Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 25)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost,

 δια χειρός Πέμυς Γκανά

Οι παλιές δασκάλες…

Ασυναίσθητα διαλέγω μια συσκευασία 3 μαύρων ΗΒ ολόμαυρων μολυβιών.

Ο Παναγιώτης όμως με τραβά απ το μανίκι.

-Όχι μαμά αυτά, εκείνα θέλω. Μου δείχνει ένα πακέτο με πράσινα ΗΒ που έχουν κατακόκκινη γομολάστιχα στην κορυφή.

Μια ξεχασμένη σκηνή πετάγεται

ολοζώντανη μπρος μου...

Τουλάχιστον τρεις δεκαετίες πίσω...

Πρώτη μέρα της δευτέρας δημοτικού και περιμένουμε όλο ανυπομονησία την καινούργια δασκάλα μας.

Πεντακάθαρα θρανία, πεντακάθαρη αίθουσα , πεντακάθαρα και εμείς, τα αγόρια με τα αγόρια και τα κορίτσια με τα κορίτσια, ξεκάθαρα πράγματα δηλαδή.

Μπαίνει φουριόζα, μεσόκοπη, κάτι σε Γεωργία Βασιλειάδου στο πιο άσχημο…

Ένα κοροϊδευτικό μουρμουρητό ακούγεται…. κάτι ανάμεσα σε ωχ και πνιχτά χαμόγελα.

Στέκει και παίρνει μια ανάσα.
Ένα τεράστιος κότσος χρώματος κομοδινί και σκούρα γυαλιά με χοντρούς φακούς όλο το πρόσωπο της.

 Μαυροντυμένη, το πουκάμισο  κουμπωμένο ως τα πάνω, ενώ ένας τεράστιος σταυρός λαμποκοπά στο στέρνο της.

Όσο για τη φούστα;

Η δασκάλα πρέπει αν ήταν εκείνη που έφερε στη μόδα, τότε, το περίφημο μάξι…

Παπουτσάκι;

Χοντροκομμένο κι ορθοπεδικό.

Μας κοιτάζει έναν έναν.

Βλοσυρό το βλέμμα της.

Ενστικτωδώς οι παλάμες μας ιδρώνουν και σφίγγουν τα μολύβια.

¨Θα το πληρώσουμε ακριβά αυτό το ωχ¨...

Απότομα γυρνά την πλάτη της, παίρνει μια κιμωλία και γράφει με κεφαλαία το όνομα της στον πίνακα.

ΜΑΡΙΑ.

Κομμάτια της κιμωλίας πετάγονται καθώς σπάει από την πίεση που υπογραμμίζει τ’ όνομα της.

-Βγάλτε τα τετράδια σας, είναι οι πρώτες κουβέντες της, έτσι δίχως γλυκόλογα και καλωσορίσματα.

-Γράψτε τα ονόματα σας, αυτά που σας βάπτισαν δηλαδή, απαγορεύονται εδώ μέσα τα μη Χριστιανικά.

Κοιτιόμαστε με δαγκωμένα χείλη...

-Δηλαδή να γράψω Καλλιόπη; μουρμουρώ στην διπλανή μου.

-Μήπως μόνο το επίθετο; μου απαντά εκείνη.

 Κοιτιόμαστε με απόγνωση και κουνάμε τους ώμους.

Ένας πιτσιρικάς πιο τολμηρός πετάγεται και την ρωτά:

-Το Θάνος είναι Χριστιανικό όνομα;

-Το Αθανάσιος είναι, Αθανάσιος να γράψεις, του απαντά.

-Ευτυχώς εμένα με λένε Ίωνα κυρία, τον αδελφό μου τον λένε Θάνο...

Η τάξη ξεσπά σε γέλια - ούτως ή άλλως όλα φαίνονταν αστεία τότε.

Αστράφτει θυμό η κυρία Μαρία.

-Οι εξυπνάκηδες δεν βγαίνουν διάλειμμα.

Ξαναγελάμε με τις γκριμάτσες του Ίωνα.

Χτυπά το χέρι της δυνατά στη έδρα.

-Σιωπή, ωρύεται.

