Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 16)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost,

δια χειρός Πέμυς Γκανά

Το τετράγωνο των πλανητών μου.

Θυμόσαστε που την προηγούμενη εβδομάδα λέγαμε για τις μαργαρίνες και τα λοιπά της ιλουστρασιόν διαφημιστικής εξωπραγματικότητάς μας;

Ε.... για όλους εσάς που με ρωτάτε αν άλλαξε η οικογενειακή, προσωπική ζωή μου με την αλλαγή της μαργαρίνης, ένα έχω να σας πω...

Μπα...

Μετά από τέσσερις διαφορετικές μάρκες-λέμε τώρα- ουδεμία διαφοροποίηση είδα από το προηγούμενο, αγαπημένο βούτυρο, με όλα του τα λιπαρά.

Απεναντίας.

Αναποδιές, μικροατυχήματα, ιώσεις, μας

τσάκισαν οικογενειακώς.

Όχι, καθόλου δεν έφταιγε η εν λόγω μαργαρίνη, προς Θεού...

Μην παρεξηγηθούμε κιόλα.

Απλά, όπως μου εξήγησε φίλη που ασχολείται και ξέρει απ αυτά, και μύγα δεν σηκώνει στο σπαθί της, το τρίγωνο ίσως και τετράγωνο των πλανητών που κατσικώθηκαν πάνω από τον πλανήτη που ορίζει τον γενέθλιο χάρτη μου, καθώς και η πανσέληνος-τώρα στον λέοντα, στον σκορπιό, θα σας γελάσω, ούτε που κατάλαβα- και ίσως το πέταγμα της πεταλούδας κάπου εδώ κοντά, στην Βόρεια Κίνα για παράδειγμα, ευθύνονταν για τις γκαντεμιές μας.

Έχοντας λοιπόν τις μαργαρίνες είπα και εγώ, η μητέρα, να φτιάξω ένα-δυο κέικ...

Για να τις ξεφορτωθώ..

Μεγάλη επιτυχία..

Το πρώτο κάηκε και το δεύτερο δεν φούσκωσε ποτέ...

¨Ο λέοντας¨ σκέφτηκα, καθώς τα πετούσα.

Και καθώς μου είχε μείνει λίγο ακόμη από το προϊόν, μια καινούργια, φαεινή ιδέα μου ήρθε...

Ποπ κορν!!!!

Χάρηκαν τα παιδιά, χαρήκαμε και εμείς...

Καθίσαμε λοιπόν κρατώντας από ένα μπωλ ο καθείς και κάναμε πιτζάμα πάρτι μπροστά στην t.v.

Οι τέσσερις μας.

Το πως το ευχαριστηθήκαμε δεν λέγετε.

Μας έπεσαν χούφτες ποπ κορν κάτω, ένα ποτήρι νερό και μια πορτοκαλάδα, τα πάτησε ο μικρός Δημήτρης κάνοντας τα όλα χάλια και όλα πηγαίναν αντίθετα με την διαφήμιση, μα τι σημασία είχε...

Περνούσαμε σαφώς καλύτερα.

Δεν είμαστε δα και τόσο ξενερουά σαν εκείνους.

Μέχρι που...

Μέχρι που δάγκωσα ένα σκληρό σποράκι.

Πετάχτηκα έντρομη.

-Δόντι, φώναξα και πάρτο κάτω όλο το μπωλ.

-Έχουν δόντια τα ποπ κορν; απόρρησαν τα μικρά.

-Σφράγισμα; ρώτησε ο Νίκος.

-Που να ξέρω...

-Πάρε τηλέφωνο την γιατρό.

Και πήρα την Αθηνά που δεν είναι οδοντίατρος βεβαίως, είναι όμως η φίλη μου...

-Αθηνά, έσπασε το δόντι μου..

-Φαίνεται;

-Όχι.

-Και γιατί σκας τότε;

Θύμωσα, την άκουγα να μασουλάει...

-Τι τρως πάλι;

-Να μη σε νοιάζει...

-Τι λες να γίνει με το δόντι μου;

-Α! μάλλον θα σου κάνει γέφυρα, θα σου βγάλει τα πλαϊνά για να στηρίξει το καινούργιο, απάντησε λες και είχε τέσσερα διδακτορικά και ήταν καθηγήτρια οδοντιατρικής.

Έφριξα...

-Μα είναι γερά!!! της απάντησα.

-Και τι να κάνουμε τώρα; να αλλάξουμε την ιατρική για σένα;

-Τι λες τώρα, εκεί στο cern βρήκαν το σωματίδιο του Θεού και μένα θα βγάλουν τα δόντια μου; πας καλά...θα το ¨χτίσουν¨ .

