Η Κεντροδεξιά στην Ευρώπη κι η κατιούσα της Νέας Δημοκρατίας του Σαμαρά

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Όποιος αναλύσει με μεθοδικότητα και κυρίως με νηφαλιότητα τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη, θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτή αλλάζει, αλλά σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη που οραματίζεται η σημερινή ελληνική κυβέρνηση και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ.

Οι κεντροδεξιές δυνάμεις δείχνουν να αποσπούν την εμπιστοσύνη των κατά τόπους Ευρωπαίων πολιτών.

Στη Γαλλία, ο Σαρκοζί φαίνεται να

επανακάμπτει και μάλιστα με πανηγυρικό τρόπο.

Στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές απέσπασε το 38% του εκλογικού σώματος, αφήνοντας πολύ πίσω τόσο τους σοσιαλιστές του Ολάν (25%) όσο και τους ακροδεξιούς της Λεπέν (22%).

Στη Μεγάλη Βρετανία ο Κάμερον ανέτρεψε κάθε δημοσκόπηση κι απέσπασε 37% και αριθμό εδρών που παραπέμπουν σε εποχές Θάτσερ.

Στην Πολωνία, ο κεντροδεξιός Ντούντα απέσπασε 35% στον πρώτο γύρο των εκλογών, έναντι 34% του φιλελεύθερου απερχόμενου προέδρου Κομορόφσκι.

Στη Φινλανδία η κεντροδεξιά σχημάτισε κυβέρνηση συνεργασίας με έντονο συντηρητικό χρώμα.

Σε όλες αυτές τις χώρες, υποχώρησε ραγδαία ο λαϊκισμός και περιπτώσεις όπως του Φάρατζ στη Μεγάλη Βρετανία ή του Πέπε Γκρίλο (δημοσκοπικά) στην Ιταλία ή των Ποδέμος (δημοσκοπικά) στην Ισπανία, φαίνεται ότι υποχωρούν και δεν μπορούν να παίζουν σημαντικό πολιτικό ρόλο.

Αντιθέτως, στην Ελλάδα που τα ευρωπαϊκά ρεύματα καταφθάνουν πάντα με σημαντική χρονοκαθυστέρηση, η κεντροδεξιά δείχνει να φθίνει συνεχώς.

Η Νέα Δημοκρατία υπό την ηγεσία του Αντώνη Σαμαρά, όχι μόνο υπέστη τη μεγαλύτερη ήττα της ιστορίας της στις πρόσφατες εκλογές, αλλά φθίνει συνεχώς στις δημοσκοπήσεις, σε εκλογικά ποσοστά μικρομεσαίου κόμματος.

Είναι δε χαρακτηριστικό, ότι εκτός από την χαμηλή δημοτικότητα του προέδρου της, οι πολίτες ισχυρίζονται στις δημοσκοπήσεις ότι έχουν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον νυν πρωθυπουργό!

Αυτό το τελευταίο καταδεικνύει, τόσο το δράμα του τόπου, όσο και την ελάχιστη δυνατότητα παρέμβασης της Νέας Δημοκρατίας με την σημερινή ηγεσία της.

Είναι «τραγικό» να υπάρχει πρωθυπουργός ο Τσίπρας και μια κυβέρνηση που καθημερινά προκαλεί το δημόσιο αίσθημα (Οικονομία, Ανάπτυξη, Παιδεία, Δικαιοσύνη, Ασφάλεια, Μεταναστευτικό κλπ) κι όμως αυτή να την εμπιστεύονται οι πολίτες περισσότερο, απ’ ότι τη Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά!

Είναι το απόλυτο αδιέξοδο για τον τόπο.

Όμως δεν είναι μόνο αυτό.

Ενώ ο λαϊκισμός στην Ευρώπη υποχωρεί κι εξοβελίζεται, εδώ στην Ελλάδα ζει και βασιλεύει, τόσο αναφορικά με το μεγάλο κυβερνητικό κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ, όσο και με το μικρότερο, τους ΑΝΕΛ!

Συν, την Χρυσή Αυγή που μέσω αυτού επένδυσε και συνεχίζει να το πράττει.

Τι συμβαίνει λοιπόν;

Πού είναι η Κεντροδεξιά κι η Μεσαία τάξη;

Πού είναι εκείνοι οι ψηφοφόροι που αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά της Κεντροδεξιάς;

Ουδείς μπορεί ν’ απαντήσει κατηγορηματικά.

Μόνο να επικαλεστεί κάποιες πιθανές παραμέτρους:

Η πρώτη έχει να κάνει με το ηγετικό έλλειμμα της Νέας Δημοκρατίας.