-Δεν ξεκινάμε καλά... Αφήστε μια κενή σειρά και γράψτε :

Πάτερ ημών

Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς...
Κοιτιόμαστε έντρομοι όλοι...νιώθω πανικό, δεν το ξέρω καλά απ έξω το πάτερ ημών και στα
σίγουρα δεν ξέρω να το γράψω...
-Aγιασθήτω το όνομα Σου. Ελθέτω η βασιλεία Σου....
Τι λέει; νιώθω δάκρυα να κυλάν στα μάτια μου, ακούω κάποιους να ρουφούν τις μύτες τους, κάποιοι άλλοι κρυφοκοιτάζουν τα γραπτά των διπλανών τους ..
-Γενηθήτω το θέλημα Σου, ως εν ουρανώ και επί της γης.
Το μαρτύριο τελειώνει, δακρυσμένα μάτια και άκρα του τάφου σιωπή στην αίθουσα, βασιλεύει...
Περνά από τα θρανία και διορθώνει επί τόπου, με κόκκινο bic στυλό...
-Ντροπή, ντροπή δεν πάτε στο κατηχητικό, τι χάλια είναι αυτά; ανορθόγραφοι ντροπή σας, μας φωνάζει.
Φτάνει και η σειρά μου.

 Μου βουτάει το μολύβι απ το χέρι, πράσινο με κίτρινο ριγέ και ροζ γομολάστιχα, το δείχνει σε όλη την τάξη.
-Απαγορεύονται αυτά τα μολύβια, μόνο μαύρα μαλακά επιτρέπονται.
Παίρνει και την γόμα μου, φραουλίτσα μυρωδάτη, πολύ πολύ χαριτωμένη, της είχα ζωγραφίσει μάτια γαλάζια και ένα τεράστιο χαμόγελο.
-Και οι γόμες αυτές, επίσης....Το κατάλαβες; μου ουρλιάζει.
Κουνώ το κεφάλι μου καταφατικά κοιτάζοντας το πάτωμα. 
Μου διορθώνει την προσευχή. Χάλια μαύρα, κατακόκκινα όλα, ούτε μια λέξη σωστή. Με φιλοδωρεί με ένα 4 τεράστιο και μου καταρρακώνει το υπόλειμμα της αυτοπεποίθησης μου...

Η αυλαία της θύμησης πέφτει με πάταγο.
Κοιτάζω τον Παναγιώτη σαστισμένη, μπερδεμένη.
-Σας επιτρέπει η δασκάλα αυτά τα μολύβια Παναγιώτη; τον ρωτώ.
Το παιδί με κοιτάζει λες και βλέπει Αρειανό.
-Γιατί όχι; όλα τα επιτρέπει αρκεί να μας αρέσουν και να είναι cool...
-Cool;;;
-Ναι, cool!
-Καλά, του απαντώ και το βάζω στο καλάθι μας...

Πόσο έχουν αλλάξει όλα, αναλογίζομαι. Ελευθερία λόγου και έκφρασης.
Τετράδιο, λέει, παραγωγής γραπτού λόγου.
Εντυπωσιάζομαι, καταπληκτικές καινοτόμες θεωρίες, παιδιά χαρούμενα, σίγουρα για τον εαυτό τους. Αντίθετα με εμένα και τους παλιούς συμμαθητές που κυρία Μαρία μας στοίχειωσε όλες μας τις παιδικές και σχολικές αναμνήσεις.
Τιμωρίες γιατί έγραφα ¨παραμύθια¨ όπως έλεγε, τιμωρίες για το μαύρο bic που χρησιμοποιούσα, τιμωρίες για την μη παρακολούθηση του κατηχητικού. Τιμωρίες για τα κορίτσια που φορούσαμε παντελόνια, τιμωρίες και για τις μίνι φούστες καθώς μεγαλώναμε...
 Α! Και οι μεγαλύτερες τιμωρίες δίνονταν σε αυτούς - μαζί τους και εγώ- που δεν ήταν συνδρομητές του φοβερού ¨Προς την Νίκην¨.
Χριστιανικές Ελληνορθόδοξες τιμωρίες, διαρκώς ...
Για χρόνια την θυμόμουν την παλιά δασκάλα με πίκρα και ένα σφίξιμο στο στομάχι γινόταν κόμπος που έκαιγε. Τώρα που όλα έχουν καταλαγιάσει -δεκαετίες πια -χαμογελώ.
Και χαίρομαι να μιλώ με τους νέους δασκάλους που διαλέγοντας εναλλακτικούς τρόπους διδασκαλίας βοηθούν στην ανεξαρτητοποίηση και τονώνουν την αυτοπεποίθηση των παιδιών μας παράλληλα με την εκμάθηση.
Cool πράγματα δηλαδή...
Δημιουργικές καλημέρες!