-Και τι είναι μωρέ ο οδοντίατρος να στο χτίσει; ο Βωβός;

-Κλείνω, δεν σε αντέχω...

Πήρα την γιατρό τηλέφωνο κλαψουρίζοντας...

-Πονάς; με ρώτησε.

-Καθόλου.

-Έλα αύριο...

Καθησυχαστική.

Και πήγα την επόμενη, είκοσι λεπτά νωρίτερα απ την αγωνία μου.

Το είχα πάρει πολύ βαριά...

Σαν να σηματοδοτούσε το τέλος της νιότης..

Χριστέ μου, μεγαλώνω, μικρό κορίτσι -λέμε τώρα.

Η μυρωδιά του χώρου με αγχώνει... ιατρείο..

Τράβηξα το πιο φανταχτερό περιοδικό.

Προσφορές του Μαρτίου...

378 ευρώ, λέει το παλτό και 227 ευρώ οι μπότες και δώρο ένα μπουκαλάκι παγωμένο νερό, αυτό που θα χρησιμοποιήσουν για να συνεφέρουν την πελάτισσα που έπεσε τ ανάσκελα στο άκουσμα του λογαριασμού...

Που ζούνε; στην Ελλάδα του 2015;;;;

Κοιτάζω την ημερομηνία Μάρτης 2008...

Καλά, τότε ίσως να μην πάθαινα εγκεφαλικό, ήμαστε όλοι πλούσιοι...

Μπαίνει ένα κύριος μεσήλικας και φουριόζος.

Φοράει μακριά καπαρντίνα, σκουρόχρωμη, κρατά και μια ομπρέλα.

¨Βρέχει;¨ αναρωτιέμαι.

-Τον γιατρό περιμένετε; με ρωτά αγριεμένος, δείχνοντας με τον δείκτη του, τον χώρο.

¨Όχι τον προαστιακό, Νερατζιώτισσα - σταθμός Λαρίσης¨...

-Μάλιστα κύριε...

-Αργεί;

¨Που να ξέρω εγώ, Χριστιανέ μου΅.

-Δεν γνωρίζω κύριε.

Κάθεται απέναντί μου.

Κουνά νευρικά το δεξί του πόδι.

Με αποσυντονίζει.

Δεν μπορώ να μελετήσω το illustration περιοδικό...

Ανάβει τσιγάρο.

Μες το ιατρείο...

Μόνο σε εμένα συμβαίνουν αυτά;

-Πάω να ρωτήσω.

Σηκώνεται όρθιος.

Θέλω να του πω πως δεν διακόπτουμε την εξέταση, μα δεν μιλώ...

Το τετράγωνο των πλανητών μου, μάλλον ορίζουν και την ζωή και την συμπεριφορά και των γύρω μου...

Δεν εξηγείται αλλιώς.

Ακούω ομιλίες και την πόρτα να κλείνει.

Σε λίγη ώρα η γιατρός με φωνάζει...

Έτοιμη να κλάψω κάθομαι στην πολυθρόνα -την μισητή.

-Τι έπαθες, φοβάσαι;

-Όχι, να αγχώνομαι...σπασμένο δόντι δεν μου έχει ξανασυμβεί...και γέφυρα;

-Τι γέφυρα μου λες;

-Μου το είπε η Αθηνά.

-Οδοντίατρος είναι;

- Όχι, τραπεζικός...

Μου χαμογελά.

Γλυκό στοργικό χαμόγελο.

Καθαρά γαλάζια μάτια, πίσω από τους λεπτούς φακούς των γυαλιών της.

-Σφράγισμα σου έφυγε βρε, σε μια ώρα είσαι έτοιμη.

-Αυτό μόνο;;;

-Ναι η μασέλα αναβάλλεται, μου λέει και γελά με την καρδιά της...

Με παρασέρνει και εμένα.

Ανακούφιση.

Ηρέμησα, έφυγαν οι δύστροποι πλανήτες επιτέλους απ το κεφάλι μου...

Η πόρτα άνοιξε απότομα και ο μυστήριος τύπος μπούκαρε απροειδοποίητα.

-Αργείτε; σχεδόν της φώναξε στη γιατρό.

Του κατσικώθηκαν του ταλαίπωρου οι γκαντεμοπλανήτες  οι δικοί μου πάνω του.

Δεν εξηγείται αλλιώς..

Και τώρα που το σκέφτομαι μάλλον θα την πληρώσει κι η οδοντίατρος.

Εγώ πάντως έφυγα, χαρούμενη και ανάλαφρη πλέον που τους ξαπόστειλα.

Καλημέρες και προσοχή στις ευθυγραμμίσεις των πλανητών και των ανάδρομων...