Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 27)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost,

δια χειρός Πέμυς Γκανά

 Οι πανελλαδικές.

Την παρακολουθώ από την ασφάλεια των περασμένων χρόνων…

Ένα πρωινό, Ιούνης μήνας, στην αρχή της δεκαετίας του 90...φοβερές, τρομερές και τρομακτικές πανελλαδικές...

Πηγαινοέρχεται νευρικά, σαλόνι- κουζίνα, χτυπώντας τα ξύλινα τσοκαράκια της στο πάτωμα. 

Περιφέρεται μ ένα τσιγάρο στο στόμα, κρατώντας το τασάκι στο δεξί χέρι.

Είναι γύρω στα 40 ίσως και μεγαλύτερη.

Ξανθωπή περμανάντ, και λουλουδάτη, σατέν, φτηνιάρικη ρόμπα.

Έκανε ότι

έπρεπε άραγε; αναρωτιέται φωναχτά.

Το φροντιστήριο είναι το καλύτερο, σιγά μην πήγαινε στο συνοικιακό, στο κέντρο τον είχε γράψει τον γιόκα της. 

Της είχαν υποσχεθεί σίγουρη εισαγωγή στο πανεπιστήμιο, και εκείνη για να είναι ακόμα πιο σίγουρη έφερε και τον καθηγητή για ιδιαίτερα στο σπίτι...

Το χε βάλει πείσμα να δει το παιδί να μπαίνει στην ιατρική. 

Κάτι για παιδαγωγικά που της έλεγε, εκείνη τ άκουγε βερεσέ, του άλλαξε και τα μυαλά, άκου εκει 3η δέσμη, και αν ο γιος της συννυφάδας της είχε μπει στα μαθηματικό με την πρώτη, ο γιος ο δικός της θα μπει στην ιατρική, αυτό δα θα έλειπε, να χει η άλλη να λέει ...

Μπάστακας πάνω απ το κεφάλι του. Α! Είχε να το καμαρώνει αυτό.

Η μανούλα ξέρει...

πάντα...

καλύτερα...

αν δεν την ακούσεις θα το χτυπήσεις το κεφάλι σου...

στον τοίχο...

στο τσιμέντο, στα πλακάκια ...

ή τέλος πάντων όπου αλλού θες και βρεις...

Διάβασες, καλά ή σχεδόν καλά; σε σχέση με τους άλλους; 

πόσο βαθμολογείς τον εαυτό σου; τι πα να πει δεν ξέρεις; πρέπει να ξέρεις, ναι; α! Μη μου λες ψέματα, το βλέπω στο μάτι σου, έλα να κάνουμε μια επανάληψη, το κεφάλαιο 17, σελίδα από 136 έως 256 μη σου πω και 257, θα σου κρατώ εγώ το βιβλίο και εσύ θα μου τα λες απ έξω...τι πα να πει ¨άσε μας βρε μάνα¨, εμπρός σήκω, δεν έχει ξεκούραση, καφέ όχι, να σου στύψω εγώ μια πορτοκαλάδα να γλύφεις και τα δάχτυλά σου, τι εννοείς τι πορτοκάλια είναι αυτά; Μέρλιν είναι, που θα σου δώσω και λογαριασμό από που είναι...μπρος σήκω, μην τεμπελιάζεις¨.

Και το πρωί που έφυγε τον ξέβγαλε μέχρι κάτω, στην είσοδο της πολυκατοικίας.

