Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 23)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost, 

δια χειρός Πέμυς Γκανά

Η εθνική.

Πέμπτη 6.30 το απόγευμα στην εθνική Τριπόλεως, μια μέρα πριν το τριήμερο της λαϊκής, εργατικής, δυναμικής, κόκκινης και επίκαιρης όσο ποτέ, Πρωτομαγιάς ...

Προπορεύεται οδηγώντας στην αριστερή λωρίδα με μάξιμουμ 50 χιλιόμετρα.

Χιλιοτρακαρισμένο, μισοσκουριασμένο γκρι μεταλλικό αυτοκίνητο, περήφανο απομεινάρι απ την ένδοξη εποχή των παιδιών των λουλουδιών.

Διακρίνω τρία ίσως και τέσσερα κουτσούβελα στο

πίσω κάθισμα να παίζουν ελεύθερα λες και βρίσκονται στο σπίτι τους.

Τα  δυο λούτρινα σκυλάκια κουνώντας διαρκώς τα κεφάλια τους ζαλίζουν χαιρετώντας τους ταλαίπωρους οδηγούς που ακολουθούν.

Φαντάζομαι το εσωτερικό του αυτοκινήτου...

Φωτογραφίες των παιδιών κάτω απ το σπαρακτικό ¨μπαμπά μην τρέχεις¨  και κορνιζούλες του Ιησού -θείο βρέφος στην αγκαλιά της Βρεφοκρατούσας , με την λεζάντα ¨ο Τζίσους Κράιστ θα μας σώσει¨ και ¨μετανοείτε έρχεται η συντέλεια¨...

Χάντρες, χαϊμαλιά και γούρια κρέμονται απ τον τεραστίων διαστάσεων καθρέπτη... 

Καρφιτσωμένα και τα μαρτυρικά απ τα βαφτίσια -που μαζί με τους γάμους και τους χωρισμούς μας φάγανε την ζωή.

Φαντάζομαι και την οικογένεια, να τραγουδά χτυπώντας παλαμάκια για το ρυθμό την Μανταλένα, ή όχι καλύτερα, το νιάου νιάου βρε γατούλα. Είπαμε μεγάλωσε γενιές η εθνική σταρ...

Κεφτεδάκια και τρίγωνα τυποπιτάκια από φύλλο κρούστας μοιράζονται, λαδωμένα χέρια και στόματα ξεδιψούν με βιαστικές, λαίμαργες γουλιές απ το ξαναγεμισμένα, πλαστικά μπουκάλια...

Παραφορτωμένο το αυτοκίνητο ακόμα και στη σχάρα.

Τρεις βαλίτσες, δυο παμπάλαιες πολυθρόνες η μια ανάποδα απ την άλλη και η γιαγιά ατάραχη να πλέκει με το βελονάκι στην κορυφή...καλά υπερβάλω...θα μπορούσε όμως...στανταράκι αυτό...

Σέρνει και μια μπαγκαζιέρα με ξεφούσκωτα  λάστιχα, φορτωμένη με παλιοσίδερα και χαρτόκουτα ΝΟΥΝΟΥ, όλα μαζί και ταυτοχρόνως.

Ευλογημένη η Ελληνική Πρωτομαγιά.

Τεράστια Καγιέν εκνευρισμένα κολλάνε στη κυριολεξία πίσω του, σε απόσταση αναπνοής.

Βιαστικοί οδηγοί ίσα που φαίνονται πίσω από τα μουράτα φιμέ τζάμια, χειρονομούν θυμωμένοι.

Προβολείς που αναβοσβήνουν, κόρνες.

Ατάραχο το γκρι μεταλλικό αυτοκίνητο εμποδίζει δίχως αιδώ!

Τολμά να αμφισβητήσει τα 310 χιλιόμετρα των 6500 χιλιάδων κυβικών.

Κοροϊδευτικά συνεχίζει την προκλητική, εκδρομική οδήγηση.

Κόρνες και πάλι και απότομοι ελιγμοί.

Τα θηριώδη τζίπ στα ξαφνικά και απότομα, δικαιωματικά- έτσι μάλλον πιστεύουν - αλλάζουν λωρίδα δίχως προειδοποίηση.

Φρεναρίσματα.

Φάσκελα.

Ελληνικά γνήσια και πατριωτικά, ολούθε!!!

Γελώ, και ο Νίκος αγχωμένος μουρμουρά...

-Πως τον περνάμε μου λες;

-Θυμάσαι τις εκδρομές της δεκαετία του 80; τον ρωτώ.

-Όχι, δεν θέλω, ευχαριστώ...απαντά μουτρωμένος.

-Δεν είχαμε καθίσματα παιδικά και ζώνες στο πίσω κάθισμα, μονολογώ...

-Γιατί είχαμε αριστερό καθρέπτη;

Γελάμε.

-Θυμάσαι στις εκλογές; αυτοκίνητα ντυμένα προεκλογικά κέντρα; ο υποψήφιος βουλευτής θα μιλήσει στις 7 στο κέντρο της πλατείας της Πάνω Παναγιάς και στις 8.30 στην Πέρα Ραχούλα...φάτε και ελάτε..

Ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια.

-Κάπνιζαν οι γονείς μας σε κλειστό χώρο, θυμάμαι.

-Και το μπράτσο κρεμασμένο απ το παράθυρο.

-Και κασέτες θυμάσαι τις κασέτες;

-Φρίκη, φωνάζουμε και οι δυο.

Κοιτάζουμε έξω.

-Με ποιον να θυμώσω πρώτα; διερωτάται ο Νίκος.

-Με όλους, του απαντώ δίχως να το καλοσκεφτώ.

Πάντως, μεταξύ μας νιώθω μια κρυφή συμπάθεια για τον γραφικό οδηγό, σαν κολλημένος δεκαετίες πριν ...

-Θα τους προσπεράσουμε, του λέω, προς το παρόν απόλαυσε το ταξίδι πίσω στον χρόνο.

Σκέφτομαι πως καθώς θα προσπερνάμε θα τους χαιρετήσω και θα τους χαρίσω το μεγαλύτερο μου χαμόγελο, χαρούμενη για το ταξίδι στο χρόνο και την νοσταλγία των επικίνδυνων στιγμών που ζήσαμε στα αυτοκίνητα των γονιών μας!!!

Μα στα ξαφνικά κάτι σκάει με δύναμη στο παρμπρίζ μας, για κλάσματα δευτερολέπτου χάνεται ο έλεγχος του αυτοκινήτου...

Προλαβαίνω να διακρίνω τα ροζ συννεφάκια της παιδικής πάνας που εκτοξεύτηκε από τον γραφικό προπορευόμενο.

Τσιρίδες δικές μου ....και φάσκελα υπερήφανα ολούθε....νιώθω πανικό και εκνευρισμό...καλά, και θυμό, πολύ θυμό.

-Γιατί κάνεις έτσι; με ρωτά ο Νίκος όταν πια έχουμε ξεφύγει απ τον επικίνδυνο- και όχι πλέον γραφικό- τύπο...Ταξίδι στο χρόνο δεν ήθελες να κάνεις;

Δεν απαντώ, παίρνω βαθιές ανάσες...

Πάντα υπάρχει κάποιος να μου θυμίζει γιατί δεν αγαπώ την οδήγηση...

Καλή εργατική, επαναστατική, Πρωτομαγιά.

...και καλή επιστροφή μας...

Καλημέρες...