Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 22)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost, 

δια χειρός Πέμυς Γκανά

Το κόκκινο μαντήλι

Η μπαγκέτα χτυπά ρυθμικά τα τύμπανα.

-Δύο, τρία...

Και η μουσική αρχίζει...

Dixie.

Τρομπέτες, τύμπανα, βιόλες και αγόρια ντυμένα με μαύρα τζιν και μαύρα πουκάμισα μας ταξιδεύουν στα ξαφνικά στον Αμερικάνικο νότο και ας βρισκόμαστε νωχελική Κυριακή μεσημέρι στο ζεστό, μα συννεφιασμένο κέντρο της Αθήνας.

Πλακόστρωτο Αγίων Αναργύρων μπρος το κατώφλι της εκκλησίας και κάτω απ' το

κόκκινο αστέρι του παλιού θεάτρου ¨Εμπρός¨.

Και η πόλη με μιας ζωντανεύει.

Ο κόσμος ένα μπουλούκι, βαριεστημένοι Αθηναίοι, χαμογελαστοί τουρίστες σταματούν ξαφνιασμένοι, γυρνούν πίσω και στέκονται χαμογελαστοί.

Φωτογραφικές μηχανές και τάμπλετ βγαίνουν από τσάντες και σακίδια.

Κάποια παιδιά με παγωτά στα χέρια πλησιάζουν την μπάντα.

Κόκκινα μπαλόνια αφήνονται ελεύθερα.

Δυο από τους μουσικούς σηκώνονται ταυτόχρονα στέλνοντας τις νότες απ τις μπρούτζινες τρομπέτες τους ψηλά στον ουρανό, να αγαλλιάσουν και οι ολόλευκοι άγγελοι του παραδείσου.

Η καρδιά φτερουγίζει, η παγκόσμια γλώσσα της μουσικής μας ενώνει.

Κάποιοι ήδη άρχισαν να κουνιούνται στο ρυθμό.

Κοιτάζω την Αλίνα που χορεύει.

Και η Κατερίνα φορώντας στο λαιμό ένα κόκκινο μαντήλι στροβιλίζεται γελώντας δυνατά, δίπλα σε ξυπόλητες ξανθιές κοπέλες από κάποια βορινή χώρα.

Ένα πολύχρωμο κύμα με παρασέρνει και μένα.

Σερβιτόροι από τα γύρω μαγαζιά με μαύρες μακριές ποδιές γεμίζοντας ποτήρια με κόκκινο κρασί εξηγούν στους ξένους ταξιδιώτες πως μπάντες βρίσκονται σκορπισμένες σε διάφορα σημεία της πόλης.

Ένας μεσόκοπος τουρίστας δίπλα μου,  με κατακόκκινα μάγουλα αγκαλιάζει την σύντροφό του...

-This is Europe, my dear...της ψιθυρίζει και εκείνη κουνά το κεφάλι της καθώς φωτογραφίζει τους μουσικούς.

Γινόμαστε όλοι μια παρέα, δίχως εθνικότητα, με μια κοινή γλώσσα.

Και το κόκκινο μαντήλι στροβιλίζεται διαρκώς στο κέντρο του δρόμου.

Οι μυρωδιές απ τις γαρδένιες, που γιγαντωμένες μέσα σε παλιούς ντενεκέδες στέκουν πάνω στα στενά μπαλκόνια των σπιτιών, μας τυλίγουν.

Ροζ ζουμπούλια και γεράνια χρωματίζουν το άλλοτε μουντό κέντρο.

Γέλια γάργαρα και μια γενική ευθυμία μας περιβάλει, και για λίγα λεπτά ξεχνιόμαστε.

Σαν όλα τα προβλήματα μας δια μαγείας χάθηκαν, σαν να είμαστε πάλι παιδιά.

Γυρνώ χαρούμενη στο σπίτι, η ευθυμία με συνοδεύει ακόμη.

Μόνο η ανοιχτή τηλεόραση με προσγειώνει.

Με ταξιδεύει και αυτή, ναυτική τραγωδία λένε...

Κορμιά μεταναστών και προσφύγων πεταμένα, ξεβρασμένα στις ακτές μιας παραλίας ανάμεσα τους μωρά παιδιά και γυναίκες, όχι πολύ μακριά από εδώ.

Κόκκινα ρούχα...

Στο νου μου έρχεται το κόκκινο μαντήλι που ανέμελο ταξίδευε κάτω από τους ήχους της τρομπέτας, με τα μάτια όμως βλέπω το κόκκινο ρούχο να πολεμά να μείνει στην επιφάνεια της θάλασσας, αγωνιώδη η προσπάθεια, μαρτυρικό το τέλος...

Δεν τους ένωσε καμία μουσική, δεν μύρισαν τις γαρδένιες, δεν θα δουν τα ροζ ζουμπούλια και ίσως να μην είχαν δει ποτέ τους μουσικούς να παίζουν dixie σε κάποια πλατεία.

Λυπήθηκα πολύ...

Και λυπάμαι ακόμα απ το κρίμα και το άδικο...

Μου έρχεται και εκείνη η φράση στο μυαλό...¨This is Europe, my dear¨ και σαν Ευρώπη, ως γνωστό, γνωρίζουμε από πολιτισμό...μακάρι να είχαμε περισσότερη ευαισθησία και λιγότερο πολιτισμό τελικά...άποψη μου...

Καλημέρες...