Το κόμμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Γεωργίου Ράλλη, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και των πολλών πολιτικών προσωπικοτήτων, κατέστη έρμαιο μιας ομάδας πολιτικών δυνατοτήτων Πολιτικής Άνοιξης ή ΛΑΟΣ.

Με όσα εκ τούτου συνεπάγονται…

Η δεύτερη παράμετρος έχει να κάνει με τα αντιφατικά μηνύματα που εξέπεμψε η Νέα Δημοκρατία υπό τον Σαμαρά, από την αρχή της κρίσης, το 2010.

Τότε, που ενώ ήταν ολοφάνερος ο μονόδρομος του Μνημονίου και των «επαναστατικών» μεταρρυθμίσεων, η Νέα Δημοκρατία επέλεξε τον εύκολο δρόμο του «ριζοσπαστικού λαϊκισμού»!

Στην αρχή ήταν το κόμμα που έφτασε στο σημείο να καταδείξει ακόμη κι αντιευρωπαϊσμό (!!!), προκαλώντας απίστευτη σύγχυση τόσο στο στενό κομματικό ακροατήριό της, όσο και γενικότερα στη Μεσαία τάξη.

Τότε, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, χειραφετήθηκαν οι εσωτερικές δυνάμεις του λαϊκισμού, που υπέβοσκαν πέριξ κι εντός της.

Τότε καταδείχτηκαν οι μικρές διαφορές που είχε μεγάλη μερίδα στελεχών της (συνδικαλιστές, Λαϊκή Δεξιά κλπ) από τις δυνάμεις της Αριστεράς ή έστω της Κεντροαριστεράς.

Ωφελημένος ήταν ο αντιευρωπαϊκός εθνολαϊκισμός.

Μοιραία, Χρυσή Αυγή και ΑΝΕΛ, βρήκαν τρόπο διαφυγής, ειδικά μετά τη στροφή του Αντώνη Σαμαρά προς τον μονόδρομο.

Κι όχι μόνο αυτό.

Πολλοί αστοί, Κεντροδεξιοί και πολίτες ανήκοντες στον Μεσαίο χώρο, δεν είχαν πλέον καμιά αναστολή να ψηφίσουν ακόμη και τους μετακομμουνιστές (;;;) του ΣΥΡΙΖΑ.

Η τρίτη παράμετρος, αφορά την κυβερνητική θητεία και δη την ανελέητη επιδρομή φόρων προς τη Μεσαία τάξη.

Η προστασία του δημοσίου και των παρασιτικών ομάδων που το υπερασπίζονται, αλλά κι η παντελής ταύτιση με τα κόμματα της Αριστεράς και Κεντροαριστεράς αναφορικά με αυτό, προκάλεσε ακόμη μεγαλύτερη σύγχυση κι εν τέλει αποστροφή.

Τι γίνεται, λοιπόν τώρα;

Τώρα που η χώρα έχει άμεση ανάγκη ισχυρής αντιπολίτευσης και δη Κεντροδεξιά που να μπορεί να οραματίσει και να δημιουργήσει πολιτικό αφήγημα;

Τι γίνεται όταν είναι δεδομένο και διαφαίνεται καθημερινά ότι η Νέα Δημοκρατία –ήδη φθαρμένο προϊόν από τις αρχές του 2000- δεν μπορεί να προκαλέσει πανστρατιά σωτηρίας του τόπου;

Πολύ περισσότερο με τη σημερινή της καχεκτική ηγεσία;

Πολύ περισσότερο όταν είναι τοις πάσι γνωστό τι συμβαίνει στο εσωτερικό της, όπου ακόμη κι ο πρόεδρός της, έφτασε στο σημείο να αφήνει αιχμές εναντίον του Κώστα Καραμανλή (συνέντευξη στο «Έθνος»);

Νομοτελειακά, κάποια στιγμή θα συμβεί η ανάκαμψη.

Όμως η ανάγκη του τόπου είναι τώρα.

Εδώ και τώρα.

Ακόμη και στο ενδεχόμενο πλήρους κατάρρευσης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ, η Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί με τη σημερινή της μορφή να αποτελεί φερέγγυα λύση.

Συνεπώς δεν υπάρχει πλέον άλλοθι για δισταγμούς.

Ή ρήξη με τις εσωτερικές ομάδες της βαθειάς συντήρησης ή μοιραία δεν θ’ αργήσει η…τοποθέτηση του κόμματος στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Άλλωστε, οι ομάδες της βαθιάς συντήρησης, του λαϊκισμού και της υπεράσπισης του κρατισμού διαθέτουν, πλέον, χώρους να εκφραστούν.

Τόσο Αριστερά της Νέας Δημοκρατίας, όσο και Δεξιά της…

Φρόντισε και γι αυτό ο Αντώνης Σαμαράς.