«Πρώτη φορά Αριστερά» στην Παιδεία

Γράφει

 η Μαργαρίτα Μανσόλα*

Δε σταματά να μας εκπλήσσει το νέο ΥΠΟΠΑΙΘ με τις «βαθιές τομές» που κάνει στην παιδεία. Αφού ξεκίνησε τη θητεία του επιτιθέμενο αρχικά στην αριστεία ως αξία, στη συνέχεια στα Πρότυπα -Πειραματικά, στην Τράπεζα θεμάτων, με «επιχειρηματολογία» επιπέδου σίγουρα όχι επιστημονικού ή έστω σοβαρού, κατόπιν ασχολήθηκε με εξίσου «επαρκή μελέτη» και προετοιμασία τύπου «γράφω – σβήνω» με – τι άλλο;- τις πανελλαδικές εξετάσεις αλλάζοντας το ελάχιστο και βαφτίζοντας το «αλλαγή».

Αφού υιοθέτησε όλα τα αιτήματα των ΟΛΜΕ ΕΛΜΕ κλπ (αν και η ΟΛΜΕ στενοχωρήθηκε που

εν τέλει ο κ Μπαλτάς –γιατί έτσι λαμβάνονται οι αποφάσεις από έναν δυο τρεις της εξουσίας και τις μεταξύ των συζητήσεις αλλά αυτό το λέμε δημοκρατία- επέτρεψε στα 5 κλασικά «ιστορικά» πρότυπα να λειτουργήσουν http://www.esos.gr/arthra/37695/olme-nai-sta-peiramatika-ohi-sta-protypa-sholeia) τώρα ασχολήθηκε με άλλο ένα τρομερό πρόβλημα της δημόσιας παιδείας. Την εκλογή διευθυντών με εκλογικές διαδικασίες.

Η αλήθεια να λέγεται ενώ η αρχική πρόταση ήταν η επιλογή των διευθυντών να γίνεται αποκλειστικά με τη διενέργεια εκλογών, δηλαδή κομματικά για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, ο κ. Μπαλτάς θεώρησε, προς τιμήν του και έχοντας πια διδαχθεί φαντάζομαι από τα αλλεπάλληλα ολισθήματα, πως κάτι τέτοιο μάλλον δεν ακούγεται και πολύ σωστό και έτσι σήμερα διαβάζουμε στον τύπο ότι το εκλογικό αποτέλεσμα της ψηφοφορίας θα συνυπολογίζεται τουλάχιστο με τα τυπικά προσόντα του υποφήφιου.

Η ψηφοφορία θα αντικαταστήσει το ποσοστό που κατείχε μέχρι πρότινος η τόσο μισητή συνέντευξη. Βέβαια το ότι η συνέντευξη αν γίνεται από πολυμελείς και διαφορετικές επιτροπές είναι περισσότερο αξιοκρατικό μέτρο από το κομματικό κριτήριο που εξ ορισμού θέτει η νέα ρύθμιση είναι θέμα που δεν απασχολεί την ηγεσία του υπουργείου. Όπως δεν την απασχολεί και το ότι μια τέτοια διαδικασία εκλογικής αναμέτρησης βάζει μέσα στις δομές του σχολείου προεκλογικού τύπου διεργασίες και μάλλον μετα βεβαιότητας κομματικές, αποπροσανατολίζοντας ακόμα περισσότερο το έργο του. Για να μην πω ότι το ζήτημα μπορούσε να λυθεί με τη διαδικασία της αξιολόγησης απλά και δίκαια αν βέβαια υπήρχε κουλτούρα αξιολόγησης και αξιοκρατίας σε αυτή τη χώρα.

Δε θα σταθώ όμως τώρα σε αυτό. Ετσι κι αλλιώς ελάχιστη σημασία έχει τι λέμε «εμείς ο λαός» . Ομως το ότι η άγνοια, η προχειρότητα και η ιδεοληψία επικρατούν μέχρι στιγμής στο χώρο της παιδείας, στον μοναδικό ίσως χώρο που δε θάπρεπε και σε μια εποχή που όλος ο –πολιτισμένος- κόσμος παλεύει για μια καλύτερη παιδεία , είναι κάτι που πρέπει να καταδειχθεί.

