Η κοινωνία κι οι εμμονικοί βολονταριστές

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Αν επιχειρήσουμε να κάνουμε μια ενδοσκόπηση της ελληνικής κοινωνίας, τόσο ως προς τις συμπεριφορές και τα «θέλω» της, όσο κι ως προς τις πολιτικές της αναφορές, θα διαπιστώσουμε εύκολα ότι πρόκειται περί μιας κοινωνίας που θέλει και το σκύλο χορτάτο και την πίτα ολάκερη.

Μια κοινωνία που αρέσκεται στην ωραία ζωή με ξένα κόλλυβα.

Μια κοινωνία που είναι
εθισμένη στα εύκολα –εξ αιτίας προφανώς των δισεκατομμυρίων που έρρευσαν από την Ευρώπη αλλά και από τα δανεικά- κι έχει μάθει να πορεύεται εντός Ευρώπης με μεθόδους και κουλτούρα της Ανατολής.

Είναι η ίδια κοινωνία που δημιούργησε, στήριξε και στηρίζει το πελατειακό πολιτικό σύστημα, που ώθησε την οικονομία στις απέραντες στρεβλώσεις της, που μέσω των συντεχνιών της καλλιέργησε τη νοοτροπία των συνεχών παροχών, χωρίς ίχνος παραγωγικής ανάπτυξης.

Είναι η ίδια η κοινωνία της αφελούς ολοκληρωτικής ουτοπίας, που απορρίπτει αναφανδόν την αιτιώδη ακολουθία των γεγονότων –είτε επειδή δεν γνωρίζει είτε επειδή δεν θέλει- κι αδυνατεί να κατανοήσει την πραγματικότητα.

Είναι η ίδια κοινωνία που σε μεγάλο ποσοστό της θεωρεί το κέρδος αμάρτημα.

Είναι η ίδια κοινωνία που σε ποσοστό 60% ψήφισε το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο».

Είναι η ίδια κοινωνία που πιστεύει σε ποσοστό 62% στο… ξεμάτιασμα, σε ποσοστό 42% στα …θαύματα και σε ποσοστό 38% στην ύπαρξη… εξωγήινων, συμφώνως με την πρόσφατη δημοσκόπηση της Κάπα Research.

Είναι η ίδια ανιστόρητη κοινωνία που έριξε τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή κι είχε πάντα ανοικτά τα ώτα της στον κάθε είδους λαϊκισμό.

Αυτή η κοινωνία, έφερε στην εξουσία σήμερα μια μειοψηφική ομάδα ιδεοληπτικών κι εμμονικών βολονταριστών, με μοναδικό στόχο την διατήρηση του σάπιου που μας έφερε στη χρεοκοπία.

Αυτή η κοινωνία, ενώ έχει λάβει 240 δισεκατομμύρια ευρώ τα τελευταία πέντε χρόνια, δεν έχει επιτρέψει ν’ αλλάξει το παραμικρό στη χώρα.

Ζητά από τους λαούς της Ευρώπης κι εν ονόματι της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, να μας επιτρέπουν να ζούμε εσαεί να ζούμε όπως πριν.

Να λαμβάνουμε συντάξεις από τα 45, να λαμβάνουμε συντάξεις μαϊμού, να διατηρούμε χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους χωρίς παραγωγική δραστηριότητα, να συντηρούμε τις ΔΕΚΟ με τεράστιες ζημιές ως εκτροφεία κομματικών στρατών, αλλά κι εκατοντάδες ανεπαρκείς κι ουσιαστικά χωρίς νόημα κρατικές επιχειρήσεις.

Να συμπιέζουμε τον ιδιωτικό τομέα και να τον διαλύουμε στον βωμό υπηρέτησης του δημοσίου.

Δηλαδή, με προϋπολογισμούς ελλειμματικούς, που θα πληρώνουν οι υπόλοιποι λαοί της ευρωζώνης, μέσω δανεικών κι αγύριστων.

Είναι η ίδια κοινωνία που πληρώνει 40-45 ευρώ φόρους ανά 100 ευρώ, μόνο και μόνο για να μην αλλάξει τίποτα, όταν ο μέσος όρος των πολιτών της ευρωζώνης πληρώνει 26-28.

Εσχάτως, ο θίασος που εξέλεξε κυβέρνηση αυτή η κοινωνία, καλλιεργεί ένα δίλημμα:

«Δεν μας θέλουν οι κακοί Ευρωπαίοι, ας δούμε κι εμείς τι θα κάνουμε»…

Αυτό το δίλημμα, που εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε δικαιολογία για το επερχόμενο ατύχημα -χάος, ακούγεται  πλέον όλο και περισσότερο από τα –υποτίθεται- υπεύθυνα κυβερνητικά στόματα.

Πού πάμε λοιπόν;

Τι κάνουμε;

Μήπως τελικά δεν είμαστε μια χώρα για ν’ ανήκουμε στην Ευρωζώνη και στοχεύσαμε πιο ψηλά από τις δυνάμεις και τα «θέλω» μας;

Πώς στα κομμάτια θα συναντήσουμε το αύριο της χώρας;

Ποιος θα «σπρώξει» τον κυβερνητικό περιοδεύοντα θίασο σε λογικές και κυρίως ρεαλιστικές αποφάσεις;

Πότε θα σοβαρευθούμε, πρώτα ως κοινωνία κι ύστερα σε πολιτικό επίπεδο;

Πώς θα συνειδητοποιήσουμε ότι μετά από πέντε χρόνια και λίγο πριν το βήμα εξόδου από την μεγάλη περιπέτεια, δεν πρέπει να ξαναγυρίσουμε στην αρχή;

Και, σε τελική ανάλυση, έχει δικαίωμα το κυβερνητικό κι ιδεοληπτικό μπουλούκι του 36%, να πάρει στο λαιμό του όλη τη χώρα;

Η κλεψύδρα αδειάζει…

Και παρά την άνοιξη, τα σύννεφα γίνονται όλο και πιο μαύρα επάνω από τη χώρα. 

Άλλωστε, ο ρεαλισμός μπορεί να περιμένει.

Τώρα χορεύει η ουτοπία!