείς τους δώσαμε τα φώτα μας, προχωρούσαν στις τέχνες και στις επιστήμες, εμείς συμβουλευόμαστε τα αστέρια κι επικαλούμαστε τα ξωτικά για να γλιτώσουμε από τα φυσικά στοιχεία και τις ασθένειες…

Από εκείνα τα χρόνια έφτασαν μέχρι τις ημέρες μας διάφορα ευτράπελα της εκκλησίας προς το αφελές ποίμνιο.

Για να ηρεμήσει η θάλασσα θέλει κεράκι και τάματα ο άγιος Νικόλας.

Για να σωθεί το κοπάδι από την επίθεση των λύκων, ήθελε και θέλει κεράκι ο άγιος Γεώργιος.

Μόλις ερχόταν η άνοιξη, οι άγιοι Σαράντα έφερναν και τα χελιδόνια!

Κι ύστερα τα ξόρκια.

Με τον απαραίτητο οβολό στον ιερέα που τα εκστομίζει.

Οι δυστυχισμένοι ραγιάδες, υπόδουλοι της αγραμματοσύνης και της άγνοιας, έζησαν κι εξακολουθούν να ζουν έρμαια του κλήρου με τη συνεργασία «ψηφοδεών» πολιτικών.

Ας μη ξεχνάμε ότι ακόμη θεωρείται κακό το κρώξιμο του κόρακα.

Το λάλημα της κουκουβάγιας.

Η συνάντηση με μαύρη γάτα πριν ανατείλει ο ήλιος.

Ας μη ξεχνάμε ότι πολλοί πιστεύουν ακόμη στο μάτιασμα!

Και κάθονται και τους φτύνουν οι ξεματιάστρες για να εξορκίσουν το κακό που τους… ζηλεύει.

Πόσο επίκαιρα άλλωστε είναι τα λόγια του σοφού ιδρυτή και θεμελιωτή της επιστημονικής Λαογραφίας στον τόπο μας, του Νικολάου Πολίτη, που το 1854 διατυμπάνιζε ότι «ο μεσαίων παρ’ υμίν παρατείνεται μέχρι σήμερον»;

Πρόχειρα μου έρχεται στο μυαλό η κινητοποίηση που αναφέρει η ιστορία ότι είχε γίνει για να μεταφερθεί από την Τήνο (1964) η εικόνα της παναγίας, προκειμένου να σώσει τον ετοιμοθάνατο βασιλιά Παύλο.

Τελικά η εικόνα απέτυχε και το θαύμα δεν έγινε…

Ο φιλόσοφος και λογοτέχνης Umberto Eco έχει εξιστορήσει μια εμπειρία του από την επίσκεψή του στο άγιο όρος, το 1968, στο έργο του «Eco, Delumeau, Gould, συνομιλίες για το τέλος του χρόνου».

Μια μέρα συζητώντας μ’ έναν μοναχό –διανοούμενο, του είπε ότι «γνωρίζετε πως οι εικόνες τις οποίες ασπάζεστε και τα λείψανα αγίων που φυλάτε δεν είναι πραγματικά αγίων»…

Τότε ο μοναχός του απάντησε ξεκάθαρα ότι «δεν είναι αυτό το πρόβλημα, αφού αν τα ασπάζεσαι ευλαβικά, νιώθεις πραγματικά το άρωμα»…

Δηλαδή, ο διανοούμενος μοναχός, δεν επιχείρησε να αποδείξει στον Umberto Eco ότι εικόνες και οστά είναι αυθεντικά, αλλά ότι αν κάποιος μπει στο «πνεύμα και στη λογική της πίστης» θα νιώσει κάτι τέτοιο!

Παρόμοια περιστατικά μπορούν να καταγραφούν χιλιάδες.

Άλλωστε η βιομηχανία της πίστης, είναι η μεγαλύτερη και πάντα ακμάζουσα βιομηχανία του πλανήτη.

Ας μη ξεχνάμε δε ότι τόσο ο Καντ όσο κι άνθρωποι με απλή λογική –πιστοί ή όχι- εκτιμούν ότι η πίστη σε ένα θεό ή σε θαύματα αποτελούν μεγέθη τα οποία κινούνται στα ενδότερα της μεταφυσικής.

Στη χώρα μας, που υπέστη επί εκατονταετίες τη βίαιη αποκοπή του ελληνικού πνεύματος από την αρχαία του κληρονομιά προς χάριν του Βυζαντίου και της ορθοδοξίας, που πολεμήθηκε λυσσαλέα ο διαφωτισμός από την εκκλησία, που ακόμη και σήμερα –όπως αναφέραμε προηγουμένως- συντηρούνται δεισιδαιμονίες και προκαταλήψεις εξ αιτίας της αμορφωσιάς και του φόβου της κόλασης, όλα αυτά έγιναν συνείδηση της κοινωνίας.

Είναι πολλοί εκείνοι που πιστεύουν ότι μια εικόνα, μια παντόφλα αγίου ή τα κόκαλά του, θα τους βοηθήσουν να ξεπεράσουν είτε προβλήματα υγείας, είτε ζητήματα που αφορούν την καθημερινότητά τους.

Πιστεύουν ότι με τη λατρεία θα βρίσκονται μονίμως σ’ ένα κόσμο «αξιακής βεβαιότητος».

Κι αν ο απλός κόσμος έχει κάθε δικαίωμα να επιζητά το θείο, αν υποθέσουμε ότι κι η εκκλησία έχει κάθε δικαίωμα να προσφέρει την ελπίδα, δεν έχει δικαίωμα να τα κάνει το Κράτος.

Το Κράτος δεν μπορεί να συμμετέχει στην απαράδεκτη εμπορευματοποίηση της πίστης.

Δεν μπορεί να υποδέχεται με τιμές αρχηγού κράτους κόκαλα και κεράκια.

Ούτε να υποθάλπει και να γίνεται αρωγός βιομηχανοποιημένων θεαμάτων μεταφοράς τους σε νοσοκομεία προς … ανακούφιση των βαρέως ασθενών.

Αυτό δεν είναι διόλου συμβατό με μια δημοκρατία της Δύσης, έστω κι αν είναι η μόνη που με βούλα στο Σύνταγμά της καθιστά τη θρησκεία αναπόσπαστο μέρος των δραστηριοτήτων της.

Ποιος απ’ αυτό το αλλοπρόσαλλο κράτος έχει διαμαρτυρηθεί για όσους αναθεματισμούς αναφέρονται κάθε χρόνο εναντίον των Ελλήνων από την εκκλησία, την Κυριακή της Ορθοδοξίας;

Ποιος απ’ όλους τους προέδρους της Δημοκρατίας, τους πρωθυπουργούς, τους υπουργούς, τους βουλευτές, διαμαρτυρήθηκε ποτέ για τις κατάρες μίσους που εκτοξεύονται από αμβώνων εναντίον των Ελλήνων;

Ποιος προσεβλήθη; Ποιος είπε «δεν συμμετέχω σ’ αυτό το παραλήρημα εξαλλοσύνης»;

Ποιος επιτέλους θα τα βάλει σ’ ένα τραπέζι διαλόγου;

Ποιος θα τα θίξει και θα τ’ αλλάξει;

Ποιος θα ελευθερώσει την Ελλάδα από τον σκοταδισμό του Μεσαίωνα και θα την καταστήσει πραγματική χώρα της Δύσης;