Νέα Δημοκρατία: Ας πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους

Γράφει

Ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Κακά τα ψέματα.

Η Νέα Δημοκρατία έχει εισέλθει σε μια από τις πιο κρίσιμες καμπές της ιστορίας της.

Η ήττα στις εκλογές της 25^ης Ιανουαρίου δεν είναι εκείνη που πρέπει να την ταλανίζει.

Τα κόμματα νικούν, χάνουν, κυβερνούν κι αντιπολιτεύονται.

Κατά τη γνώμη μου το μεγάλο πρόβλημα της Νέα Δημοκρατίας είναι το

ιδεολογικό της στίγμα, η φυσιογνωμία της.

Συνεπώς, χωρίς μεγάλη συζήτηση περί τούτου, δεν έχει και μεγάλη σημασία αν επιβεβαιωθεί η ηγεσία Σαμαρά ή αν κάποιο άλλο στέλεχος αναλάβει εκείνο την προεδρία του κόμματος.

Σημασία έχει (όπως γράψαμε και στο άρθρο με τίτλο «Ο δρόμος της Νέας Δημοκρατίας κι η φυσιογνωμία της», Τρίτη 24 Φεβρουαρίου) η ταυτότητα του κόμματος κι ο προσδιορισμός του στην κοινωνία και στο πολιτικό σκηνικό.

Κακά τα ψέματα.

Η Νέα Δημοκρατία πορεύθηκε επί δεκαετίες με τις λογικές του «αλάθητου» αρχηγού.

Μ’ ελάχιστη εσωκομματική δημοκρατία, τα όργανά της έχουν να συνεδριάσουν χρόνια.

Κι όταν ακόμη συνεδρίαζαν, γινόταν για επιβεβαίωση του αρχηγού και των απόψεών αυτού ή του εκάστοτε περιβάλλοντός του.

Μόνο τα χρόνια του Μητσοτάκη επιχειρήθηκε κάτι να γίνει, αλλά κι εκεί έπεσε …μαχαίρι από τις επί μέρους επιδιώξεις των στελεχών του κόμματος ή του "επιχειρήματος" κάποιων ότι είναι μουσαφίρης στη Νέα Δημοκρατία.

Κακά τα ψέματα.

Ούτε το 1993 έγινε αναζήτηση των αιτίων της ήττας, ούτε το 2000, ούτε το 2009, ούτε τώρα βλέπουμε κάτι τέτοιο.

Απλά, το 2009 τονίστηκε η ανάγκη επιστροφής στις ρίζες και μεγεθύνθηκε ο όρος Δεξιά.

Ποιες όμως είναι οι ρίζες;

Ας πούμε την αλήθεια.

Η Νέα Δημοκρατία από την ίδρυσή της κρέμασε την ταμπέλα του φιλελεύθερου κόμματος.

Έστω αυτού του στρεβλού κι ουσιαστικά ανύπαρκτου «ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού».

Ποτέ όμως δεν υπήρξε ουσιαστικά φιλελεύθερη.

Πάντα ήταν ένα βαθιά συντηρητικό κόμμα, στο οποίο στεγάζονταν από φιλελεύθεροι μέχρι σκληροί και πάρα πολύ σκληροί Δεξιοί.

Πάντα ήταν ένα κόμμα που προσέβλεπε και διαφύλασσε τον δημόσιο τομέα κι αντιμετώπιζε καχύποπτα τον ιδιωτικό, ενώ υπήρξε και θιασώτης των ατελέσφορων παρεμβάσεων στην οικονομία.

Κακά τα ψέματα.

Η Νέα Δημοκρατία κρατικοποίησε, επέβαλλε κι εκείνη ασφυκτικούς ελέγχους στην αγορά, προστάτευσε κλειστά επαγγέλματα, συντήρησε την έμμεση φορολογία, φορολόγησε κι εκείνη.

Κι όλα αυτά για να προστατευθεί ή να επιβιώσει το κράτος.

Αντί φιλελεύθερων πολιτικών προσεταιρίστηκε τον καταστροφικό κρατισμό.

Όλοι θυμόμαστε παροχές, που εν πολλοίς ήταν ανταλλάγματα ψήφου.

Πότε προς τους αγρότες, πότε προς τις συντεχνίες των ΔΕΚΟ, πότε προς τον δημόσιο τομέα.

Ελάχιστες ήταν οι φορές που λειτούργησε θετικά προς τον άκρως παραγωγικό ιδιωτικό τομέα.

Πόσα και πόσα χρόνια το βήμα της έκθεσης της Θεσσαλονίκης δεν αποτελούσε την ελπίδα των πιο αντιπαραγωγικών στρωμάτων της κοινωνίας που είχαν στραμμένα βλέμματα και ώτα στο τι παροχές θα λάβουν;

Πόσες και πόσες γενιές δεν γαλουχήθηκαν με το τι θα εξαγγείλει ο εκάστοτε πρωθυπουργός από τη Θεσσαλονίκη;

Κακά τα ψέματα.

Η Νέα Δημοκρατία μετά την πτώση του Γεωργίου Ράλλη, οργανώθηκε και λειτούργησε στα πρότυπα του ΠαΣοΚ.

Έγινε κατ’ εικόνα κι ομοίωση.

