Λες κι έχουν κρυμμένα δισεκατομμύρια…

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Όσο περνούν οι ημέρες από τις 20 Φεβρουαρίου που η χώρα μας συμφώνησε στην 4μηνη παράταση του υφιστάμενου μνημνονίου ή έστω προγράμματος, η συμπεριφορά της κυβέρνησης συνεχίζει ν’ αντιπολιτεύεται τον ρεαλισμό και την λογική κι η Ελλάδα εξακολουθεί ν’ ακροβατεί επάνω από τη άβυσσο.

Ο τρόπος που μιλάει ο υπουργός Οικονομικών, οι ενέργειες άλλων υπουργών (χθες επί παραδείγματι ο Κατρούγακλος εξήγγειλε 40 χιλιάδες διορισμούς στο δημόσιο!), οι απειλές με κατεύθυνση το Βερολίνο και τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, δίνουν την εντύπωση ότι η κυβέρνηση Τσίπρα και Καμένου κάπου έχει

κρύψει δισεκατομμύρια ευρώ και δεν της καίγεται καρφάκι για τίποτα και κυρίως για το ρημαδιό της οικονομίας.

Δυόμιση εβδομάδες από τις 20 Φεβρουαρίου κι η κυβέρνηση εξακολουθεί ν’ ασχολείται με τον χώρο που θα γίνουν οι συμφωνημένοι έλεγχοι.

Αν, δηλαδή, θα γίνουν μόνο στις Βρυξέλλες ή και στην Αθήνα.

Τουτέστιν, ασχολείται μόνο με συμβολισμούς κι επικοινωνιακά τερτίπια.

«Είναι δυνατόν», ανέφερε στο grpost έμπειρος διπλωμάτης, «να μετακομίσουμε το γενικό λογιστήριο του κράτους στις Βρυξέλλες μόνο και μόνο για να μη πατήσουν το πόδι τους οι θεσμοί ή όπως αλλιώς τους λένε στην Αθήνα;».

Κι όμως…

Το βέβαιο είναι ότι η Ελλάδα –ακόμη κι αν ολοκληρωθούν χωρίς προβλήματα οι διαδικασίες αξιολόγησης ή διαπραγμάτευσης- θα βρίσκεται και με τα δυο πόδια επάνω από την άβυσσο και θα πορεύεται με την ανασφάλεια ενός ατυχούς γεγονότος που θα έχει απρόβλεπτες συνέπειες.

Η δε πραγματική οικονομία –χωρίς χρήματα και κυρίως χωρίς αποφάσεις- θα εξακολουθήσει να βρίσκεται στην ίδια χαοτική κατάσταση.

Το επίσης βέβαιο είναι ότι η κυβέρνηση πορεύεται με το βλέμμα αποκλειστικά και μόνο στο εσωκομματικό της πεδίο.

Όμως, ο χρόνος περνά κι όλα βαλτώνουν περισσότερο.

Κι αντί να προσπαθούμε να τελειώνουμε με την ιστορία του μνημονίου και ν’ απεξαρτηθούμε από αυτό και τους δανειστές, εμείς ανοίγουμε συνεχώς ανούσια θέματα και «πόλεμο» με το Βερολίνο, με τη Μαδρίτη, με τη Λισαβώνα και πάει λέγοντας…

Λες κι οι Ιρλανδοί ή οι Πορτογάλοι που προχώρησαν είναι λιγότερο περήφανοι ή αξιοπρεπείς από εμάς.

Τι διάβολο; Δεν καταλαβαίνουν στο Μέγαρο Μαξίμου, ότι μετά από πέντε χρόνια θυσιών της ελληνικής κοινωνίας, δεν μπορεί πια να παίζονται όλα κορώνα γράμματα από τον ειδικό επί των παιγνίων υπουργό Οικονομικών;

Δεν καταλαβαίνουν ότι αν δεν πάνε στους δανειστές με αριθμούς γραμμένους στο χαρτί, δεν πρόκειται να τελειώσουμε ποτέ, αντιθέτως θα επιδεινώνουμε καθημερινά τη θέση μας;

Να πούμε και κάτι ακόμη.

Υπόσχεται, λέει, η κυβέρνηση την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής.

Κι όμως δεν κάνει απολύτως τίποτα επί τούτου.

Γιατί, επί παραδείγματι, δεν συνδέει όλες τις ταμειακές μηχανές με την εφορία, ούτως ώστε να γνωρίζει σε πραγματικό χρόνο τα προσδοκώμενα έσοδά της αλλά και να «απαγορεύσει» τη φοροκλοπή ΦΠΑ, που αποτελεί τη μεγάλη μάστιγα;

Γιατί, να μην αυξηθεί ο ΦΠΑ στη Μύκονο ή τη Σαντορίνη ή την Πάρο ή σ’ άλλα νησιά του Αιγαίου, όταν στην Ορεστιάδα ή στον Χελμό ή στα χωριά της Πίνδου καταβάλλεται στο ακέραιο;

Γιατί να μην έχει προχωρήσει (χθες) στην ιδιωτικοποίηση –στα πρότυπα του Πειραιά και της Cosco- των λιμανιών της Θεσσαλονίκης ή της Πάτρας ή της Καβάλας, ούτως ώστε και οικονομικά οφέλη να έχει ο τόπος και ανάπτυξη να δημιουργηθεί;

Γιατί να μη καταργηθεί η οποιαδήποτε πρόωρη συνταξιοδότηση σε ηλικία μικρότερη των 62 -64 ετών, όταν αυτοί που μας δανείζουν συνταξιοδοτούνται στα 67;

 Γιατί να μην υλοποιηθεί το ενιαίο μισθολόγιο στο δημόσιο, που θα εξοικονομήσει πολλά χρήματα στον κρατικό κορβανά αλλά και θα τελειώσει μιας δια παντός με τις λογής λογής ανισότητες;

Σ’ αυτά και πολλά άλλα, ποιος από τους εταίρους –δανειστές θα έβαζε βέτο και δεν θα ολοκληρωνόταν η διαπραγμάτευση ή η αξιολόγηση- για να τελειώνουμε επιτέλους και να προχωρήσουμε μπροστά;

Όμως, δεν θέλουν.

Επαναλαμβάνουμε ότι πρωτίστως έχουν το βλέμμα στο εσωκομματικό τους μέτωπο, παρά στην ουσία.

Κι  η κλεψύδρα αδειάζει.

Κι αντί να κινητοποιούνται, παίζουν επικοινωνιακά με τις λέξεις κι αφήνουν την ουσία… στις καλένδες.

Ή στις κάλπες.

Τις οποίες σκέφτονται όλο και περισσότερο.

Λες κι αυτές θ’ αλλάξουν κάτι ουσιαστικά….