Ο «ποιητής Φανφάρας» κι η επιχειρούμενη διανοητική ισοπέδωση

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Οι αρμοδιότητες του ποιητή –υμνητή των γεννητικών οργάνων και σημερινού υπουργού Παιδείας, Τάσου Κουράκη, δεν υπόκεινται στους ελέγχους της τρόικας.

Συνεπώς η διαχείριση της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης εναπόκειται στα δικά του οράματα, καθώς και σ’ εκείνα των συνδικαλιστών πελατών του ΣΥΡΙΖΑ.

Άδικα πήγαν τόσοι αγώνες;

Τόσες απεργίες;

Τόση υπομόνευση της Παιδείας;

Πρώτο μέλημα, λοιπόν, του αποκαλούμενου από πολλούς συναδέλφους του «ποιητή Φανφάρα» υπουργού, ήταν να αποπέμψει όσους διευθυντές σχολείων είχαν αποδεχτεί την αξιολόγηση!

Για να παραμείνουν διευθυντές, πρέπει από

τούδε και στο εξής να τους αποδέχεται το διδακτικό προσωπικό, δηλαδή ουσιαστικά οι συνδικαλιστές!

Φανταστείτε, δηλαδή, τι έχει να γίνει στην Παιδεία, όταν σε στα σχολεία θα διορίζουν οι εργαζόμενοι κι οι συνδικαλιστές τον επικεφαλή τους…

Μαύρη είν’ η νύχτα στα βουνά.

Ο απόλυτος κομματισμός, η απόλυτη αναξιοκρατία, το απόλυτο αλισβερίσι, η απόλυτη παρακμή.

Επιπλέον, ο υπουργός που αποκαλείται από τους συναδέλφους του «ποιητής Φανφάρας», προχώρησε σε έκπτωση μιας μονάδας στη βάση του δέκα που απαιτείται για την  προαγωγή των μαθητών στην επόμενη τάξη.

Όλοι μέσα, λοιπόν.

Κι οι άριστοι και τα κωθώνια.

Πλήρης ισοπέδωση.

Χώρια η κλήρωση για την εισαγωγή και φοίτηση στα πρότυπα σχολεία.

Κι όλοι ξέρουμε πώς γίνονται οι κληρώσεις στον τόπο μας.

Οι δε άριστοι εξοβελιστέοι.

Ευτυχώς, όχι ακόμη στο πυρ το εξώτερον, αφού είναι προφανές ότι βοηθούν στην αποφυγή του τα λείψανα της αγίας που εσχάτως περιφέρονται εδώ κι εκεί…

Ένα άλλο «επείγον» ζήτημα με το οποίο καταπιάστηκε ο περί ου ο λόγος υπουργός, είναι η αντικατάσταση ωρών από το μάθημα της «Νεοελληνικής λογοτεχνίας» από το νέο που αφορά την «Ιστορία των Κοινωνικών Επιστημών».

Δηλαδή, για να διοριστούν όσοι δεν μπορούν με τα μέχρι τώρα δεδομένα, περιορίζουμε τη μάθηση στον Καβάφη, στον Παλαμά, στον Βιζυηνό, στον Σαμαράκη κι άλλους σημαντικούς ανθρώπους του πνεύματος για να διδάξουμε στα παιδιά μας τον πλήρως ακατανόητο Βέλτσο ή τον Φίλια ή ακόμη ακόμη και τον Προκόπη Παυλόπουλο!

Και γιατί σε τελική ανάλυση δεν μπορεί να γίνουν και τα δυο;

Γιατί η διαμάχη μεταξύ φιλολόγων και κοινωνιολόγων πρέπει οπωσδήποτε να έχει νικητή;

Γιατί η παπαγαλία- ανάλυση των κοινωνικών θεωριών πρέπει να αντικαταστήσει ή υποκαταστήσει την ανάλυση ενός έργου του Σαμαράκη;

Γι αυτές τις μικρές και τόσο χαρακτηριστικές «λεπτομέρειες», ασφαλώς δεν μας φταίει καμιά τρόικα.

Μόνοι μας διαλύουμε την Παιδεία.

Μόνοι μας βγάζουμε τα μάτια μας.

Μόνοι μας ανεχόμαστε αυτά που ψηφίζονται.

Ο αποκαλούμενος από τους συναδέλφους του «ποιητής Φανφάρας» υπουργός, είναι δεδομένο ότι παραμένει προσκολλημένος στις εμμονές της Αριστεράς της δεκαετίας του εβδομήντα.

Φυσιολογικό το βλέπω δεδομένου ότι δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει Αριστερός που ανακαλύπτει τον κόσμο την ίδια στιγμή κατά την οποία πορεύεται και λειτουργεί, αλλά 50-60-70 χρόνια μετά.

Το πρόβλημα είναι ότι η Παιδεία δεν είναι κάτι που ταυτίζεται με τα πέη και τα αιδοία στα οποία έχει ειδικότητα και συναγελάζεται πνευματικώς ο Τάσος Κουράκης.

Ούτε μπορεί να καθίσταται όμηρος των απαιτήσεων του βαθέως και βουλιμικού συνδικαλισμού.

Η διανοητική ισοπέδωση που επιχειρεί ο υπουργός ασφαλώς δεν μπορεί παρά να βρεθεί και πάλι μπροστά μας ως μέγιστο πρόβλημα…

Στήνεται ένα «ψυχοθεραπευτήριο ανικάνων» προς την οποιαδήποτε ανέλκυση.

Δυστυχώς ο πνευματικός απόπατος  της Αριστεράς και της ψεκασμένης Δεξιάς είναι παρών.

Ο δε συνοδοιπόρος του αποκαλούμενου από τους συναδέλφους του «ποιητή Φανφάρα» στο υπουργείο Παιδείας, κάνει ακόμη χειρότερα.

Χώρια που δεν γράφει και ποιήματα…