Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 105)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost

δια χειρός Πέμης Γκανά

Καλή χρονιά

Φορέσαμε γάντια, σκούφους, και χοντρά πανωφόρια, πήραμε και τις υπερμεγέθη τσάντες μας και κατεβήκαμε με μείον δυο βαθμούς στο κέντρο. Η Αθηνά έχουσα άδεια από την δουλειά της και εγώ όχι.

Σ’ αυτό το σημείο θέλω να καταγγείλω δημοσίως τον κ. Νίκο Γ. Σακελλαρόπουλο που αρνείται πεισματικά να μου δώσει άδεια, γιατί βλέπετε μόνο στον εαυτό του δίνει «όφ» όποτε και όταν θέλει και προπάντων όσες μέρες θέλει.

Διαβάσατε «Καλντερίμι» τις δυο προηγούμενες εβδομάδες;

Όχι;

Ούτε και πρόκειται, μέχρι τις 13 Ιανουαρίου, τουλάχιστον.

Αλλά έτσι είναι τα αφεντικά! Μάρτυς μου

κι η Εύα Τσαροπούλου.

Τέλος πάντων προφασίστηκα και εγώ πονοκέφαλο, μυαλγία, πονόδοντο μα προπάντων τα έριξα όλα στον υπολογιστή μου, που πνέει τα λοίσθια, και κατάφερα να κατέβω με την φίλη Αθηνά στο κέντρο για την καθιερωμένη μας γιορτινή βόλτα...

Και αφού δεν μπορούσαμε, λόγω στενάχωρων οικονομικών, ν’ αγοράσουμε τίποτα, καταβροχθίσαμε όσο περπατούσαμε, ίσαμε δυο κιλά κάστανα, τρεις τυρόπιτες, ήπιαμε από δυο ποτήρια ζεστό αρωματισμένο κρασί και τέλος για επιδόρπιο ζεστούς λουκουμάδες με μπόλικο μέλι πασπαλισμένους με κανέλα.

Κάναμε και την σούμα και καταλήξαμε πως αντί να σαβουριάζαμε τα πάντα θα μπορούσαμε να αγοράσουμε από ένα, τουλάχιστον, μπλουζάκι από γνωστή Ισπανική αλυσίδα.

Τέλος πάντων, πήραμε τον κατήφορο και φτάσαμε στην πλατεία Συντάγματος.

Για να ανέβουμε στην ρόδα και εμείς.

Κόσμος και κοσμάκης μαζεμένος.

Τρεις δούλευαν, δώδεκα δίνανε εντολές και οι υπόλοιποι πίνανε καφέ από παρακείμενο γνωστό καφέ της περιοχής.

Ξεχαρβαλωμένη η ρόδα.

-Συγγνώμη, πλησίασε κάποιον η Αθηνά, από που παίρνουμε εισιτήριο; ρώτησε με την γνωστή της ευγένεια.

-Εισιτήριο για που; αναρωτήθηκε ο χριστιανός.

-Για την ρόδα...

Μας κοίταξε λες και είχαμε κατέβει από τον πλανήτη Άρη, καλά από τον πλανήτη Αφροδίτη λόγω αφόρητης ομορφάδας...

-Τι λέτε βρε κορίτσια; Την κατεβάζουμε την ρόδα...

-Γιατί την κατεβάζετε; Ρώτησε η Αθηνά, που ως γνωστόν είναι και κομμάτι περίεργη.

-Ε! Τώρα τι ψάχνετε...

Και μας γύρισε την πλάτη.

-Πάρτο αλλιώς Μήτσοοο, φώναξε.

Μήτσο δεν είδα, για να είμαι ειλικρινής, ούτε κανείς έδειξε να ακολουθεί την εντολή του, έτσι καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως ήθελα απλά να μας ξεφορτωθεί.

Σιγά μην του έκανε την χάρη η Αθηνά.

Τον ζούρλανε τον άνθρωπο στις ερωτήσεις και αφού είδε και αποείδε πως δεν μπορούσε να μας ξεφορτωθεί μας έβαλε τις φωνές:

-Τα παράπονά σας στον Καμίνη, αργόσχολες ε! Αργόσχολες...

Την τσαντιά την γλύτωσε στο παρά ένα καθώς έπιασα το χέρι της Αθηνούλας.

-Άστον χριστουγεννιάτικα, της είπα,.

Επείσθη που λέτε η Αθηνά και φύγαμε από την περιβόητη ρόδα που όλο ακούγαμε μα ποτέ δεν

λειτούργησε.

