Η προσέγγιση των δύο άκρων και ο εκδημοκρατισμός του τοίχου

Από τη Θεσσαλονίκη

γράφει

ο Μιχάλης Δεμερτζής

Το έχουμε ξαναδεί το έργο.

Η κυβέρνηση κάνει του κεφαλιού της, ο «κακός» της Ευρώπης Σόιμπλε απαντάει χωρίς να μασάει τα λόγια του και μετά η αντιευρωπαϊκή παρέα της Βουλής διοργανώνει τσάμικα στο Σύνταγμα.

Επειδή, λοιπόν, πάλι για μάχη κατά των  ξένων ετοιμαζόμαστε, η κυβέρνηση προσπαθεί να συσπειρώσει γύρω της, για άλλη μια φορά, το εθνικολαϊκιστικό μπλοκ, μήπως και ανεβάσει τα ποσοστά της.

Κι έτσι, άρχισε- ξανά- την προσέγγιση στη Χρυσή Αυγή (Χ.Α.).

Βλέπετε, η

ψεκασμένη (ακρο)δεξιά του Κυρίου με το ζόρι μαζεύει 2% στις δημοσκοπήσεις.

Για αυτό η κοινή «πατριωτική» εκδρομή στη Ρω, το χάιδεμα των ψηφοφόρων της («δεν είναι όλοι φασίστες»), η δήλωση περί εκδημοκρατισμού της από τον πρώην υπουργό κ. Παρασκευόπουλο («…για να επέλθει σύγκλιση»).

Θα λέγαμε ότι για αυτό καθυστερεί και η δίκη των στελεχών της, αλλά κακοπροαίρετοι για την ώρα είμαστε μόνο με τη Χ.Α. και τους θωπευτές της, όχι με τη δικαιοσύνη.

Ως ανταπόκριση, οι εθνικοί μας ναζιστές κράτησαν χαμηλούς τόνους στα περί ελληνικών νησιών χουβαρνταλίκια του υφυπουργού Παιδείας.

Ιδεολογικά, η κυβέρνηση δεν έχει λόγους να αισθάνεται τύψεις.

Τα άκρα έχουν πολλά κοινά, και ας βρίσκονται σε αντίθετες μεριές.

Τους ενώνει η αλλεργία απέναντι στη μετριοπάθεια.

Ο ΣυΡιζΑ κάνει χωριό με τη Χ.Α., για τον ίδιο λόγο που η Μ. Λεπέν χειροκροτούσε τον Α. Τσίπρα στο ευρωκοινοβούλιο, ο Πούτιν προτιμά τον Τραμπ για πρόεδρο των ΗΠΑ και ο ISIS θέλει ξενοφοβικά καθεστώτα στη Δύση.

Όλοι αυτοί μιλούν την ίδια γλώσσα με τον απέναντι και, ειδικά για τις σχέσεις Αριστεράς- Ακροδεξιάς, η Ιστορία είναι αδιάψευστος μάρτυρας.

Εν προκειμένω, ο Φασισμός γεννήθηκε στους κόλπους του σοσιαλπατριωτισμού (πόσο ταιριαστός όρος για το κράμα της σημερινής ελληνικής κυβέρνησης…) και επιχειρηματολόγησε με αριστερίστικη φρασεολογία.

Στην ιδρυτική συνέλευση των “Fasci Italiani di Combatimento”, στο Μιλάνο, ο Μουσολίνι διακήρυσσε, «Πρέπει να ικανοποιήσουμε τα αιτήματα της εργατικής τάξης. Ζητάνε σήμερα οι εργάτες το οχτάωρο; Θα ζητήσουν αύριο οι εργάτες ορυχείων το εξάωρο; […]Εμείς θα υποστηρίξουμε όλα αυτά τα αιτήματα […] Θέλουμε να συνηθίσουμε τους εργάτες να διευθύνουν οι ίδιοι τα εργοστάσιά τους. Σύνθημα μας η οικονομική δημοκρατία.»

Πώς αντέδρασε η Κομμουνιστική Διεθνής σε αυτή την προπαγάνδα;

Όπως επέβαλλε η ιδεολογία της, αλλά και η επιθυμία για την κατάληψη της εξουσίας στην Ιταλία:

«…Πρέπει να ενώσουμε την εργατική τάξη […] Ας δώσουμε λοιπόν τα χέρια φασίστες και κομμουνιστές, καθολικοί και σοσιαλιστές, άνθρωποι από όλες τις κατευθύνσεις…».

