Η βουλή, χθες, το κατέδειξε: Πιο αναγκαία από ποτέ μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Τι συμβαίνει εδώ και δυο μήνες στη χώρα μας;

Ας κάνουμε μια αποτίμηση:

Αποσύρθηκαν από τις τράπεζες 30 δισεκατομμύρια ευρώ,

«έφυγαν» τα 11 δις του ΤΧΣ,

εξανεμίστηκαν τα 2 δις του πλεονάσματος που με το αίμα της κοινωνίας συγκέντρωσε η προηγούμενη κυβέρνηση,

το κράτος ουσιαστικά «καταχράστηκε» τα χρήματα του ΟΑΕΔ για τους ανέργους,

τα χρήματα του ΟΠΕΚΕΠΕ για τους αγρότες,

τα χρήματα –διαθέσιμα των ασφαλιστικών ταμείων,

τα χρήματα των

νοσοκομείων,

ενώ για να πληρωθούν οι μισθοί του δημοσίου κι οι συντάξεις μένουν συστηματικά απλήρωτοι όλοι οι προμηθευτές του δημοσίου, που συν τοις άλλοις δεν έχουν καμιά πρόσβαση στο τραπεζικό σύστημα για χρηματοδότηση.

Το ίδιο χρονικό διάστημα, δόθηκαν αυξήσεις στους εργαζομένους της ΔΕΗ και δη την ώρα που ο ιδιωτικός τομέας –σχεδόν ημιθανής- μετρά 1,5 εκ. ανέργους και χιλιάδες επιχειρήσεις με κατεβασμένα ρολά.

Ο δε προϋπολογισμός είναι βέβαιο ότι βαδίζει σε νέο δυσθεώρητο έλλειμμα.

Ταυτοχρόνως, με περηφάνια διώξαμε την τρόικα και συνομιλούμε μόνο… με θεσμούς από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο της Αθήνας ή στα γραφεία των Βρυξελών.

Στη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή, ο έχων την ευθύνη του τόπου πρωθυπουργός, δεν μας έκανε σοφότερους αναφορικά με το που οδηγεί τον τόπο.

Δεν κατανοήσαμε το παραμικρό.

Ούτε για την πορεία της διαπραγμάτευσης, ούτε για τη στρατηγική της κυβέρνησης.

Αντιθέτως, είδαμε μια εναγώνια προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα να μάθει τις… προθέσεις της αντιπολίτευσης αναφορικά με ποια στάση θα κρατήσει.

Είδαμε επιθέσεις κατά πάντων, με την αρωγή της ερειστικής κι εμπαθούς προέδρου της Βουλής, που καταστρατήγησε τον κανονισμό δίνοντας τον λόγο ακόμη και στον … κ. Κατρούγκαλο!

Όμως, το πρόβλημα της χώρας δεν είναι η στάση της αντιπολίτευσης.

Είναι η διαχείριση της κυβέρνησης, που πνίγεται σε μια κουταλιά νερό ανάμεσα στις διαφωνίες κυβερνητικών στελεχών για τις ακολουθούμενες πολιτικές και στις πολιτικές αγκυλώσεις που έχουν διαλύσει και τον τελευταίο παραγωγικό ιστό της χώρας.

Όποιος παρακολούθησε τη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή, δε μπορεί παρά να έμεινε στο τέλος με μια πικρή γεύση κι αναρίθμητους προβληματισμούς.

Από τη μια οι καλοί πατριώτες κι από την άλλη οι προδότες, οι ανάξιοι, οι νενέκοι…

Σύγκλιση;

Ουδεμία!

Συναίνεση;

Ουδεμία!

Ουσιαστική συζήτηση;

Ουδεμία!

Πολιτική σοβαρότης;

Ουδεμία!

Μόνο μια πλήρης επιβεβαίωση της κυβερνητικής παρά φύσιν συμμαχίας ετερόκλητων σχημάτων, στο όνομα της αντιμνημονιακής υστερίας.

Με τη χώρα επάνω από τον γκρεμό, κυρίως η κυβέρνηση αλλά και η αντιπολίτευση, μίλησαν με όρους, συνθήματα κι εκφράσεις προεκλογικής περιόδου.

Κι όλα αυτά την ώρα που οι πολίτες –ανεξαρτήτως του τι ψήφισε ο καθένας- παραμένουν άοπλοι κι ανήμποροι να παρακολουθούν την επέλαση του λαϊκισμού, των άκρων, της πολιτικής ουτοπίας και τις λογής λογής άγονες συγκρούσεις κι αντιπαραθέσεις.

Να πούμε τα πράγματα ακόμη πιο καθαρά;

Ο πρωθυπουργός ήταν … μετρίως τραγικός.

Ίσως για πρώτη φορά στην κοινοβουλευτική του διαδρομή.

Χωρίς ουσιαστικά και πειστικά επιχειρήματα, χωρίς ειρμό, πολωτικός και χωρίς διάθεση αληθινής συναίνεσης, έχασε μια μεγάλη ευκαιρία και για τον ίδιο και για τη χώρα.

Ίσως γιατί σκεπτόταν περισσότερο το εσωκομματικό του μέτωπο.

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης μ’ έναν χαοτικό λόγο ήταν βαριεστημένος, ίσως κουρασμένος, μάλλον τελειωμένος.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης, με κάποια καλά χαρακτηριστικά, αλλά ως περιγραφέας –δημοσιογράφος έμοιαζε να καταθέτει τι του αρέσει ή όχι, παρά ότι αγορεύει πολιτικά.

Ο Μιχαλολιάκος… ουσιαστικά στήριξε την κυβέρνηση! Μ’ ότι συνεπάγεται αυτό.

Ο Κουτσούμπας, έκανε για μια ακόμη φορά την γνωστή ουτοπική του ανάλυση κι είναι απορίας άξιο για ποιον λόγο μίλησε ο ίδιος και δεν έβαλε μια κασέτα στο βήμα του Βουλής.

Ο Βενιζέλος, ήταν ίσως η πιο πειστική και σοβαρή αντιπολιτευτική φωνή, με ισορροπημένο λόγο κι επιχειρήματα, με αναλυτική διείσδυση και απολαυστικό φλέγμα.

Ο δε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος των ΑΝΕΛ, απλώς μια γραφική πολιτική φιγούρα, που επιβεβαίωσε για μια ακόμη φορά τον ορμητικό κατήφορο της πολιτικής μας ζωής.

Η ουσία είναι ότι ημέρα με την ημέρα, η πορεία  του τόπου φθίνει.

Η χώρα βυθίζεται στο χάος, στην πορεία προς το απόλυτο μηδέν.

Με μια κοινωνία πελαγωμένη, οργισμένη, ανήμπορη ν’ αντιδράσει.

Κι αυτό το αναγκαίο μέτωπο όλων των φιλελεύθερων –δημοκρατικών –φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων, με μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας στη βάση ακόμη και της ελάχιστης σύνθεσης απόψεων, δείχνει τώρα πιο αναγκαίο από ποτέ…