Γιατί το ερώτημα που ο κόσμος, δηλαδή οι γονείς,τα παιδιά, πολλοί εκπαιδευτικοί -ως οντότητες και όχι ως μέλη της όποιας συνδικαλιστικής οργάνωσης με την άποψη της οποίας είναι υποχρεωμένοι θεσμικά να συμφωνούν- θέτουν είναι ένα: Αυτά είναι πράγματι τα βαθιά προβλήματα της ελληνικής παιδείας; Αν είναι καλά κάνει το υπουργείο και ασχολειται με αυτά πρωτίστως και με περισσή αποφασιστικότητα και διεργασίες του «κατεπείγοντος». Αν δεν είναι – που δεν είναι- τότε ας ασχοληθεί επιτέλους με τα πραγματικά.

Το άλλοθι που προβάλλει διαρκώς η σημερινή κυβέρνηση είναι πως ως κυβέρνηση τριών μηνών είναι άδικο να της επιρρίπτει κανείς ευθύνες. Ναι αλλά η απάντηση σε αυτό κύριοι είναι πως μέσα στο μικρό έστω διάστημα της διακυβέρνησής σας δεν έχετε δώσει το παραμικρό δείγμα ότι ασχολείστε με τις πραγματικές στρεβλώσεις του συστήματος . Αναλώνεστε σε κουβέντες, πράξεις και αντιπαραθέσεις που ελάχιστα αφορούν στο παιδί ή στην οικογένειά του. Κάποια στιγμή θα πρέπει το παιδί, η οικογένεια και ο εκπαιδευτικός ως επιστήμονας όχι ως υπάλληλος του δημοσίου, να αποτελούν τη βάση πάνω στην οποία θα χτίζεται η παιδεία. Μια παιδεία για τo αύριο όχι για το χθες. Αυτό θα πρέπει να αποτελεί προτεραιότητά σας.

Αναρωτιέμαι συχνά κάθε φορά που σας ακούω αν έχετε μπει έστω και μια φορά σε σχολική τάξη όχι ως επισκέπτες αλλά ως μάχιμοι εκπαιδευτικοί να δείτε τι σημαίνουν όλα αυτά για τα οποία εύκολα γνωμοδοτείτε. Και όχι ως εκπαιδευτικοί που κάνουν απλώς μια δουλειά. Αλλά ως εκπαιδευτικοί που πονάνε τη δουλειά τους. Είναι φανερό πως όχι. Γι αυτό και δεν ακούτε την αγωνία της ελληνικής οικογένειας για ένα καλό δημόσιο σχολείο, τα όνειρα των παιδιών για το μέλλον τους, την αγανάκτηση των εκπαιδευτικών για ένα ανελαστικό σύστημα που δεν τους αφήνει να απελευθερώσουν τη δημιουργικότητά τους αλλά και για την ανεπάρκεια των δομών που θα τους προσφέρει ουσιαστική επιμόρφωση και τα μέσα να ανταποκριθούν στο διαρκώς μεταβαλλόμενο σχολείο του σήμερα και του αύριο, πολλές φορές δε ακόμα και στην απλή καθημερινότητα.

Γι αυτό επιλέγετε να ακούτε μόνο εκείνους που προτιμούν την ομοιομορφία από τη δημιουργικότητα, τα αναλυτικά προγράμματα σπουδών που εξυπηρετούν μόνο διορισμούς και όχι ανάγκες, την ευκολία του οικείου από την αλλαγή και την ανάπτυξη, τα αφηρημένα ευχολόγια από τη συστηματική μελέτη και τις τεκμηριωμένες προτάσεις. Κάποια στιγμή θα πρέπει να δείτε πως για να διορθωθούν αυτά τα προβλήματα για να δώσετε στα παιδιά και όχι στους ψηφοφόρους σας αυτά που τους ανήκουν ως δημόσιο αγαθό, θα πρέπει να εργαστείτε σκληρά και με πρόγραμμα. Με επιστημοσύνη και με γνώση. Με ρεαλισμό αλλά και με φαντασία. Κάτι που κατά πως φαίνεται δε διαθέτετε.

* Η Μαργαρίτα Μανσόλα είναι Εκπαιδευτική Ψυχολόγος CPsychol Dip Ed, MA in Pyschology of Education, MA in Applied Educational Leadership and Management candidate