Θέατρο σκιών

Γράφει ο Θάνος Βερέμης

Η κυβέρνηση έχει αποδυθεί σε αγώνα παρέλκυσης της αξιολόγησης που οι πιστωτές έθεσαν ως όρο προκειμένου να επαναλάβουν την πιστοδότησή μας. 

Και αφού υποτίθεται ότι συμφωνήσαμε τον Φεβρουάριο με όλες τις απαιτήσεις του Eurogroup, ουδείς γνωρίζει ακόμα το ακριβές περιεχόμενο της συμφωνίας. 

Οι εταίροι μας επιμένουν ότι δεν εμφανίσαμε ακόμα τις περιλάλητες μεταρρυθμίσεις, εκτός από εκείνες που μας έχουν ήδη απορρίψει ως αντιμεταρρυθμίσεις. 

Ο κ. Τσίπρας παρίσταται στο

τραπέζι με τους συνομιλητές χωρίς χαρτιά και ο κ. Φλαμπουράρης ξαναγράφει την ιστορία του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, με τη μαρτυρική Πολωνία «σύμμαχο των Ναζί».

Έλεος, κ. υπουργέ Επικρατείας, λίγη ανάγνωση της Ιστορίας δεν έβλαψε κανέναν.

Η διαρκής υπόμνηση στους Γερμανούς, ότι η κυβέρνηση έλαβε πρόσφατα λαϊκή εντολή να πραγματοποιήσει το πρόγραμμά της, είναι απολύτως περιττή. 

Πρόκειται για τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι το Χριστιανικοδημοκρατικό Κόμμα που έλαβε την εντολή. 

Όπως επισημαίνει και ο κ. Παπαδημούλης από τις Βρυξέλλες, σπάνια βρεθήκαμε τόσο μόνοι στην Ευρώπη. 

Η στέρηση της ρευστότητας οφείλεται σε μας τους ίδιους και όχι γιατί μας πνίγουν άλλοι, όπως υποστηρίζει ο κ. Βούτσης.

Στο μεταξύ, η εθνοσυνέλευση θυμίζει 1821, ώστε η κ. Κωνσταντοπούλου - Μπουμπουλίνα να σηκώνει το δικό της μπαϊράκι. Να συστήνει επιτροπή λογιστικού ελέγχου του χρέους, και το χειρότερο να προκαλεί αναστάτωση στην επιψήφιση του νομοσχεδίου για την ανθρωπιστική βοήθεια που είχαν αρχικά δηλώσει όλα τα κόμματα ότι θα ψηφίσουν. 

Ο κ. Καμμένος - Σαμουήλ μόλις επέστρεψε, όπως δηλώνει και το όνομά του, από το Κούγκι, υποσχέθηκε χορούς την 25η Μαρτίου για να σκάσουν οι Ευρωπαίοι και να καμαρώσουμε εμείς τη λεβεντιά μας. Τον ακολουθεί κατά πόδας η κ. Δούρου - Μαυρογένους.

 Στα βραβεία υποκριτικής τέχνης (από άλλο εορτασμό) διακρίνεται ο κ. Βαρουφάκης ως αρχαίος Νάρκισσος, ο κ. Στρατούλης ως Μr Bean, χωρίς όμως τη συμπαθητική αφέλεια του τελευταίου. Διακρίνεται ακόμα ο κ. Κατρούγκαλος, με κόμμωση Mπαρδέμ, στην τρομακτική ταινία «No Country for Old Men», και ο κ. Λαπαβίτσας σαν Αϊ-Γιάννης ο Πρόδρομος να βοά στην έρημο για την επιστροφή στη δραχμή και να τοποθετεί την Ελλάδα ανάμεσα στις αφρικανικές χώρες της ειδικότητάς του. 

Ειδικό βραβείο ερμηνείας διεκδικεί ο κ. Λαφαζάνης στον ρόλο νεαρού φτωχού συνδικαλιστή και ο κ. Αριστείδης ως θύμα της αριστείας.

Ακόμα και αν τα πράγματα δεν έρθουν τόσο άσκημα όσο τα περιγράφουμε, θα περάσει πολύς καιρός ώσπου να βεβαιωθούμε ότι δεν θα μας συμβεί το μοιραίο.

Πάντως, καλού-κακού ας προπονούνται οι υπουργοί μας σε δρόμους ταχύτητας και, ίσως, αντοχής.

Οι προοπτικές μας διαγράφονται ως ακολούθως: 

1) Να παραμείνουμε στο ευρώ, αλλά να απειλούμε τους πιστωτές μας ότι θα τους πληρώσουμε «αέρα». 

2) Να παραμείνουμε στο ευρώ χωρίς πιστώσεις ώς το καλοκαίρι. 

3) Να εξασφαλίσουμε συντεταγμένη έξοδο από την Ευρωζώνη αλλά όχι και από την Ε.Ε. 

4) Να διωχθούμε και από την Ευρωπαϊκή Ενωση, γιατί αν φύγουμε από το ευρώ θα πρέπει να ασκήσουμε προστατευτική πολιτική για να στηρίξουμε τη δραχμή.

Από τα τέσσερα ενδεχόμενα, το τρίτο μάλλον θα είναι το εθνοφελέστερο, γιατί υπόσχεται μεν μια εφιαλτική δεκαετία αλλά και τον φρονηματισμό που συντροφεύει την αναστρέψιμη κακοτυχία. Η έξοδος από την Ε.Ε. δεν είναι αναστρέψιμη. Υπόσχεται, ακόμα, την απαλλαγή από τα παραμύθια του δεξιού και αριστερού λαϊκισμού, ότι τάχα θα επιστρέψουμε στον πρότερο τρυφηλό βίο μας.

Αν, κατά την παράδοσή μας, είμαστε έθνος ευέλικτο και πολυμήχανο, τότε οι δυσκολίες ίσως αναδείξουν αυτές και άλλες αρετές μας. Μια φυσιολογική εκπαίδευση, και όχι εκείνη που θεραπεύει η ΟΛΜΕ και ο κ. Αριστείδης, θα αναδείξει και πολλές ακόμη.

Πιστεύω ότι η επερχόμενη αποτυχία του θιάσου που περιγράψαμε παραπάνω θα εξαλείψει και το τελευταίο απομεινάρι του εμφυλίου και θα συντελέσει στην απομάγευση μιας ιδεολογίας που πρεσβεύει την ανακατανομή του διανοητικού καταπιστεύματος μιας χώρας. 

Πώς μοιράζεται, όμως, το καταπίστευμα αυτό; 

1) Αγνοώντας αυτούς που το έχουν ως στελέχη μιας προνομιούχου τάξεως. 

2) Αποφεύγοντας κάθε κίνητρο που μπορεί να αναγνωρίσει την αριστεία οπουδήποτε υπάρχει. 

3) Προβάλλοντας τον μέσο όρο ως τον επιθυμητό στόχο του εκπαιδευτικού συστήματος.

Αξίζουν, άραγε, οι θυσίες που θα υποστούμε προσεχώς το συλλογικό κέρδος στο τέλος της δοκιμασίας; 

Μα και μόνο η απαλλαγή από τη μετριοκρατία που μαστίζει την κοινωνία μας και από τους διασκεδαστές πολιτικούς της τηλεόρασης - αρένας κάνει κάθε θυσία πολύτιμη.