Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 17)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost,

δια χειρός Πέμυς Γκανά

Η παράσταση.

Κάτω από τα παρατεταμένα χειροκροτήματα η αυλαία ανοίγει.

Στην σκηνή η Νίκη με αρχαιοελληνική χλαμύδα και δάφνινο στεφάνι υποκλίνεται με σεβασμό μπροστά  στην ταλαίπωρη Ελλάδα.

Σπαθιά και καριοφίλια είναι σκορπισμένα παντού.

Σχεδόν μυρίζουμε το μπαρούτι της μάχης.

Στέκεται μπροστά μας, χαμογελαστός.

Όμορφο αγόρι.

Με πυκνά μαλλιά και

εκφραστικά, μελιά μάτια.

Που αστράφτουν από περηφάνια.

Είναι ντυμένος με την στολή κάποιου οπλαρχηγού της Επανάστασης.

Στο χέρι του κρατά ένα σημαιάκι.

Εννέα οι ρίγες, όσες και οι συλλαβές του ¨Ελευθερία η θάνατος¨.

Παίρνει μια βαθιά ανάσα.

¨25η Μαρτίου¨...

Τραυλίζει...

¨Κάτω από τον Παρθενώνα¨ μιλά με δυσκολία.

Η μητέρα του, από κάτω τον ενθαρρύνει και η δασκάλα γονατιστή πίσω του, του ψιθυρίζει.

΅Του μεγάλου μυστηρίου¨, η ματιά του καρφώνεται στον πατέρα.

Που έχει σκύψει ελαφρά το κεφάλι και δαγκώνει τα χείλη του.

Δεν κοιτάζει το παιδί του και αποφεύγοντας το βλέμμα του, κοιτά το πάτωμα.

¨Ξαναζούμε¨...

Και ο πατέρας πετάγεται και βγαίνει έξω από την αίθουσα.

Η μητέρα παραμένει.

¨Ξαναζούμε¨ του ψιθυρίζει με ανυπομονησία.

¨Ξαναζούμε¨ ακούγεται σιγανή και η φωνή της δασκάλας.

Μα ο μικρός κατακόκκινος καταπίνει τον λυγμό του με δυσκολία.

Και δεν μιλά.

Κοιτάζει μόνο την πόρτα από που έφυγε ο πατέρας.

Απογοητευμένο.

Στο τέλος το 5χρονο παιδί κατεβάζει το κεφάλι...

Κάποιοι γονείς τον παρατηρούν με οίκτο συγκαλυμμένο με ψεύτικη συμπάθεια.

Κάποιοι άλλοι κοιτάζουν αμήχανα αριστερά και δεξιά.

Οι συμμαθητές του χασκογελούν ενώ οι περισσότεροι, αδιαφορούν.

¨Ξαναζούμε τον αιώνα¨ ακούγεται η μητέρα και η αυλαία πέφτει.

Ένα μουδιασμένο χειροκρότημα συνοδεύει τον μικρό που τρέχει να κρυφτεί.

Κάποιοι ψίθυροι, γίνονται ουρλιαχτά στα αυτιά μου.

¨Το καημένο¨.

Η καρδιά μου σφίγγεται...

Το καημένο…

Βγαίνει και ο Δημήτρης μας, ντυμένος Κολοκοτρώνης, με φουστανέλες, σπαθί και περικεφαλαία.

Στέκεται μπροστά απ΄ όλους.

Σηκώνει το σπαθί και με δυνατή φωνή -ουρλιάζοντας σχεδόν, απαγγέλλει

 ¨Στρατηγέ Κολοκοτρώνη, Γέρο του Μωριά, το σπαθί σου λευτερώνει κάστρα και χωριά.....¨.

Η μητέρα του προηγούμενου αγοριού έχει ήδη φύγει.

Την βλέπω απ΄ την μισόκλειστη πόρτα στο βάθος αγκαλιά με τον γιο της, παρηγορώντας τον.

Η βροντερή απαγγελία του Δημήτρη τελειώνει.

