Καλά κρασιά συνέλληνες

Γράφει

ο Σωτήρης Αληγιάννης

Έχω πολύ καιρό να γράψω πολιτικό σχόλιο.

Να πω την αλήθεια περίμενα να κατασταλάξει κάπου όλη αυτή η ιστορία με τα Eurogroup sessions και τις διαπραγματεύσεις, κυρίως για να μην προκαταλάβω οποιαδήποτε εξέλιξη και διαψευστώ από τις εξελίξεις.

Όμως, με όσα συμβαίνουν εδώ και 5-6 εβδομάδες, δεν μπορώ να είμαι αισιόδοξος για το μέλλον.

Τι έχουμε δει;

-          Ρουσφέτια στη ΔΕΗ, την ώρα που –κατά τα κυβερνητικά χείλη- η ανθρωπιστική κρίση είναι πρωτοφανής.

-          Ρουσφέτι στον εξάδελφο του πρωθυπουργού –μηχανολόγου μηχανικού στο επάγγελμα- ως ειδικού συμβούλου στο υπουργείο Εξωτερικών.

Δηλαδή, νεποτισμός του

χειρίστου είδους.

Ότι έκαναν οι άλλοι και στηλίτευε το σημερινό κυβερνών κόμμα.

-          Χάος με τους παράνομους μετανάστες, έκδοση διαταγών που ανακαλούνται λίγες ώρες μετά και γελοιότητες για τη στέγασή τους σε άδεια διαμερίσματα ή ακόμη ακόμη και στους… διαδρόμους του αρμόδιου υπουργείου!

-          Εμπρηστικές δηλώσεις του υπουργού Άμυνας για την… αποστολή μεταναστών και τζιχαντιστών στο Βερολίνο και τη λοιπή Ευρώπη.

-          Την επαναλειτουργία της ΕΡΤ με πόρους όλων μας.

-          Θεάματα χωρίς άρτο στους ιθαγενείς.

Πότε με τις καθαρίστριες με υψωμένες τις επαναστατικές τους γροθιές από το βήμα της Βουλής.

Πότε με τα χρήματα που έβγαλε στο εξωτερικό ο Χαρδούβελης (κουβέντα όμως για όσα έβγαλε η Βαλαβάνη, ο Σταθάκης, ο Παπαδημούλης, η Φωτίου κι οι άλλοι νεοεπαναστάτες του «πρώτη φορά Αριστερά»).

Πότε με τη λίστα Λαγκάρντ, πότε με αστρολόγους φοροφυγάδες κλπ

Πότε με νέους διορισμούς στο πολύπαθο δημόσιο, σαν κι αυτούς που ανακοίνωσε ο Κατρούγκαλος.

Πότε με τις μαζικής παραγωγής συνεντεύξεις του υπουργού Οικονομικών.

Πότε με τα καμώματα της προέδρου της Βουλής.

Κι εσχάτως με το νέο σώου πέριξ των γερμανικών αποζημιώσεων.

-          Πολιτική στο εξωτερικό και στις διαπραγματεύσεις με το βλέμμα στο εσωτερικό και δη στην εσωκομματική αντιπολίτευση του μεγάλου εκ των δυο κομμάτων που συγκυβερνούν.

Την ίδια στιγμή η ανεργία εξακολουθεί να βρίσκεται σε δυσθεώρητα ύψη, η αγορά εργασίας εξακολουθεί να ομοιάζει με συνοικιακό οίκο ανοχής, ενώ για τις εισαγωγές οι ξένοι οίκοι απαιτούν –λόγω αφερεγγυότητας του ελληνικού κράτους κι υφέρπουσας ανασφάλειας- την προπληρωμή όλου του ποσού της αξίας τους.

Ταυτοχρόνως, οι πληρωμές εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα άρχισαν πάλι να γίνονται σπάνιο είδος κι ο επιθανάτιος ρόγχος της οικονομίας ακούγεται ήδη πιο βαρύς.

Χώρια του ότι στο εξωτερικό έχουμε προλάβει και τσακωθεί μ’ εκείνους που υπολογίζαμε ότι θα δημιουργήσουμε τη Λίγκα του ευρωπαϊκού νότου κι όλους σχεδόν τους άλλους.

Καθημερινά πείθομαι όλο και περισσότερο ότι το τελευταίο που ενδιαφέρει την σημερινή κυβέρνηση είναι να ορθοποδήσει η χώρα.

Διαφορετικά, θα είχαν έστω και μια στοιχειώδη ρεαλιστική προσέγγιση των πραγμάτων.

Θα ήταν, έστω, ορατό ένα σχέδιο, μια προοπτική, κάτι που να δημιουργεί άλλες σκέψεις, πιο θετικές.

Αντιθέτως, δείχνουν ότι δεν ξέρουν τι να κάνουν, ήταν εμφανώς απροετοίμαστοι και το χειρότερο είναι ότι δεν δείχνουν την παραμικρή διάθεση να σκεφτούν πέρα από τους ιδεολογικούς  δογματισμούς κι αγκυλώσεις τους.

Τονίζω και πάλι, ότι τόσο ως έναν απλό άνθρωπο όσο κι ως επαγγελματία του ιδιωτικού τομέα,, αλλά κυρίως ως Έλληνα,  με πλημμυρίζει η απογοήτευση.

Εν κατακλείδι, καλά κρασιά συνέλληνες!

• Ο Σωτήρης Αληγιάννης είναι ελεύθερος επαγγελματίας στον τομέα παροχής υπηρεσιών πληροφορικής