Οι ευθύνες Τσίπρα και τα πολιτικά βαμπίρ που ανέδειξε

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Όσο απομακρυνόμαστε από την 25 Ιανουαρίου που ο Αλέξης Τσίπρας εισήλθε στο Μέγαρο Μαξίμου ως πρωθυπουργός της χώρας, τόσο μεγεθύνονται τα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί είτε στην Οικονομία είτε στη διακυβέρνηση της χώρας.

Προβλήματα σχεδόν παντού.

Ακόμη κι εκεί που δεν υπήρχαν.

Ακόμη κι εκεί, π.χ. στην Παιδεία, όπου οι μεταρρυθμίσεις είχαν

δημιουργήσει ένα κλίμα απεγκλωβισμού από τις χρόνιες παθογένειες.

Ακόμη κι εκεί, π.χ. στις σχέσεις της χώρας με τους συμμάχους της, όπου μέχρι πρότινος κρατούνταν αξιόπιστες ισορροπίες. Αποκορύφωμα η άρνηση του υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ, να δεχθεί τον ημέτερο ομόλογό του κατά την επίσκεψή εκεί.

Το βέβαιο είναι ότι παρ’ ότι ο Αλέξης Τσίπρας κι ο Πάνος Καμμένος οδήγησαν την χώρα σε «βίαιη» προσφυγή στις κάλπες, δεν ήταν έτοιμοι να την κυβερνήσουν.

Οι ερασιτεχνισμοί, η άγνοια, η συνωμοσιολογία, οι δογματισμοί, η διάχυτη ασυναρτησία κι οι προσωπικές ατζέντες κυριαρχούν σχεδόν τέσσερις μήνες τώρα, στην εσωτερική κι εξωτερική καθημερινότητα της κυβέρνησης.

Κι όχι μόνο αυτό.

Οι περισσότερες επιλογές του πρωθυπουργού στα πρόσωπα των υπουργών της κυβέρνησής του, ήταν τουλάχιστον αποτυχημένες.

Τι να πει κάποιος για την Τασία Χριστοδουλοπούλου και την πολιτική της στη μετανάστευση;

Τι να πει κάποιος για τον Γιώργο Κατρούγκαλο, που οι ίδιοι οι συνάδελφοί του επικρίνουν και ειρωνεύονται;

Τι να πει κάποιος για τον Αριστείδη Μπαλτά, στην Παιδεία;

Τι να πει για τον Νίκο Παρασκευόπουλο, στη Δικαιοσύνη;

Τι να πει κάποιος για τον Αλέκο Φλαμπουράρη και τις συνεχείς γκάφες του;

Τι να πει κάποιος για τον Πάνο Καμμένο, που έφτασε στο σημείο δια δηλώσεων να προσφέρει το 30% των πιθανών κοιτασμάτων του Αιγαίου στις ΗΠΑ, την ώρα που φλερτάρει ασυστόλως με τον Πούτιν;

Τι να πει κάποιος για τον Κώστα Ήσυχο, που τοποθετήθηκε στο υπουργείο Άμυνας και παραδίδει μαθήματα πατριωτισμού, την ώρα που ο ίδιος απέφυγε τη στράτευση;

Τι να πει κάποιος σώφρων, όταν η ανάπτυξη της χώρα κι ο τομέας των αναγκαίων αποκρατικοποιήσεων παραδόθηκαν στα χέρια και τις ιδεοληψίες του κρατιστή –δραχμολάγνου Παναγιώτη Λαφαζάνη;

Τι να πει κάποιος για την παράδοση της Οικονομίας στα χέρια ενός νάρκισσου δημοσιοσχεσίτη, ο οποίος κατάφερε σε πολύ λίγο διάστημα να δημιουργήσει μέτωπο των 18 (!!!)υπολοίπων  χωρών της Ευρωζώνης, απέναντι στη χώρα μας;

Τέλος, τι να πει κάποιος για την ανέλκυση στον θεσμικό ρόλο της προέδρου της Βουλής, στην εριστική και με σαφή δική της ατζέντα –γνωστό αυτό τους πάσι- Ζωή Κωνσταντοπούλου;

Αυτοί και πολλοί άλλοι, δεν είδαν μόνοι τους φως και μπήκαν.

Είναι επιλογές του Αλέξη Τσίπρα.

Αποτυχημένες επιλογές.

Επιλογές εσωκομματικής ισορροπίας που δεν συνάδουν ούτε με τα συμφέροντα του τόπου, ούτε πολύ περισσότερο με τις κρίσιμες στιγμές που ζει η Ελλάδα.

Που, εκτός άλλων, καταδεικνύουν την ανεπάρκεια ή την αδυναμία του στη διαχείριση τόσο της κυβέρνησης, όσο και του ίδιου του κόμματός του.

Είναι προφανές, ότι αυτή η κυβερνητική Βαβέλ, όχι μόνο δεν βοηθά τον τόπο, αλλά μεγεθύνει τα προβλήματά του.

Είναι προφανές ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί επί μακρόν.

Τώρα, λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας, οφείλει να βάλει μια τάξη.

Στην κυβέρνησή του, στο κόμμα του.

Πολύ περισσότερο αν, όπως λέγεται, επιθυμεί μια συμφωνία με τους δανειστές, που θα διώξει την αβεβαιότητα από τη χώρα.

Σε τελική ανάλυση, οφείλει εκτός άλλων να προβληματιστεί αναφορικά με το ότι ακόμη κι αν φτάσει σε μια συμφωνία, με ποιους υπουργούς και συνεργάτες θα την υλοποιήσει;

Κάτι τελευταίο.

Ο Αλέξης Τσίπρας οφείλει να ανατρέξει και στην ιστορία.

Ακόμη και την πρόσφατη.

Μια απλή ανάγνωσή της θα τον κάνει να κατανοήσει ότι όποτε θέριεψαν ο τσαρλατανισμός κι η δημαγωγία κι έφεραν τη χώρα και την κοινωνία στα δικά τους μέτρα ανεπάρκειας, συνέβη μόνο και μόνο για να καλυφθεί η πολιτική ρηχότητα.

Κι ας θυμηθεί ότι κι ο Γιώργος Παπανδρέου μ’ ένα πιστόλι επάνω στο τραπέζι γύριζε εδώ κι εκεί, με υπουργούς που γνώριζε στα γυμναστήρια, στα σαλόνια και στο κομματικό του εκτροφείο ανικανότητας…

Σήμερα ασχολείται μόνο με το ποδήλατό του…