Το χειροκρότημα είναι δυνατό, εγκάρδιο, πραγματικό.

Νιώθω κάποια χέρια να με ακουμπάνε φιλικά στην πλάτη.

Μεγάλα χαμόγελα και λαμπερά μάτια.

¨Συγχαρητήρια¨...

Ο Δημήτρης απολαμβάνει την επιτυχία του στρατηγού Κολοκοτρώνη.

Σηκώνει και πάλι ψηλά το σπαθί και την σημαία.

Ενθουσιάζονται οι γονείς.

Στο τέλος κάνει μια δυο αδέξιες υποκλίσεις και με την προτροπή της δασκάλας φεύγει.

Ξαναγυρίζει όμως για μια τελευταία φορά.

Του αρέσει η σκηνή...

Οι γονείς σηκώνονται όρθιοι...

Χειροκροτούν.

Η μόνη που παραμένει καθιστή είμαι εγώ...

Βγαίνει τότε μια Αμαλία και ένας Σουλιώτης...

Μια μάχη δίνεται, μια μάχη κερδίζεται και τέλος ο λαός λευτερώνεται από τον ζυγό...

Η παράσταση κλείνει απολύτως επιτυχημένη και συγκινητική.

Στο τέλος όρθιοι κάτω από την μουσική και τους στίχους του Εθνικού μας Ύμνου, δακρύζουμε.

Εξαντλείται εξυψωμένο το πατριωτικό μας αίσθημα, δυο φορές το χρόνο, σε παρακμιακές σχολικές παραστάσεις και ασπρόμαυρες ταινίες...

...Η εθνική μας παλιγγενεσία...

Η μητέρα με το παιδί έχουν επιστρέψει.

Κλαμένοι και οι δυο, μα αγκαλιασμένοι...

Με πλησιάζει.

-Έξοχος ο Δημητράκης, μου λέει .

-Και ο Κωνσταντίνος, απαντώ προσπαθώντας να κρύψω την ταραχή μου.

Το αντιλαμβάνεται όμως...

Δεν νιώθω λύπη για το τραύλισμα του παιδιού.

Προς Θεού...

Αισθάνομαι λύπη για την συμπεριφορά μας μπροστά του.

Για τη σκληρή αντιμετώπιση ενός παιδιού με το ελάχιστο πρόβλημα του ήπιου τραυλισμού από τον ίδιο του τον πατέρα, αρχικά.

Για την διαφορετικότητα που δεν γίνεται κατανοητή και αποδεκτή...

Για τη βία που υφίστανται ομάδες συνανθρώπων μας...

Για τον κάθε Βαγγέλη, τον κάθε Κωνσταντίνο που η δική μας στάση τους κάνει να υποφέρουν.

Με ποιο δικαίωμα επεμβαίνουμε έτσι στις ζωές των ανθρώπων;

Γιατί κατηγοριοποιούμε έτσι τα παιδιά μας;

Παραπέρα ο Δημήτρης, ο Αποστόλης και ο Φίλιππος παίζουν τους Έλληνες, έχοντας βάλει τον Κωνσταντίνο να τους κυνηγά κάνοντας τον Τούρκο.

Τον κακό...

Η Λέττα η μαμά του Αποστόλη, το αντιλαμβάνεται.

Παρεμβαίνει, μιλά στα αγόρια.

Ήρεμη τους υποδεικνύει αλλαγή ρόλων.

Και εκείνα πρόθυμα το δέχονται.

Ο Δημήτρης και ο Αποστόλης γίνονται Τούρκοι και ο Φίλιππος με τον Κωνσταντίνο γενναίοι Έλληνες.

Ο Κωνσταντίνος γελά με την καρδιά του και ζεσταίνεται η δική μας.

Κοιτιόμαστε με την Λέττα και την μαμά του Κωνσταντίνου από μακριά.

Χαιρετιόμαστε καθώς συνοδεύουμε τα παιδιά στο σπίτι.

Καλημέρες....