Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 18)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost,

δια χειρός Πέμυς Γκανά

… Έλα μωρέ, θεές είμαστε…

Κάθε δεύτερο Σάββατο μαζευόμαστε πέντε-έξι φίλες εκεί γύρω στις 2 το μεσημέρι σε κεντρικό Β.Π. εμπορικό κέντρο.

Κανονικά, το συγκεκριμένο Σάββατο που μαζευόμαστε εμείς, ανάμεσα στο Β και το Π θα έπρεπε να προσθέτουν και το Ι, αλλά αυτό ας το σκεφτούν οι εκεί υπεύθυνοι.

Αφήνουμε λοιπόν παιδιά, γατιά, σκυλιά και συντρόφους και μέχρι τις 5 το απόγευμα διασκεδάζουμε την ελευθερία μας.

Κλείνουμε κινητά, τάμπλετ και οτιδήποτε άλλο μπορεί να ταράξει το μεσημέρι μας και απλωνόμαστε νωχελικά πίνοντας αργά τον καφέ μας, τρώμε τις σαλάτες μας και

συζητάμε, σχολιάζουμε και ενίοτε ¨θάβουμε¨...

Αυτό το τελευταίο δε είναι και το αγαπημένο μας.

Έτσι και αυτό το Σάββατο.

Έφτασα αμέσως μετά την Αθηνά.

-Τι κάνεις Αθηνούλα;

-Προσεχώς καλύτερα...

-Πάλι καλά που προσμένεις τα καλύτερα...

-Εσύ;

-Τώρα που έφτασε η ελπίδα είμαι καλύτερα.

-Να το κοιτάξεις αυτό, έχω καλό ψυχίατρο.

-Τι χιούμορ!!!

-Το χω η άτιμη.

Ήρθε η Μαργαρίτα κρατώντας τα ψώνια της...

-Καινούργια παπούτσια.

-wow!!!

Έφτασαν και οι υπόλοιπες.

Στενά τζιν t shirts με στάμπες και χαϊμαλιά, κατάλοιπα μια επαναστατημένης εφηβείας.

Φιλιά και αγκαλιές, λες και είχαμε να συναντηθούμε κανένα χρόνο...

Μιλούσαμε όλες μαζί, δημιουργώντας πανδαιμόνιο όπως πάντα.

Άσχετες κουβέντες.

Ερωτήσεις βροχή και απαντήσεις που εκτοξεύονται διαγώνια.

Εμφανίστηκε και ο σερβιτόρος.

Χμ! Νόστιμος.

Φορώντας μακριά μαύρη ποδιά με αραιές λευκές ρίγες.

Clean cut πρόσωπο.

Καλοκουρεμένα γυαλιστερά από το πολύ gel καστανά μαλλιά και γελαστά μάτια.

-Καλώς τα όμορφα κορίτσια, λέει, κλείνοντας πονηρά το μάτι.

Και οι έξι ταυτόχρονα φτιάξαμε τις φράντζες και ανακατέψαμε μοιραία τα μαλλιά.

-Ω! τι ευγενικός...

- Έτσι, η αλήθεια να λέγεται.

Κουνά τους ώμους του και σκάει ένα αστραφτερό χαμόγελο.

Γελάκια φιλάρεσκα και η καθεμιά φαντάστηκε πως εκείνη κοιτούσε.

Αρχίσαμε να παραγγέλνουμε.

-Φραπουτσίνο με σιρόπι καραμέλα.

-Semi freddo με τσιπς σοκολάτας.

-Άιρις.

-Θέλω σοκολάτα με μας μέλλοου, λέει και η Μαργαρίτα.

-Τι τους παιδεύεις τους ταλαίπωρους μωρέ, της ψιθύρισα, λες και λίγο τρέχεις τους υφιστάμενους σου...

-Δεν παθαίνουν τίποτα, εμένα να δεις πως με τρέχει η εταιρία.

Φτάνει η σειρά μου.

-Ξέρω, λέει ο όμορφος, έναν λάτε...

-Εμ...ναι, λάτε...κούνησα το κεφάλι μου.

Πόσο προβλέψιμη πια...

Σκουντήματα οι υπόλοιπες...

-Αμάν πια, βρέξει χιονίσει το ίδιο, άντε βρε και στο τσακίρ κέφι μια pepsi max με δυο παγάκια και μια φέτα λεμονιού...

Γελάνε μαζί μου.

Χαμογελώ και εγώ...άδικο έχουν;

-Κοιτάξτε με ποιον έβγαλα selfie...

Η Ελπίδα κρατά με πονηρό βλέμμα το very smart κινητό της.

Ντυμένο σε φούξια σουέντ θήκη.

-Με ποιον;

-Με το Γιάνη με ένα ν!!!

