Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος
Συζήτηση με φίλους.
Θέμα η υψηλή αποδοχή που εμφανίζεται να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ στις
δημοσκοπήσεις, παρά τις απίστευτες κυβερνητικές παλινωδίες και το σχεδόν
τετράμηνο «πάγωμα» της χώρας και την κατακρήμνιση όσων θετικών είχαν γίνει στην
Παιδεία, στη Δικαιοσύνη, στην Ασφάλεια της χώρας και φυσικά στην
ουσιαστική
διάλυση της Οικονομίας που έτρεχε ολοταχώς με ρυθμούς ανάπτυξης για το 2015.
Η απάντηση; Η ανάλυση;
Ιδού:
Όλα ξεκινούν από την άνοδο του ΠαΣοΚ στην εξουσία, στις αρχές
της δεκαετίας του ’80.
Οι «σοσιαλιστές» δημιούργησαν μια πολυάριθμη κάστα για να
κρατήσουν επί χρόνια την εξουσία.
Διεύρυναν και διόγκωσαν σε απίστευτο βαθμό το δημόσιο, το
κατέστησαν «νονό» της κοινωνίας, διόρισαν εκεί εκατομμύρια ανθρώπους, μοίρασαν
υποσχέσεις και χρήμα, δημιούργησαν το σαθρό καθεστώς των πρόωρων
συνταξιοδοτήσεων.
Κατάφεραν έτσι να δημιουργήσουν μέσα στην Ευρώπη ένα «σοβιετικής»
λογικής μηχανισμό, που ουδεμία σχέση είχε με τη Δύση.
Στην αρχή όλα γίνονταν με τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις.
Γρήγορα όμως δεν υπήρχε άλλη λύση από την καταφυγή στα
δανεικά.
Όλη η χώρα κινείτο επί χρόνια με δανεικά.
Αργότερα, μπήκε στο παιγνίδι και η Νέα Δημοκρατία η οποία
από ένα μετριοπαθές κρατικοφιλελεύθερο κόμμα, κατέστη αμιγώς κρατικίστικος
πελατειακός μηχανισμός.
Τα δανεικά εξακολουθούσαν να είναι απαραίτητα για την
επιβίωση όλου αυτού του τεράστιου μηχανισμού.
Κι έρχεται η αναπόφευκτη κρίση.
Η χώρα δεν έχει πλέον πρόσβαση στο εύκολο χρήμα και για
να μη γίνει Σομαλία ή Αργεντινή, αναγκαστικά εισέρχεται στη φάση του ελέγχου
των μηχανισμών της Ευρώπης και του ΔΝΤ.
Εξακολουθεί και δανείζεται φτηνά, αλλά πλέον οφείλει να
δίνει λόγο στους δανειστές αναφορικά με το τι κάνει αυτά τα δανεικά.
Οι πελάτες ανησύχησαν σφόδρα για τα κεκτημένα τους.
Κι έτρεξαν μαζικά στον μέχρι τότε περιθωριακό ΣΥΡΙΖΑ, που
επί χρόνια ζούσε με την αγωνία της πολιτικής επιβίωσης σχετικά με την είσοδό
του ή όχι στην ελληνική Βουλή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αγκάλιασε όλη αυτή την πελατεία.
Υποσχέθηκε την επιβίωσή της.
Κι αυτή τον στηρίζει ακόμη, έστω κι αν απομυζείται η χώρα
κι οι πόροι της, αποστερώντας βασικές λειτουργίες του συνόλου της κοινωνίας και
δη του ιδιωτικού τομέα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι τρία χρόνια μετά την τυπική
έναρξη της κρίσης, δηλαδή στα τέλη του 2013, από τον κρατικό κορβανά αμείβονταν
710 χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι και 2.655.000 συνταξιούχοι. Δηλαδή, τα 2/3 των
εν εργασία Ελλήνων.
Μοιραία, είναι ιδιαιτέρως ελκυστική η ελπίδα που πουλάει
ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ακόμη κι αν πολλοί εξ αυτών γνωρίζουν ότι όσα λένε οι
κυβερνώντες δεν είναι τίποτα περισσότερο από πομφόλυγες.
Τι μέλει γενέσθαι λοιπόν, αφού είναι βέβαιο ότι η παρούσα
ανοχή δεν θα κρατήσει πολύ, με δεδομένο ότι χρήματα δεν υπάρχουν; Κι ότι κι αν
ακόμη βρεθούν νέα δανεικά (τρίτο μνημόνιο), αυτά θα δίνονται με τέτοιους όρους
που μοιραία θα θίγονται τα συμφέροντα όσων αμείβονται από τον κρατικό κορβανά;
Προς τα πού θα σημειωθεί η μαζική μετατόπιση;
Πολύ περισσότερο αφού Νέα Δημοκρατία και ΠαΣοΚ δεν
παρουσιάζουν πειστικό λόγο και με τη μορφή που έχουν σήμερα θεωρούνται τοξικά
κόμματα;
Συμπέρασμα:
Δεν υπάρχει άλλη λύση από μια καθαρή φωνή των
φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων.
Πέρα από κομματικές σκοπιμότητες και με τον σαφή
παραμερισμό των διαφορών τους.
Μόνο έτσι θα υπάρξει ελπίδα.
Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να προσεγγίσουμε τη Δύση.
Μόνο έτσι θα παρουσιαστεί υπεύθυνη εναλλακτική λύση
απέναντι στον λαϊκισμό και στον περιοδεύοντα κυβερνητικό θίασο.
Μόνο έτσι θα υπάρξουν υπεύθυνες φωνές που δεν θα θεωρούν
απλώς… τολμηρό ηγέτη τον… Γκορμπατσόφ και …καταστροφή την περεστρόικα του…
Όλα τα άλλα, αποτελούν εμβαλωματικές καταστάσεις που
απλώς θα συντηρούν την πολιτική στασιμότητα και τις στρεβλώσεις σε πολιτική,
οικονομία και κοινωνία…
Βρισκόμαστε στην περίοδο που θα κρίνει την πορεία της Ελλάδας
για πολλά χρόνια.
Το δε κομμάτι της κοινωνίας που απασχολείται με
ιδιαιτέρως σκληρούς και συχνά ανταγωνιστικούς όρους από το δημόσιο, δεν μπορεί
παρά να απαιτεί πολιτικές ηγεσίες που θα μπορούν ν’ ανταποκριθούν επαρκώς.
Το διακύβευμα για τον τόπο είναι μέγιστο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου