Τα παράνταλα…

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Σχεδόν δυο μήνες μετά τις εκλογές και τη δημιουργία της κυβέρνησης Τσίπρα –Καμένου, η χώρα βρίσκεται σε μια χαοτική ισορροπία τρόμου.

Τα αδιέξοδα της κυβέρνησης –άρα και της χώρας- βρίσκονται στην κορύφωσή τους, η οικονομική ασφυξία μεγεθύνεται κι η έλλειψη εμπιστοσύνης προς τη χώρα λόγω της διγλωσσίας, της απραξίας και της «ατζαμοσύνης» σχεδόν του συνόλου των κυβερνητικών στελεχών βρίσκεται στην κορύφωσή της.

Ταυτοχρόνως, είναι ορατή η δημιουργία ενός

οξύτατου κύματος αντιδυτικής υστερίας στη χώρα, κυρίως αντιγερμανικής, που έχει στόχο την έξαψη ενός εξωπραγματικού πατριωτικού φρονήματος έναντι των κακών ξένων.

Ο σκοπός είναι προφανής.

Αν η κυβέρνηση αναγκαστεί να καταφύγει σε στάση πληρωμών μισθών και συντάξεων στο δημόσιο ή αν οι τράπεζες κλείσουν προσωρινά και δημιουργηθούν πολιτικές και κοινωνικές συνέπειες, θα φταίνε οι άλλοι που επιβουλεύονται… τη λαϊκή κυριαρχία κι όλα τα συναφή.

Στον αντίποδα, είναι σχεδόν βέβαιο ότι η πλειοψηφία της αγόμενης και φερόμενης ελληνικής κοινής γνώμης, δεν φαίνεται ν’ αντιλαμβάνεται ότι με την απραξία της κυβέρνησης η οικονομία έχει εισέλθει για τα καλά στην «προθανάτια» διαδικασία της.

Κι έχουμε την άποψη ότι η διαδικασία αυτή θα είχε προχωρήσει ακόμη περισσότερο, αν οι τεχνοκράτες της ΕΚΤ και του ΔΝΤ δεν είχαν προειδοποιήσει –συνεχώς μάλιστα- για τις συνέπειες του «θανάτου».

Αλήθεια, υπάρχει έστω κι ένας νοήμων άνθρωπος που ν’ αντιλαμβάνεται πού το πάει η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμένου;

Πώς στο καλό θα κλείσει η διαπραγμάτευση –αξιολόγηση;

Με ποια πολιτικά μέσα θα μπορέσει να την επιβάλλει, όταν απέναντί της έχει και τις 18 κυβερνήσεις της Ευρωζώνης;

Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι αναγκαστεί να καταφύγει σε δημοψήφισμα – κάτι που απέκλεισε ο πρωθυπουργός με συνέντευξή του στο «Έθνος», αλλά ας κρατάμε μικρό καλάθι- εκτιμά κάποιος ότι αυτό θα είναι λύση;

Σαφώς ένα δημοψήφισμα μπορεί να τον εξυπηρετεί πολιτικά, αλλά μόνο για λίγο.

Τα αδιέξοδα θα επανέλθουν, ακριβώς τα ίδια, την επομένη της πραγματοποίησής του.

Είναι πλέον περισσότερο από βέβαιο ότι η κυβέρνηση Τσίπρα –Καμένου πορεύεται τυχαία χωρίς σχέδιο και με τον ερασιτεχνικό φανατισμό επιπέδου συνοικιακού καφενείου, σπρώχνει τη χώρα στο ατύχημα.

Ακόμη κι η αγωνιώδης προσπάθεια κάποιων κυβερνητικών στελεχών να «κάνουν γεωπολιτικό παιγνίδι» με ΗΠΑ, Ρωσία και Κίνα, μάλλον ειρωνικά σχόλια προκαλεί παρά ανησυχία στους εταίρους μας.

Στην αγροτική –επαρχιακή κουλτούρα του τόπου μας υπάρχει η περίεργη λέξη «παράνταλοι».

Σημαίνει τ’ ανερμάτιστα άτομα που έχουν άγνοια κινδύνου,  αυτοσχεδιάζουν ερασιτεχνικά κι εν τέλει είναι επικίνδυνα επειδή οι άφρονες πράξεις τους οδηγούν σε καταστροφικές συνέπειες.

Μια λέξη, που τόσο εύλογα αποτυπώνει τη σημερινή κυβερνητική πραγματικότητα.

Ο πρωθυπουργός ευελπιστεί ότι στη σύνοδο κορυφής θα καταφέρει να έχει πολιτικές αποφάσεις.

Αγνοεί ότι απέναντί του θα έχει 18 κυβερνήσεις που έχουν απηυδήσει με την Ελλάδα, τα «μπρος – πίσω» των πολιτικών της δυνάμεων, την παντελή τους αποστροφή για ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις του τόπου και την έλλειψη θέλησης να γίνει κανονική η χώρα.

Μακάρι να τα καταφέρει.

Όμως, όταν δεν έχεις κάνει το παραμικρό εξ εκείνων που έχεις δεσμευθεί κι όταν ταυτοχρόνως τείνεις το χέρι για δανεικά, δεν μπορείς να περιμένεις πολλά πράγματα.

Η αλήθεια είναι μια.

Το έχουμε ξαναγράψει.

Για να μη χαρακτηριστεί ο Αλέξης Τσίπρας «παράνταλος», απαιτείται ο έντιμος συμβιβασμός!

Άλλωστε, είναι γνωστό ότι στην τρικυμισμένη θάλασσα ο καλός ο καπετάνιος κάνει ακόμη και στροφή 180 μοιρών, όταν έχει απέναντί του την καταιγίδα.

Έφτασε η ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να επιλέξει μεταξύ των δυο και μόνο επιλογών που διαθέτει.

Η πρώτη είναι να επιλέξει τη ρήξη με το δικό του κόμμα και να προχωρήσει σε μια υπερκομματική κυβέρνηση εθνικής ενότητας.

Η δεύτερη είναι να επιλέξει τη ρήξη με τους εταίρους δανειστές, με ότι αυτή συνεπάγεται, όπως ουρές για φαγητό, σπίτια χωρίς ρεύμα και θέρμανση, νοσοκομεία χωρίς φάρμακα, κλειστές τράπεζες, περιορισμός στην κίνηση κεφαλαίων, κατακρήμνιση του ΑΕΠ κλπ κλπ

Τώρα, η τύχη του τόπου βρίσκεται στα χέρια του.

Κι όσα άλλοθι κι αν επινοούνται για την πιθανότατη «στραβή», δεν μπορούν ν’ αποτελούν… άλλοθι.