Η άρνηση και η αλήθεια

Γράφει

ο Αλέξης Παπαχελάς

Πώς είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνει ο μέσος Έλληνας τους κινδύνους που διατρέχει η χώρα; 

Είναι ένα εύλογο ερώτημα. 

Οι απαντήσεις δεν είναι όμως και τόσο δύσκολες. 

Μετά τις εκλογές δημιουργήθηκε ένα κλίμα ευφορίας το οποίο μειώνεται, αλλά όχι δραματικά. 

Πολλοί συμπατριώτες μας δεν έχουν πληρώσει φόρους και δόσεις δανείων τους τελευταίους μήνες. 

Οι άνθρωποι ανοίγουν τις τηλεοράσεις τους και δεν βλέπουν εκείνα τα μονότονα πλάνα της τρόικας να μπαινοβγαίνει στα υπουργεία, τα οποία

προκαλούσαν μια αίσθηση συλλογικής ταπείνωσης.

Μια μεγάλη μερίδα χάρηκε επίσης γιατί «τους τα είπαν οι δικοί μας ένα χεράκι». 

Έπειτα από πέντε χρόνια κρίσης είναι λογικό να γινόμαστε όλοι ευάλωτοι σε μια ομαδική άρνηση της πραγματικότητας. 

Το πρόβλημα είναι βεβαίως ότι δεν μπορούμε δυστυχώς να συνεχίσουμε να ζούμε χωρίς να πληρώνουμε φόρους και δάνεια, χωρίς κάποιου είδους τρόικα και με «τους δικούς μας» απλά να κάνουν κριτική στο ευρωδιευθυντήριο. 

Τα δημόσια ταμεία αδειάζουν, οι τράπεζες γίνονται ζόμπι και κάποιοι ευσυνείδητοι διεθνείς γραφειοκράτες κάνουν τη σούμα για τον τελικό λογαριασμό που κάποτε θα έλθει, σε όλους μας.

Εν τω μεταξύ, η κυβέρνηση κάνει ένα πολύ μεγάλο λάθος, το οποίο θα πληρώσει ακριβά. 

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την επικοινωνιακή της μαεστρία. 

Είναι πρωτοφανής και, από τεχνική άποψη, αξιοθαύμαστη. 

Φτάνεις, όμως, σ’ ένα σημείο που όχι απλά δεν μπορείς να λες το μαύρο άσπρο, αλλά σου κάνει και ζημιά να το προσπαθείς. 

Αυτός ο λαός έδειξε ότι αν υπάρχει ένα πράγμα που δεν συγχωρεί στο τέλος της ημέρας είναι τα παιχνίδια με την αλήθεια. Γοητεύεται αρχικά, παραμυθιάζεται ενδεχομένως για ένα μεγάλο διάστημα, αλλά όταν συνειδητοποιεί τι πραγματικά συμβαίνει ξεσπάει με οργή. 

Τώρα, λοιπόν, είναι καιρός να αρχίσει μια εκπαιδευτική διαδικασία για το ποιος είναι «μαζί μας» και ποιος όχι, ποιος είναι ο εφικτός συμβιβασμός και ποιος όχι. 

Δεν γίνεται να διαφημίζουμε τη «στήριξη Ομπάμα» και την επόμενη ημέρα να μιλάει, ο ίδιος ο Ομπάμα, για μείωση της γραφειοκρατίας, αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις κλπ. 

Κάπου εδώ κάθε ηγέτης που ξέρει πού θέλει να πάει οφείλει να πει αλήθειες για την πραγματική θέση της χώρας και τους συμβιβασμούς που απαιτούνται για να μείνουμε στο ευρώ. 

Ο,τι ήταν να πάρουμε από Πεκίνο, Μόσχα, Ουάσιγκτον φανερώθηκε. 

Απέναντί μας είναι όλη η ευρωπαϊκή ηγεσία, το ΔΝΤ, η Ουάσιγκτον και ζητούν επίμονα ένα συμβιβασμό, που δύσκολα θα... καταπιεί μια μερίδα του ΣΥΡΙΖΑ. 

Έχουμε τους κ. Τσόμσκι και Στίγκλιτζ συμμάχους, αλλά η συνεισφορά τους έχει μη υλική σημασία.

Ο κ. Τσίπρας ξέρει ακριβώς τι συμβαίνει και τι διακυβεύεται. 

Οι πολίτες αρχίζουν και συνειδητοποιούν ότι αυτή η σύντομη περίοδος χάριτος τελειώνει. 

Η χώρα θα προσγειωθεί ανώμαλα τις επόμενες εβδομάδες. 

Ο κυβερνήτης πρέπει να διαλέξει αν θα αφήσει τους επιβάτες «στον κόσμο τους» ή αν θα τους προειδοποιήσει για το τι θα ακολουθήσει. 

Η ευθύνη δική του.

Πηγή: Καθημερινή