Τα ανέξοδα τσιτάτα, η ηλιθιότητα, ο δημόσιος κι ο ιδιωτικός τομέας

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Στη μοναδική χώρα που έχει μείνει από την πάλαι ποτέ σοβιετία, η σωτηρία του χαώδους, ανεπαρκούς, αναποτελεσματικού και διεφθαρμένου δημοσίου τομέα, στραγγαλίζει για μια ακόμη φορά τον ιδιωτικό.

Η κυβέρνηση, όπως κι η προηγούμενη, όπως κι όλες όσες πέρασαν από τη μεταπολίτευση κι ύστερα- μ’ ελάχιστες εξαιρέσεις- έχει προτιμήσει να πληρώνει κανονικά

τους δημοσίους υπαλλήλους συντηρώντας το καρκίνωμα και να στεγνώνει τις ιδιωτικές επιχειρήσεις με την ουσιαστική στάση πληρωμών.

Έχει στραγγίσει κάθε ευρώ από τις τράπεζες, τους δημοσίους οργανισμούς, τ’ ασφαλιστικά ταμεία για να πληρώνει τον τομέα που ήταν κι εξακολουθεί να είναι υπαίτιος για την κρίση.

Ήδη, ο ιδιωτικός τομέας που έχει πληρώσει με αίμα την τελευταία πενταετία κι από εκεί έχουν δημιουργηθεί οι στρατιές των εκατομμυρίων ανέργων και των απίστευτων δραμάτων, αδυνατεί να καταβάλει μισθούς κι οι εργαζόμενοι σ’ αυτόν βρίσκονται είτε να έχουν λαμβάνειν πολλά μηνιάτικα είτε ν’ απειλούνται με στάση πληρωμών και νέες χιλιάδες απολύσεις.

Αφημένοι στην τύχη τους, ως άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας.

Παλεύει, λέει, η κυβέρνηση, όπως πάλευε κι η προηγούμενη για να κρατήσει την «κόκκινη» γραμμή αναφορικά με τις συμβάσεις και τις ομαδικές απολύσεις.

Κι όμως.

Όποιος γνωρίζει στοιχειωδώς τους κανόνες της αγοράς, γνωρίζει ότι αυτό είναι το λιγότερο.

Το πρόβλημα δεν είναι ούτε οι ομαδικές απολύσεις, ούτε οι συμβάσεις.

Είναι η χρηματοδότηση.

Είναι οι ανάσες που προσφέρει στην ιδιωτική πρωτοβουλία.

Η δυνατότητα πρόσβασης στο τραπεζικό σύστημα για να μπορέσουν να επιβιώσουν.

Πώς, όμως, να χρηματοδοτηθούν όταν τα πάντα κατευθύνονται στο δημόσιο;

Δυστυχώς, το να κρατάμε ζωντανό τον «νεκρό» δημόσιο τομέα και να επιχειρούμε συνεχώς να τον επαναφέρουμε στη ζωή και ταυτοχρόνως να οδηγούμε στον θάνατο κι όλους τους άλλους, δεν αποτελεί μια απλή πολιτική επιλογή.

Αποτελεί θανάσιμη επιλογή για τον τόπο.

Αποτελεί, πλέον, ανοησία, ηλιθιότητα.

Ειδικά σε μια περίοδο που Ευρώπη κι ΗΠΑ δείχνουν να κάνουν συνεχή βήματα προς τα εμπρός κι οι συνθήκες δείχνουν όλο και καλύτερες.

Η ήττα των δυνάμεων που είχαν στοχοποιήσει την Ευρώπη (Λε Πεν στη Γαλλία και Ποδέμος στην Ισπανία), η πρωτοβουλία Ντράγκι να μοιράσει 1 τρισεκατομμύρια ευρώ για να σταθεροποιήσει την ευρωπαϊκή οικονομία, αλλά και το πρωτοφανές αναπτυξιακό άλμα των ΗΠΑ που δημιουργεί νέα δεδομένα στην παγκόσμια οικονομία, δημιουργούν κύματα αισιοδοξίας.

Όμως οι δικές μας πολιτικές αγκυλώσεις, δεν μας επιτρέπουν να βλέπουμε τα πράγματα ρεαλιστικά.

Δεν μας επιτρέπουν να συμμετέχουμε στη νέα «οικονομική άνοιξη» που διαφαίνεται.

Δεν μας επιτρέπουν να καθίσουμε σ’ ένα τραπέζι και να συζητήσουμε το νέο αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας μας.

Δεν μας επιτρέπουν να προχωρήσουμε σε γενναίες μεταρρυθμίσεις που θ’ αλλάξουν το εσωτερικό τοπίο στην οικονομία και θα την απελευθερώσουν από τα κρατικά δεσμά.

Δεν μας επιτρέπουν να δούμε πιο μακριά από την περιρρέουσα μιζέρια μας.

Ως πότε ρε παλικάρια;

Ως πότε θα πορευόμαστε με ανούσια τσιτάτα κι ανέξοδα ιδεολογήματα;

Ως πότε ο πολιτικός ρεαλισμός θ’ αποτελεί για τους Έλληνες πολιτικούς και την παρούσα κυβέρνηση ένα απλό λήμμα στα λεξικά;