Εξεταστική: Η ρουτίνα του παλαιοκομματισμού

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Παλιός κι έμπειρος κοινοβουλευτικός μου έλεγε σε ανύποπτη στιγμή, ότι αν μια κυβέρνηση αντιμετωπίζει προβλήματα και θέλει να πετάξει τη μπάλα στη εξέδρα για να αλλάξει τη «φάση» του παιγνιδιού, δεν έχει παρά να συστήσει μια εξεταστική επιτροπή.

Εκεί, θ’ ανάψουν τα αίματα, θα δημιουργηθεί το απαραίτητο σκηνικό με τους

καυγάδες και την πόλωση και μοιραία θα γίνει το επίκεντρο της προσοχής, εις βάρος των πραγματικών προβλημάτων.

Από την παλαιοκομματική πεπατημένη πολιτική πρακτική, δεν ξέφυγε ούτε η κυβέρνηση της «πρώτης φοράς Αριστεράς».

Λίγες μόλις ώρες μετά την αναζήτηση συναίνεσης στη Βουλή, η κυβέρνηση τορπιλίζει για μια ακόμη φορά την πολιτική ζωή του τόπου, με την πρωτοβουλία της για σύσταση εξεταστικής επιτροπής που θα διερευνήσει τις πολιτικές ευθύνες εκείνων που οδήγησαν τη χώρα στο Μνημόνιο.

Θα πείτε, ότι η κυβέρνηση είχε στο προεκλογικό της πρόγραμμα τη σύσταση της συγκεκριμένης επιτροπής, άρα ουδείς μπορεί να τη ψέξει.

Όντως η κυβέρνηση είχε στην προεκλογική της ατζέντα τη σύσταση της συγκεκριμένης επιτροπής.

Είναι, όμως τώρα η ώρα της;

Τώρα που διακυβεύεται κάθε ώρα και λεπτό η πορεία του τόπου;

Τώρα που απαιτείται η μέγιστη συσπείρωση των πολιτικών δυνάμεων;

Στο κάτω κάτω της γραφής κι άλλα πράγματα είχε στην προεκλογική της ατζέντα η κυβέρνηση, λέγοντας μάλιστα ότι θα είναι οι πρώτες προτεραιότητές της.

Από το… σκίσιμο του Μνημονίου, μέχρι την επαναφορά των μισθών στα 751 ευρώ και τόσα άλλα.

Έκανε κάτι από αυτά;

Γιατί λοιπόν, δυναμιτίζει το πολιτικό κλίμα;

Πολύ περισσότερο όταν ακόμη κι ένα μικρό παιδί γνωρίζει ότι για μια ακόμη φορά η συγκεκριμένη πρωτοβουλία θα έχει προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα, με διαφορετικά κομματικά πορίσματα;

Κι επιπλέον, για ποιον λόγο οι αιτίες κι οι ευθύνες θα διερευνηθούν από το 2009 και μετά κι όχι όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο ή έστω από την περίοδο που μπήκε η χώρα στην ΟΝΕ;

Η κίνηση της συγκυβέρνησης Τσίπρα – Καμένου, έχει αποκλειστικά και μόνο στόχο τη δημιουργία εντυπώσεων.

Πολύ περισσότερο, όταν οι πολιτικές ευθύνες πουν θα εξετασθούν και θ’ αναζητηθούν, έχουν καταλογιστεί σε συνεχείς εκλογικές διαδικασίες.

Ας μη ξεχνάμε ότι κόμματα διαλύθηκαν, πολιτικές προσωπικότητες και «προσωπικότητες» εξαφανίστηκαν από το πολιτικό σκηνικό, επειδή ακριβώς η κοινωνία τους επέδωσε τις ευθύνες τους.

Η μόνη κι υπεύθυνη στάση τόσο της κυβέρνησης όσο και της αντιπολίτευσης, είναι η συντεταγμένη συζήτηση για το μέλλον.

Για το παραγωγικό μοντέλο που μας οδήγησε στην κρίση, το οποίο σε πείσμα κάθε λογικής επιμένει να συντηρεί μεγάλο τμήμα της πολιτικής τάξης και της κοινωνίας.

Εκεί οφείλουμε να επικεντρωθούμε.

Στο πως θα παράξουμε, στο πως θα γίνουμε ανταγωνιστικοί, στο πως θα περιορίσουμε τις κρατικές σπατάλες, στο πως θ’ αντιμετωπίσουμε τις τεράστιες παθογένειες του δημοσίου που καθημερινά σφίγγει τη θηλιά στον λαιμό της χώρας.

Ναι, μπορεί να υπήρξαν αστοχίες και στα Μνημόνια και στις πολιτικές εκείνων που τα επέβαλλαν.

Όσο, όμως μεταθέτουμε τις ευθύνες σ’ αυτά, δεν θ’ απαλλαγούμε ποτέ απ’ αυτά.

Δεν χρειαζόμαστε πλέον τον φανατισμό των εκλογικών ακροατηρίων, αλλά τη συσπείρωση για να συναντήσουμε το μέλλον μας.

Χρειαζόμαστε την περιβόητη εθνική στρατηγική.

Και δη κοινή εθνική στρατηγική.

Πώς στα κομμάτια θα τη βρούμε ή θα τη δημιουργήσουμε με το υπάρχον πολιτικό προσωπικό, με την παλαιοκομματική πολιτική κουλτούρα, δεν μπορώ να κατανοήσω.

Οπότε…