-Πήρες την ταυτότητα σου; δεύτερο στυλό; για να τα δω...μμμ καλά, νερό; όχι; στάσου να σου φέρω, τι λες; θα πιεις από τον ψύκτη; και αν σου έρθει μια ζάλη; μια λιγούρα; όχι, καλά έγκυος δεν γίνεται να είσαι...μα γιατί μου μιλάς έτσι; το καλό σου θέλω μόνο, όλα για σένα τα παράτησα, ξέρεις βρε που θα 'ήμουν αν δεν σε είχα εσένα; να τα ταξίδια, να τα λούσα, αλλά όχι εγώ...εδωωώ έμεινα κερί αναμμένο στο πλάι σου, όλα τα θυσίασα... παλιόπαιδο που θα μου πεις ότι ήταν και επιλογή μου...αλλά έτσι, είσαι ίδιος ο πατέρας σου, αχάριστος, άντε πήγαινε τι κάθεσαι;  θα αργήσεις, στάσου που πας; δεν με φίλησες, άντε ετοιμάζομαι και εγώ και σε καμιά ωρίτσα θα έρθω, και σένα τι σε νοιάζει; εγώ θα περιμένω όση ώρα θέλω απ έξω.....αααα!!! σε καλό σου σήμερα, τι γκρίνια είναι αυτή...μη γρουσουζεύεις πρωί πρωί και πέσει το 17ο κεφάλαιο...

Έχουνε περάσει είκοσι και πλέον χρόνια από εκείνο το καλοκαίρι και όλα έχουν μείνει ακριβώς ίδια.

Κάθε χρόνο οι ίδιες και οι ίδιες κουβέντες για την αλλαγή του αναχρονιστικού συστήματος εισαγωγής των μαθητών στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας...

Ακούμε θεωρίες και απόψεις να εκτοξεύονται με στόμφο από χείλη φορέων, εκπαιδευτικών, υπουργών, υφυπουργών, παπάδων, δημοσιογράφων, όλοι ¨αρμόδιοι¨ ακόμα και η κυρά Ευθαλία της γειτονιάς μας, και οι εξετάσεις εκεί, να στοιχειώνουν τα όνειρα των παιδιών... 

Άσε που μαζί με τα παιδιά αγωνιούν και οι γονείς...

Ξενυχτούν μαζί τους, τα μπουκώνουν βιταμίνες- αυτές καλέ, για την μνήμη- στύβουν σαν τρελοί πορτοκάλια- βιταμίνη c είπαμε, χρειαζόμαστε - και μαθαίνουν μαζί τους κεφάλαια ολόκληρα απ έξω, άσε που ξεστραβώνονται επιτέλους και στα μαθηματικά, ότι δεν είχαν καταλάβει δηλαδή σαν παιδιά...

Τα σταυρώνουν, μπορεί και να τα λιβανίζουν δεν ξέρω στα σίγουρα, όμως στα σίγουρα τα ψέλνουν...¨Διάβασες; ναι; α! Μη μου λες ψέματα, το βλέπω στο μάτι σου, έλα να κάνουμε μια επανάληψη, το κεφάλαιο 17, σελίδα από 136 έως 256 μη σου πω και 257¨...

Και έπειτα κρέμονται πάνω από ένα τηλέφωνο (καλύτερο αυτό βεβαίως απ το να περιμένουν τρελαμένοι έξω απ το σχολείο) ¨πως έγραψες; καλά; τι εννοείς καλά; σε σχέση με τι; με τα στάνταρ του φροντιστηρίου ή του σχολείου; οι άλλοι γράψανε; ΟΧΙ!!!...α!... Ευτυχώς¨...

Ενίοτε τους πασάρουν και από αυτά τα καινούρια, τα αγιασμένα στυλό, την καινούργια μόδα...

Μεταξύ μας, αν κυκλοφορήσει μοντελάκι αγιασμένου σε πληκτρολόγιο μορφή, παρακαλώ κρατήστε μου ένα...έτσι για την έμπνευση ρε γα@@το...

Καλά κουράγια φίλοι και καλά αποτελέσματα ...

Άσχετο, τώρα που είπα αποτελέσματα...την κλείσαμε την συμφωνία με τους θεσμούς ή βολοδέρνουμε ακόμη;

Κι άλλο άσχετο… Να ξέρετε ότι όταν λένε καλή επιτυχία στις εξετάσεις του στον Νίκο Γ. Σακελλαρόπουλο, δεν εννοούν τις πανελλαδικές, αλλά αυτές για χοληστερίνη…

Καλημέρες!!!!