Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 15)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost,

δια χειρός Πέμυς Γκανά

«Βιτάμ»

Τους παρακολουθώ από την ασφάλεια του «γυάλινου» τοίχου.

Ξυπνάνε 6.45 το πρωί.

Κάθε πρωί.

Σε κλάσματα δευτερολέπτου η 25χρονη μαμά, όμορφη, ψηλή, ξανθιά, βαμμένη και με μαλλί κομμωτηρίου ντυμένη με στενό ψαράδικο τζιν και αραχνοΰφαντη, μπόχο πουκαμίσα, φτιάχνει χαρωπή το πρωινό της οικογένειας.

Παν κέικς, τηγανίτες, ομελέτες, φρέσκες πορτοκαλάδες και φρυγανισμένο ψωμί που πάνω του

λιώνει αργά το Βιτάμ.

Τα παιδιά κατεβαίνουν ντυμένα σαν τα ¨φιγουρίνια¨ της lapen, χαρούμενα, χτενισμένα με τα σακίδια του σχολείου στις πλάτες.

Ευτυχισμένα.

Το φως πλημμυρίζει το εντυπωσιακό, αστραφτερό σπίτι λες και είναι 12 το μεσημέρι.

Φιλιούνται και αγκαλιάζονται με την μαμά και κάθονται στο άψογα στρωμένο τραπέζι.

Με πολύχρωμα λουλούδια στο γυάλινο βάζο.

Και λευκές λινές πετσέτες.

Κι αστραφτερά μαχαιροπίρουνα.

Κατεβαίνει και ο μπαμπάς, αρρενωπός, κουστουμαρισμένος, ατσαλάκωτος.

25χρονος και αυτός...

Τρώνε μαζί.

Γελούν.

Αστραφτερές οδοντοστοιχίες φανερώνονται.

Ούτε ψίχουλο δεν πέφτει κάτω.

Το πάτωμα γυαλίζει.

Ο σκύλος της οικογένειας παίζει στον καταπράσινο κήπο.

Κυνηγά μια πεταλούδα.

Κόκκινη...

Και φυσικά δεν γλύφει τα τζάμια παρακαλώντας να μπει μέσα.

Τα παιδιά ξανθά και αυτά με μπλε μάτια, σηκώνονται απότομα.

Φεύγουν για το σχολείο.

Το σχολικό τα περιμένει.

Μα είναι εμφανέστατο...

Δεν έχουν προβλήματα συμπεριφοράς, μαθησιακά ή bulling...

Η μαμά τρέχει πίσω τους και τους δίνει με απέραντη τρυφερότητα το κολατσιό τους...

Ο μπαμπάς την αγκαλιάζει και με ένα πεταχτό φιλί φεύγει, παίρνοντας μαζί του την μοδάτη τσάντα του laptop.

Την χαιρετά από το ανοιχτρό παράθυρο του suv.

Η μαμά του στέλνει νο.378 rose cream φιλιά -της γνωστής εταιρείας-  και φεύγει και εκείνη.

Μπαίνει στο consept μπεζ κάμπριο και οδηγεί σ ένα φαρδύ δρόμο, δίχως λακκούβες, κόρνες, φάσκελα, και γαλλικά που ακούγονται από απαράδεκτους, θυμωμένους οδηγούς - που αν ξανάδιναν εξετάσεις σ ένα πραγματικό δίχως μπαξίσια σύστημα, ουδέποτε θα έπαιρναν δίπλωμα. 

Ο αέρας δεν της χαλά τα μαλλιά και η θερμοκρασία αν και πρωί είναι περίπου, 25 βαθμοί.

Πάντα...

Φτάνει στο γυμναστήριο της.

Που δεν μοιάζει με το συνοικιακό δικό μας.

Όπου παχουλές με κυτταρίτιδα νοικοκυρές ιδρώνουν για να χάσουν 163 θερμίδες στο διάδρομο.

Και έπειτα εξαργυρώνουν την απώλεια, πίνοντας ένα freddo caputsino με γάλα λίγων λιπαρών και σιρόπι καραμέλας με νιφάδες σοκολάτας.

Και ζητούν έξτρα μπισκοτάκια- τάχα για τα παιδιά...

Εκείνη μπαίνει στο εξειδικευμένο personal training center κάνοντας πιλάτες.

Και έπειτα με τις φίλες της-σαν να ξεπήδησαν όλες μαζί από τις πασαρέλες της victoria secret πίνουν τον εσπρέσο τους σ ένα μίνιμαλ καφέ, όπου σερβιτόροι και περαστικοί ανήκουν στην άρεια φυλή...

Το απόγευμα γυρνούν πια όλοι στο σπίτι.

(Όχι, δεν ξέρω ποιος πήγε βόλτα το σκύλο, μα πιστεύω πως το ζώο έχοντας πολύ υψηλό iq μάλλον πηγαίνει μόνο του)

Φιλιούνται και αγκαλιάζονται...

Τα παιδιά ήδη διαβασμένα και ο μπαμπάς ευτυχής σαν να έκλεισε το καλύτερο deal του χρηματιστηρίου.

Η μαμά αστραφτερή.

Πάντα.

Το δείπνο σερβίρεται.

Ψητό με γλυκοπατάτες, καρότα και μους αρακά...

Ευτυχισμένοι τρώνε.

Ψίχουλο δεν πέφτει κάτω, ούτε και σταγόνα νερού, φυσικά.

Περνάνε μετά στο σαλόνι όπου το τζάκι ζεσταίνει την ήδη ζεστό χώρο χαρίζοντας πορτοκαλί αποχρώσεις στα ακούραστα και επιμελημένα ατημέλητα βαμμένα πρόσωπα τους.

Κάθονται χαλαρά όλοι μαζί και τρώγοντας μυρωδάτο ποπ κορν βλέπουν μια ταινία στην high teck, dolby surrount, σούπερ ντούπερ 50 ιντσών τηλεόραση τους.
Σκεπασμένοι χαλαρά με μια λεπτή φλις κουβέρτα γνωστού οίκου, που αγαπά τα καρώ...

Κοιτιούνται όλοι με λατρεία.

Και οι τίτλοι πέφτουν...

-Πέμυ;

Πετάγομαι ξαφνιασμένη.

Κοιτάζω το ρολόι.

Δέκα και τέταρτο το βράδυ.

Τα παιδιά κοιμόνται δυο ώρες τώρα.

Ο Νίκος μόλις μπήκε σπίτι απ΄ την δουλειά.

Κουρασμένος φαίνεται και μουσκεμένος.

Στάζει ολόκληρος, αφήνει πατημασιές σ όλο το σπίτι.

Τον αγριοκοιτάζω.

Δύο λεπτά έχει που έφτασε και το σπίτι έγινε χάλια.

-Τι βλέπεις;

-Διαφημίσεις.

Τρώει όρθιος στα πεταχτά...

Ψίχουλα πέφτουν κάτω και ποτήρια ακουμπισμένα στον πάγκο μ’ εκνευρίζουν.

Αναστάτωση...

Από αύριο όμως υπόσχομαι όλα να αλλάξουν.

Θα πετάξω το βούτυρο μας και θα αγοράσω αυτήν την μαργαρίνη...

Κάνει θαύματα τελικά...

Μου υπόσχονται μια τέλεια ζωή και την Αγία Οικογένεια....

Έχουν δίκιο;

Θα σας πω το άλλο Σάββατο....