Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 24)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost,

δια χειρός Πέμυς Γκανά

Άρρηκτα δεμένα σφιχτά πλεγμένα δάκτυλα

ή αλλιώς, ¨για μια Άννυ¨...

Τα δάκτυλα της γυναίκας μακριά, λευκά, εύθραυστα σαν -θαρρείς- πιανίστριας...

Τα δάκτυλα του παιδιού μικρά, απαλά.

Άρρηκτα δεμένα σφιχτά, πλεγμένα μεταξύ τους με ροζ κορδέλα.

Δεσμός καταδικασμένος από την φύση να μην σπάσει ποτέ.

Το θυμάται εκείνη αγέννητο ακόμη, να την αγκαλιάζει, να κολλά τα χείλη του πάνω στα

δικά της...αλλιώτικο αυτό το ¨σ αγαπώ¨. 

Αειθαλές. Αήττητο.  Άσβεστο...

Ακριβώς όπως ξέρει ένα παιδί να αγαπά, αμόλυντα, άδολα...

Το θυμάται -πριν ακόμη το γεννήσει- να του μιλά, να το ταχταρίζει, να το καθοδηγεί και εγωιστικά να του επιβάλλεται, έχοντας μεγαλόπνοα σχέδια για το λαμπρό μέλλον που εκείνη οραματίζεται.

Εγωιστική προέκταση συγκαλυμμένης αγάπης, ¨έχει το μπλε των ματιών μου¨, ¨έχει το χαρακτήρα μου¨, ¨είναι ίδιο με εμένα, πιστό αντίγραφό μου¨.

Εκείνο, πάλι, ακολουθεί τυφλωμένο από παιδική αφέλεια, χαμογελά στο μητρικό εναγκαλισμό, χαίρεται και μόνο με την φυσική παρουσία, δεν εξετάζει δεν αναλύει τα κίνητρα του γονιών...

Ακολουθεί, ειδικά στα πρώτα σημαντικά χρόνια της ζωής του, δεν ξέρει να κάμει τίποτα άλλο παρά μόνο να ακολουθεί, και ν’ αγαπά...αν είναι τυχερό...

Γιατί κάποια άλλα παιδιά δεν είναι τυχερά...ακολουθούν, αγαπούν μα και φοβούνται και ενίοτε...παύουν να ζουν...και έχουν ονόματα αυτά τα παιδιά, δεν στατιστική και στοιχεία...

Τη λένε Άννυ κι είναι -συγγνώμη ήταν, τεσσάρων μόλις χρόνων...

Ο άρρηκτος δεσμός με βία κόβεται, όχι από ιδιοτροπία, λάθος ή ακόμα και- συγχωρήστε μου την λέξη- από καπρίτσιο της φύσης, κόβεται από χέρι βαρύ χέρι γονιού...

Και η φύση η ίδια η σκληρή του ανθρώπου, σοκάρεται και σκύβει το κεφάλι...

Τα δάκτυλα του άντρα δυνατά.

Τα δάκτυλα του παιδιού μικρά, απαλά.

Άρρηκτα δεμένα σφιχτά, πλεγμένα μεταξύ τους με γαλάζια κορδέλα.

Δεσμός -καθώς λένε, καταδικασμένος να μην σπάσει...ποτέ...

Συγχωρήστε την κακή μου διάθεση, δεν έχω όρεξη σήμερα για αστεία ούτε για εξιστόρηση αναμνήσεων…
Συνειδητοποιώντας όμως ότι το μεγαλύτερο τέρας  επί της γης είναι ο άνθρωπος, ο απάνθρωπος άνθρωπος, δακρύζω...

Καλό σαββατοκύριακο να έχετε και προσέχετε τα παιδιά...