-Έλα τον ...;

-Ναι, τον πέτυχα χθες στο κέντρο.

-Κοίτα που νόμιζα πως κυκλοφορεί μόνο στα ΜΜΕ....

-Τι νάρκισσος, Χριστέ μου...

-Καλός όμως...

-Τι καλός μωρέ, διαμαρτύρεται η Αθηνά, μια έτσι μια γιουβέτσι. Πάνω που σωζόμαστε μας σκάει άλλο παραμύθι.

-Ω! μην τα παίρνεις όλα τόσο σοβαρά...

-Όχι, το καλός πάει στο φιζίκ...

-Καλά, υπουργός πράμα και κάθισε να τον βγάλεις φωτογραφία;.

-Δεν τον έβγαλα φωτογραφία, βγάλαμε φωτογραφία, μαζί. Τι έγινε φίλες μου, την κατάπιαμε την γλώσσα μας;...

Μας κοιτά περιπαικτικά..

-Γοητευμένος μου είπε...

-Τι να σου έλεγε μωρέ, καλώς την κυρά Μαίρη την Παναγιωταρά;.

-Πείτε ότι θέλετε, ο Βαρουφάκης μετράει...

-Σιγά μωρέ, πετάχτηκα και εγώ, που μιλά στις συνεντεύξεις και σαν να ακούω από μέσα τον Χάρυ Κλυν να λέει ¨Αλληλούια, δοξάστε με¨...

-Έχει καταπιεί προβολέα λέμε...

-Χαράς τον...

Έρχονται οι καφέδες μας και επικρατεί αναστάτωση.

Γέλια δυνατά...

Πνιχτά...

Έχουμε μόλις μπει στην τέταρτη δεκαετία της ζωής μας, και αρνούμαστε πεισματικά να μεγαλώσουμε.

Κοιτάμε κοροϊδευτικά τον χρόνο που περνά και γεμίζουμε τις γραμμές στα πρόσωπα μας με κρέμες υαλορονικού...

Μια παρέα κοριτσιών μας προσπερνά.

Μυρίζουν φρεσκάδα.

Μας κοιτάζουν..

-Έτσι ήμασταν και εμείς, πριν είκοσι χρόνια...τους λέω.

-Θυμάστε;

-Καλύτερα βρε είμαστε τώρα, λέει η Ελπίδα.

-Τι άλλαξε; τίποτα, μόνο ο καφές που πίνουμε.

-Και έχουμε παιδιά τώρα, και συζύγους και διαζύγια και δουλειές...

-Κάποιες γράφουν ακόμα στιχάκια, με κοιτάζουν.

-Ποτέ δεν έγραφα στιχάκια, διαμαρτύρομαι..

-Καλά δεν θα κολλήσουμε εκεί, εσύ πάντα έγραφες, εγώ πάντα σχεδίαζα, η Αθηνά πάντα γκρίνιαζε  η Μαργαρίτα πάντα τσακωνόταν και η Ελπίδα έτρωγε...

Πέφτει σιωπή...

Μια στιγμιαία θλίψη.

-Έλα μωρέ, Θεές είμαστε!!!

-Εδώ βγάλαμε selfie με τον Μπαρούφ και κοίτα η Ελπίδα τον επισκίασε, έχασε την λάμψη του το άτομο...

-Μπα τα κιλά της τον εκτόπισαν...

Άκρα του τάφου σιωπή, στο εμπορικό κέντρο βασιλεύει...

-Τα ποια τον επισκίασαν;

-Τα κιλά σου...

-Καυγάς, καυγάς χειροκροτούμε ενθουσιασμένες,

-Δεν σε συμφέρει Αθηνούλα αυτή η κουβέντα, λέει η Ελπίδα.

Η Αθηνά γελά, μισοκλείνει τα μάτια και ετοιμοπόλεμη σταυρώνει τα χέρια.

Και αρχίζει ο τσακωμός, που φέρνει γέλιο μέχρι δακρύων...

Τις κοιτάζω και η καρδιά μου γαληνεύει.

Τι καλό να νιώθεις πως οι σταθερές σου είναι πάντα εκεί.

Έτοιμες να απλώσουν το χέρι να σε παρηγορήσουν στις αποτυχίες, να σε σηκώσουν απ την θλίψη και να χαρούνε στη χαρά...

Κάθε δεύτερο Σάββατο γυρνώ χαρούμενη στο σπίτι, πλήρης, με τεράστιο χαμόγελο σχηματισμένο στο πρόσωπο...

Και η χαρά με συνοδεύει για τις επόμενες μέρες...

Η Πολυάννα και οι φίλες.

Αξία; Ανεκτίμητη!

Καλημέρες!!!