Λυπημένες, είχαμε βλέπετε στο νου την ρόδα των Ευρωπαίων, των Λονδρέζων και των Παριζιάνων.

Ξεχάσαμε πως η ρόδα τούτη ήταν των Αθηναίων...

Είχαμε και την  «επέλαση του χιονιά»!!!

Βέβαια!

Άκουσε η κυρία Ευθαλία τα κανάλια, πήρε παραμάσχαλα τον σύζυγο, και τρέξανε στο σούπερ μάρκετ. Την πέτυχα κάθιδρη να φορτώνει το καρότσι της, τι κονσέρβα σαρδέλα και σκουμπρί, τι ζυμαρικό και τι ντοματάκι πελτέ ήταν αυτό!

Πεντόλιτρα τα Ελαΐς, και το πυρηνέλαιο, για το καντήλι.

-Κρύο από την Σιβηρία περιμένουμε, μου είπε αγχωμένη μα και συνωμοτική. 

-Τι λέτε τώρα! Αναφώνησα τάχα εντυπωσιασμένη.

-Ναι όπως σε βλέπω και με βλέπεις, πάρε και καμιά ρέγκα για τα παιδιά, θα αποκλειστούμε.

-Τόσο χιόνι πια; Ρώτησα γελώντας.

-Το είπε ο Αρναούτογλου, το έγραψε και στο τουίστερ, τουίτρερ, τουίτερ πως το λένε το ξεχνώ!

-Α! αφού το είπε ο Αρναούτογλου,...

-Ναι και τα μερομήνια του Αυτιά!

Δεν αποκλειστήκαμε. Ανεβοκατέβαιναν οι αλατιέρες ρίχνοντας αλάτι στο λιωμένο χιόνι (!)

Και να αστράφτουν τα φλας από τα παράθυρα.

Εντυπωσιασμένη, λέει, η Ελενίτσα, νιώθει ευλογημένη και πως την αγαπούν και να οι σέλφις με τον μισό πόντο χιόνι και μέσα στην σαλονοτραπεζαρία!

Κουραμπιέδες έφτιαξα τελικά, παρότι ανοικοκύρευτη, ακαμάτρα, άσχετη, αλλά κανείς δεν το κατάλαβε, τραγανά μπισκότα βγήκαν και δεν τα λες και «ωραιότατα».

Πήγα και λίγα στην μαντάμ Ευθαλί της γειτονιάς μας, να την καλοπιάσω για να μην τσακωνόμαστε και το 2017.

...Δεν της άρεσαν, καλά, της είπα, δεν τα έφτιαξα εγώ, η πεθερά μου τα έφτιαξε (χαχα)...

...Ακόμα μουρμουράει για την δική της που σχωρέθηκε πενήντα και πλέον χρόνια!

Ενιγουέι, την γλύτωσα πάλι...

Τέλος πάντων μην γκρινιάζω μέρα τελευταία του χρόνου...

Όλα καλά και ανθηρά!

Τα παιδάκια έχουν διακοπές, χοροπηδάνε δεξιά αριστερά, παίζουν ολημερίς και ολονυχτίς, και ενίοτε πλακώνονται, τους κυνηγώ και εγώ με ένα βιβλίο του Ιούλιου Βέρν, φύγε μαμά, βρε διαβάστε κούτσουρα απελέκητα θα μείνετε, ναι γιατί τι κακό έχουν τα κούτσουρα, και εγώ τότε σκέφτομαι να αρχίσω τα Λεξοτανίλ, αλλά ποιος νοιάζεται θα μου πείτε...

Η φίλη μου Εύα Τσαροπούλου μου είπε πως Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει...

Ξελάφρωσα.

Επιτέλους, πήρα μιαν ανάσα.

Και εγώ που νόμιζα πως τόσα χρόνια δώρο γιοκ λόγω του κακού μου χαρακτήρα...

Ενοχές ενηλίκων βλέπετε.

Κλείνοντας θα σας αποχαιρετήσω με μια προτροπή:

Περιπλανηθείτε, αφουγκραστείτε, ταξιδέψτε νοερά έστω.

Μην ριζώνετε.

Και φυσικά διεκδικήστε την θέση σας στον κόσμο, μην αφήσετε κανέναν και ποτέ να σας πει πως δεν αξίζετε.

Σας φιλώ σταυρωτά και ανανεώνω το ραντεβού μας για του χρόνου!

Καλή χρονιά να έχουμε, δημιουργική, με υγεία, αισιοδοξία και ... ανάπτυξη (Τσίπρα φεύγοντος βεβαίως βεβαίως)…