«Του Νότου τα πουλιά» κι ο σπουδαίος «Λαθρεπιβάτης» Γιάννης Νικολάου

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

 Με τον Γιάννη Νικολάου γνωριζόμαστε σχεδόν από παιδιά.

Από εκείνα τα χρόνια που ως πιτσιρικάδες στη Καλλίπολη, στη Φρεαττύδα, στο Πασαλιμάνι, συναντούσαμε τα πρώτα μουσικά ερεθίσματα κι εντρυφούσαμε σ’ αυτά.

Η μουσική κι η πειραιώτικη θάλασσα ήταν ο

δικός μας μεγάλος ορίζοντας, όπως και τόσων άλλων πιτσιρικάδων και φίλων της εφηβικής «αλητείας» κι αναζήτησης.

Τον θυμάμαι να γράφει, πιτσιρικάς, κάποια χαζά ερωτικά τραγουδάκια.

Για τις … γειτόνισσες! Και τις απανταχού τέτοιες…

Τον θυμάμαι στο ξέβγαλμα της εφηβείας να παίζει κιθάρα στο Rock’ n’ roll κι απ’ τη μια στιγμή στην άλλη αυτή να γίνεται υποχείριο στα χέρια του και μεγάλη του γκόμενα.

Τον θυμάμαι να παίζει στην περίφημη πειραιώτικη pub «Town», στην οδό Υψηλάντου στο Πασαλιμάνι.

Τον θυμάμαι αργότερα να παίζει στο αγαπημένο «Sail in», του Τάσου Μπουντούρη.

Τον θυμάμαι  «Λαθρεπιβάτη», με τον Παντελή Θαλασσινό, όταν έκαναν τα πρώτα τους βήματα, πρώτα στ’ αγαπημένα πειραιώτικα στέκια κι ύστερα στο πανελλήνιο.

Γνώρισα όλες τις αγωνίες του, τις αρχικές πίκρες μέχρι να έρθει η καταξίωση.

Μετά, είδα τα χαμόγελα που τη συνόδευσαν.

Μα προπάντων, γνώρισα έναν σπουδαίο άνθρωπο που όσο ψηλά κι αν έφτασε, όσο κι αν γράφτηκαν ύμνοι για το έργο του, όσο κι αν τραγουδήθηκαν και τραγουδιούνται ακόμη δεκάδες τραγούδια του, εκείνος έμεινε προσγειωμένος στη γη και με την κιθάρα του εξακολουθεί να είναι το παιδί που γνώρισα κάποτε.

Ταπεινός, σεμνός, ολιγαρκής, αναζητητής της εσωτερικής του ισορροπίας, που τελικά γίνεται ισορροπία όλων μας μέσα από τα τραγούδια του.

Τραγούδησα μαζί του το «Απόψε λέω να μη κοιμηθούμε», στις απαρχές μάλιστα της ελεύθερης ραδιοφωνίας, όπου αυτό το τραγούδι ακουγόταν από το πρωί μέχρι το βράδυ…

Όπως και το «Ταξίδι στ’ όνειρο»…

Τραγούδησα το «Ανησυχώ», το σπουδαίο «Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω», «Του Αυγούστου τη φωτιά», τη «Μαντινάδα του φεγγαριού», τόσα και τόσα…

Τον θυμάμαι δίπλα στη Χαρούλα, τη Γαλάνη, τη Λένα Αλκαίου, τον μέγιστο Βασίλη Σκουλά…

Τον θυμάμαι να προβληματίζεται μονίμως για τους μουσικούς του δρόμους και να μη θυσιάζει ποτέ την ποικιλομορφία της μουσικής του στον βωμό του οιουδήποτε… στυλ…

Ποτέ δεν έπληξα με τις μουσικές και τα τραγούδια του.

Ο παλιός «Λαθρεπιβάτης» Γιάννης Νικολάου, έντιμος οδοιπόρος της ελληνικής μουσικής και του τραγουδιού, εδώ και καιρό βαδίζει στα δικά του μοναχικά μονοπάτια αναδεύοντας συχνά πυκνά τα λιμνάζοντα ύδατα της μουσικής μας απραξίας.

Τώρα, έρχεται και πάλι στα δισκογραφικά μας δρώμενα με «του Νότου τα πουλιά», σε στίχους της ποιήτριας και συγγραφέως Μαρίας Παπαδάκη.

  Ο Γιάννης Νικολάου, συνεργάζεται στο νέο του δίσκο με το νέο ερμηνευτή Μιχάλη Κουνάλη, έχοντας επιμεληθεί με τη δική του μοναδική οπτική γωνία και τις ενορχηστρώσεις του δίσκου.

  Ταυτοχρόνως, όπως πολλές φορές έχει συμβεί στο παρελθόν, συστήνει δυο νέους ερμηνευτές, την Εμμανουέλα Χιωτάκη και τον Αλέξανδρο Μπελλέ.

Η πρώτη ερμηνεύει μοναδικά το τρυφερό «Τσ’ αγάπης και του έρωτα» κι ο δεύτερος τους φαντασιακούς κι άκρως εντυπωσιακούς «Δροσουλίτες».

  Το ομότιτλο τραγούδι του δίσκου, ερμηνεύουν ο Μιχάλης Κουνάλης μαζί με τον συνθέτη Γιάννη Νικολάου, που έχει γράψει και τους στίχους.

  «Του Νότου τα πουλιά», είναι ένας δίσκος που συγκινεί, εξάπτει τις αισθήσεις, τιμά την ελληνική μουσική και δικαίως ήδη θεωρείται από τα σημαντικότερα έργα της νέας χρονιάς.

Ψάξτε το, ακούστε το.

Θα κοσμήσει τη δισκοθήκη σας.