Οι παραπάνω, ταπεινωτικές για την Αριστερά, γραμμές είναι το μεγαλύτερο κομμάτι μιας επιστολής- έκκλησης του 1936 προς τους «φασίστες της παλιάς φρουράς» και τους «φασίστες νεολαίους» από την Κεντρική Επιτροπή του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, η οποία επιστολή, μαζί με άλλα παρόμοια ντοκουμέντα, έχει περάσει στη λήθη της Ιστορίας για ευνόητους λόγους.

Ακριβώς όμως επειδή τέτοια φαινόμενα είναι ξεχασμένα, δεν είναι καθόλου περασμένα.

Ως εκ τούτου, το κάλεσμα για ξεσηκωμό «ενάντια στην κυρίαρχη κάστα της φιλελεύθερης δημοκρατίας» του Ουμπέρτο Φάμπρι (πολιτικός γραμματέας του πρώτου Fascio στη Ρώμη), θα μπορούσε εύκολα να βρεθεί, από την Ιταλία του 1919, σε αφίσα για το επόμενο συλλαλητήριο των «Αγανακτισμένων» στην Ελλάδα του 2017.

Στα καθ’ ημάς λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με κάτι βαθύτερο από τα προσφάτως διαμορφωμένα δίπολα μνημόνιο-αντιμνημόνιο και Ευρώπη-Αντιευρώπη.

Ο ΣυΡιζΑ και η Χ.Α.  συγκλίνουν στη βάση του δίπολου δημοκρατία (μετριοπάθεια)-ολοκληρωτισμός (άκρα), και το κίνητρο του πρώτου δεν είναι άλλο από την παραμονή του στην εξουσία.

Τα περί εκδημοκρατισμού του νεοναζιστικού μορφώματος είναι μάλλον στάχτη στα μάτια, δεδομένης της αντιμετώπισης που έχει επιδείξει το κυβερνών κόμμα έναντι των δημοκρατικών θεσμών.

Ο κ. Παρασκευόπουλος, από την άλλη, καθώς δεν τον γνωρίζουμε προσωπικά, μπορεί να είναι δημοκράτης και να πιστεύει ότι η Χ.Α. είναι στο σωστό δρόμο γιατί έχει καιρό να αναλάβει την ευθύνη μιας δολοφονίας ή, ακόμα καλύτερα, να δείρει. Αν και, παρότι του αποδίδει ειλικρίνεια, δεν είναι πολύ κολακευτική η υπόθεση για τον ίδιο, πιθανόν να νομίζει ότι, με λίγη υπομονή και αγάπη από μέρους μας, μερικά εντατικά μαθήματα δημοκρατίας και αποχή από το ξύλο, οι κοινοβουλευτικοί μας φασίστες μπορούν να είναι έτοιμοι να μετέχουν παραγωγικά στη διακυβέρνηση κανονικού κράτους.

Σαν να ρίχνεις έναν κουβά νερό στην έρημο και να περιμένεις να φυτρώσει φοινικόδεντρο.

Υπάρχει και το ενδεχόμενο ο πρώην υπουργός να έχει υπόψη του την κατά Τσίπρα έννοια περί δημοκρατίας, σύμφωνα με την οποία ο λαός σού δίνει λευκή επιταγή να παίζεις με τους θεσμούς, όταν σε ψηφίζει.

Σε αυτή την περίπτωση, και το ξύλο μπορεί να είναι δημοκρατικότατο, οπότε η Χ.Α. δεν έχει ανάγκη από υποδείξεις και είναι ώριμη για συνεργασία, ειδικά στις πλατείες, άρα επιστρέφουμε στα δύο άκρα που μιλούν την ίδια γλώσσα.

Σε κάθε περίπτωση, μπροστά στην εξουσία τα προσχήματα πηγαίνουν περίπατο και, τελικά, είμαστε τυχεροί μέσα στην ατυχία μας, που το ΚΚΕ είναι αναφανδόν υπέρ της δραχμής και κομπλάρει τον Α. Τσίπρα.

Δεν είναι μαθημένος σε τόση ειλικρίνεια.

*Για περισσότερα ντοκουμέντα στο ζήτημα της σχέσης της Αριστεράς με τον Φασισμό, βλ.: “Σύντροφος Μουσολίνι, ρίζες και δρόμοι του πρωτογενούς φασισμού”, από Γκεόργκ Σόιερ.