Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος
Σαν σήμερα…
Πριν έντεκα χρόνια…
Νόμιζα ότι ήταν μια απαίσια φάρσα.
Κι όμως δεν ήταν.
Ο Γιάννης Κυράστας, ο φίλος, ο «εξομολόγος μου», ο
άνθρωπος που ζήσαμε τόσα και τόσα στα πειραιώτικα στέκια αλλά κι ύστερα όταν
φόρεσε τη φανέλα της Πανάθας και κάθισε και στον πάγκο της, είχε ξεκινήσει τον
δρόμο προς τους ουρανούς…
Θυμάμαι τα πάντα…
Κυρίως τα πρώτα του βήματα στην
προπονητική…
Στο Μεσολόγγι, στην Προοδευτική, στην Εθνικάρα…
Κι αργότερα στο Άργος, στον Πανιώνιο, στον Πύργο…
Και στην Πανάθα!
Όπου επί των ημερών του δίδαξε το σύγχρονο ποδόσφαιρο.
Κι ας του στέρησαν τον τίτλο οι γνωστές συνθήκες του
ελληνικού ποδοσφαίρου το 2000…
Θυμάμαι τις ατέλειωτες ολονυκτίες στον «Κεφαλονίτη» στον
Προφήτη Ηλία…
Τις εκπομπές στο ραδιόφωνο, έξι ώρα το πρωί…
Τη σπουδαία εκπομπή που είχαμε κάνει στο –τότε- 7Χ στην
τηλεόραση, μαζί με τον Χάρη Παυλίδη.
Ο Γιάννης, ο φίλος, ο αδελφός, ο συνοδοιπόρος, ο
σπουδαίος άνθρωπος.
Η σπάνια νόσος «Φουρνιέ», μαύρισε το κορμί του μέσα σε
λίγες μόλις ημέρες.
Τον κατέβαλε.
Νίκησε τον αήττητο.
Ο Γιάννης πάντα κοίταγε ψηλά.
Και ψηλά πήγε…
Σαν σήμερα έκλαψα πικρά μαζί μ’ όλους εκείνους που αγάπησαν
τον ποδοσφαιριστή, τον άνθρωπο, τον σύντροφο, τον πατέρα Γιάννη Κυράστα.
Και μόλις έρχεται η πρωταπριλιά, ξέρω ότι είναι ψέμα.
Ο Γιάννης είναι δίπλα μας…
Είχα συγκλονισθεί από τον ξαφνικό θάνατο του Γιάννη Κυράστα. Τον γνώρισα προσωπικά. Ερχόταν στη Φιλαδέλφεια να δει τον πατέρα του. Μέναμε δίπλα - δίπλα επί πολλά χρόνια . Κρίμα... Ήταν σπάνιος άνθρωπος ο Γιάννης.
ΑπάντησηΔιαγραφή