Τοπικές, νομαρχιακές, κλαδικές κι ένα σωρό άλλες κομματικές οργανώσεις, που στο μόνο που στόχευαν ήταν η περιχαράκωση ψηφοφόρων με κάθε τίμημα –συνήθως στο κράτος- κι όχι στη φιλελεύθερη κουλτούρα και τις αρχές του γνήσιου φιλελευθερισμού.

Δημιουργήθηκαν, έτσι, στρατιές «φιλελεύθερων» κρατιστών, με κορύφωση την περίφημη Λαϊκή Δεξιά.

Η οποία ουσιαστικά σε τίποτα δεν διέφερε από τα άλλα σοσιαλιστικά κι Αριστερά κόμματα.

Φωτεινό παράδειγμα οι κρατιστές που ακολούθησαν τον Πάνο Καμένο και δεν έχουν κανένα πρόβλημα να κυβερνούν με την Αριστερά του Λαφαζάνη, του Στρατούλη, της Κωνσταντοπούλου και πολλών άλλων αστέρων του σημερινού πολιτικού σκηνικού.

Φωτεινό παράδειγμα οι διάφοροι συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ, που εξέφραζαν κι εκφράζουν ακόμη λόγο, που αν δεν ξέρεις ποιος μιλά, θα νομίζεις ότι είναι κάποιος εκπρόσωπος του Περισσού.

Φωτεινό παράδειγμα εκείνοι που στον 21^ο αιώνα εξακολουθούν να πορεύονται με αντικομμουνιστικά σύνδρομα, περιχαρακωμένοι σε κουλτούρες και νοοτροπίες των μέσων του περασμένου αιώνα.  

Κακά τα ψέματα.

Η Νέα Δημοκρατία είναι ένα φιλελεύθερο κόμμα χωρίς φιλελεύθερους.

Κι όσοι υπάρχουν, όσοι μπορούν να εκφράζουν λόγο αποτελούν μικρή μειοψηφία.

Η Νέα Δημοκρατία, φθαρμένο ρούχο ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1990, δεν άλλαξε το παραμικρό από τότε.

Μόνο αρχηγούς κι υπηκόους βουλευτές.

Άλλοι με τον Καραμανλή, άλλοι με τον Μητσοτάκη, άλλοι εσχάτως με τον Σαμαρά.

Το πιο ανησυχητικό είναι, ότι συρρικνώθηκε σ’ έναν Δεξιό, άκρως συντηρητικό και παλιομοδίτικο χώρο, χωρίς προοπτικές, χωρίς οράματα για την ίδια και την χώρα.

Ότι ταυτίστηκε με δυνάμεις του «λαϊκίστικου ριζοσπατισμού» που είχαν έφεση στη συνομωσιολογία και στη συντήρηση του πελατειακού κράτους.

Κουβέντα για τολμηρές μεταρρυθμίσεις.

Κουβέντα για την αλλαγή του κράτους –τέρατος.

Κουβέντα για τον πραγματικό εκσυγχρονισμό του.

Κουβέντα για την ουσιαστική κι όχι ευκαιριακή διείσδυσή της στη μεσαία τάξη.

Κουβέντα για την πραγματική εκπροσώπηση του αστικού χώρου.

Κουβέντα για το πώς θ’ αποκτήσει σύγχρονο κι ελκυστικό πολιτικό λόγο, μακριά από λαϊκισμούς κι εντυπωσιασμούς.

Κουβέντα για το πώς θα προσεγγίσει και προσεγγιστεί από τα κοινωνικά στρώματα που ο κρατισμός διέλυσε.

Κουβέντα για το πώς θα προσελκύσει νέους ανθρώπους.

Κουβέντα για συλλογικότητα.

Κουβέντα για το πώς θ’ απομακρυνθεί από την γραφειοκρατική και κρατικίστικη παχυσαρκία της.

Κουβέντα για ξεκάθαρες ιδεολογικές αρχές μακριά από φοβίες κι αγκυλώσεις.

Κουβέντα για το νέο αναγκαίο αφήγημα.

Κουβέντα για την αναγκαιότητα να γίνει λαμπερό κι εξωστρεφές φιλελεύθερο κόμμα, με ρεαλιστικό λόγο κι απαλλαγμένο από τα συντηρητικότατα βαρίδια του.

Θ’ αντικατασταθεί, λέει, ο Σαμαράς.

Ή δεν θ’ αντικατασταθεί.

Ε και;

Αρκεί η θέση ότι η Νέα Δημοκρατία είναι το κόμμα που εδραίωσε τη Δημοκρατία στον τόπο και την τοποθέτησε στην ακμάζουσα Δύση;

Αρκεί η θέση ότι αποτελεί υπεύθυνη πολιτική δύναμη της χώρας;

Αυτά πλέον είναι αυτονόητα, ενώ συνέβησαν πριν σαράντα χρόνια.

Τι θ’ αλλάξει, δηλαδή, επί της ουσίας αν αναλάβει η Ντόρα, ο Ευριπίδης, ο Κυριάκος, ο Νίκος ή η Όλγα αν προηγουμένως δεν συζητηθούν και δεν μπουν στο τραπέζι τα ερωτήματα αναφορικά με τα ποια θα είναι τα χαρακτηριστικά του κόμματος, η φυσιογνωμία κι η ιδεολογία του;

Απλά θα φορέσει ο Μανωλιός τα ρούχα του αλλιώς.

Φοβάμαι όμως, ότι αυτό είναι το ελάχιστο που ενδιαφέρει την σημερινή κοινωνία.