Πολιτικό φολκλόρ, υπευθυνότητα και βιλαέτια εξουσίας

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Είναι βέβαιο πως όταν ο Αλέξης Τσίπρας ανέβηκε – έστω κι εξ ανάγκης-στο τρενάκι του Πάνου Καμμένου για να σχηματίσει την κυβέρνηση της «Πρώτης φορά Αριστεράς», δεν μπορούσε να διανοηθεί σε τι κυκεώνα έμπλεκε.

Μπορεί η γνωστή πολιτική αμετροέπεια του κυβερνητικού εταίρου να ήταν γνωστή, μπορεί οι απόψεις του να θεωρούνταν γραφικές ή απλώς επιπόλαιες, αλλά σε

τελική ανάλυση αυτό αφορούσε τον ίδιο, δεδομένου ότι βρισκόταν στην αντιπολίτευση και χωρίς ευθύνη για την πορεία του τόπου.

Όμως, με την είσοδό του στο σχήμα διακυβέρνησης, όλα όσα εκφράζει αντανακλούν τόσο στην κυβέρνηση, όσο και στη χώρα.

Κι αν πρόκειται για κάποια τσάμικα στην πλατεία Συντάγματος ή έστω μια βόλτα επάνω από το Αιγαίο με… μπουφάν παραλλαγής και παράσημα ή ακόμη ακόμη και για πολιτικές ανοησίες του τύπου επανίδρυσης της … ΜΟΜΑ, λίγο το κακό, αφού αυτά τοποθετούνται στα όρια του πολιτικού φολκλόρ.

Όμως, δεν αποτελεί φολκλόρ η δημόσια –χωρίς καν διαβούλευση- πρότασή του στις ΗΠΑ για συνεκμετάλλευση των υδρογονανθράκων του Αιγαίου, σε ποσοστό 70-30%!

Πολύ περισσότερο, αφού ποτέ δεν έγινε στη χώρα μας και δη στη Βουλή της, οποιαδήποτε συζήτηση επί τούτου.

Ούτε μπορεί να θεωρηθεί φολκλόρ η επαναλαμβανόμενη απειλή προς τη Δύση ότι θα τη γεμίσει … με μετανάστες χωρίς χαρτιά (όρα τζιχαντιστές)!

Αποτελεί σοβαρό ζήτημα για την αξιοπιστία και τη σοβαρότητα της χώρας, αλλά και της ίδιας της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού.

Ο οποίος, όλοι είδαμε σε πόσο δύσκολη θέση βρέθηκε όταν ρωτήθηκε επί τούτου στην κοινή συνέντευξή του με τη Μέρκελ, στο Βερολίνο.

Την ώρα που υποτίθεται ότι η κυβέρνηση διαπραγματεύεται για να επιτύχει μια συμφωνία, δεν αποτελούν και το καλύτερο διαπραγματευτικό στοιχείο οι απειλές του κυβερνητικού εταίρου προς εκείνους που διαπραγματευόμαστε, ότι θα τους … στείλουμε τους τζιχαντιστές!

Αυτό δεν αποτελεί σοβαρή κυβερνητική πολιτική.

Αποτελεί ένα τσίρκο που ο καθένας κάνει ότι θέλει και δημιουργεί μια εξαιρετικά δυσμενή εικόνα για μια «Αριστερή» κυβέρνηση, που άγεται και φέρεται από ένα ακραίο Δεξιό και συνωμοσιολογικό κόμμα, που δεν μπορεί να τιθασεύσει κι ελέγξει.

Άλλο το παιγνίδι με τα τρενάκια κι άλλο η υπεύθυνη διαχείριση της εξουσίας.

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι βασικός υπόλογος γι’ αυτό.

Κι ασφαλώς δεν είναι λύση η προτροπή πολλών υπουργών της κυβέρνησης προς τους δημοσιογράφους, στους διαδρόμους της Βουλής, «μην ασχολείστε με τον Καμμένο»…

Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν και με την πρόεδρο της Βουλής.

Που θεωρεί ότι εκείνη κυβερνά τον τόπο κι υποκαθιστά κάθε άλλη εξουσία.

Την ώρα που ο υπουργός Οικονομικών κι η κυβέρνηση τρέχουν στον ΔΝΤ ζητώντας ανοχή και δηλώνοντας ότι δεν υπάρχει ζήτημα με την πληρωμή των δόσεων τις οποίες θα καταβάλλουμε στο διηνεκές, η πρόεδρος της Βουλής οργανώνει ολόκληρο προπαγανδιστικό μηχανισμό, αναφορικά με το πώς δεν θα πληρώσουμε το χρέος!

Δυστυχώς με την συνδρομή –παρουσία του νέου προέδρου της Δημοκρατίας!

Κι ένα τελευταίο.

Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες των βανδαλισμών αντιεξουσιαστών, εντός και πέριξ του κοινοβουλίου και των δρόμων στις πόλεις της χώρας.

Ανενόχλητοι καίνε, λεηλατούν, καταλαμβάνουν πανεπιστήμια, κομματικά γραφεία, καταστρέφουν δημόσια κι ιδιωτική περιουσία.

Κι η αστυνομία παρακολουθεί, είτε επειδή το θέλει ο Βούτσης, είτε για να μη διαταραχθούν οι «ευαίσθητες» ισορροπίες στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.

Τι θα γίνει τελικά;

Για πόσο τα προσωπικά βιλαέτια, η απουσία ελέγχου των διαφόρων κέντρων κομματικής και πολιτικής εξουσίας θα παραμένουν ασύδοτα;