ΕΥΑερα: «Το βάζο των Χριστουγέννων»

Γράφει
η Εύα Τσαροπούλου

Αν το Πνεύμα των Χριστουγέννων, λέει, έμπαινε σ’ ένα βάζο και μπορούσαμε να το τρώμε λίγο λίγο, κάθε μέρα, όλο το χρόνο…

Θα θυμόμασταν λίγο πιο συχνά ότι έχουμε κι άλλο λόγο ύπαρξης σε τούτη τη γη πέρα απ’ τον εαυτούλη μας, αφού Χριστούγεννα είναι να κάνεις κάτι παραπάνω για κάποιον άλλον…

Οι μοναχικοί, οι κουρασμένοι και οι εγκαταλελειμμένοι άνθρωποι δεν θα είχαν μία

συγκεκριμένη γιορτή να τους καταδιώκει…

Θα είχαμε τα Χριστούγεννα συνεχώς στην καρδιά μας και δεν θα τα αναζητούσαμε κάτω από ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο, μέσα σε συσκευασίες δώρων ή σε πολύχρωμα φωτάκια…

Δεν θα στεναχωριόμασταν που ξυπνήσαμε μια συγκεκριμένη μέρα και δεν ήμασταν πια παιδιά…

Κι όλα τα παραπάνω χιλιοειπωμένα κλισέ, που αναπαράγονται σε νόστιμα, χρωματιστά ταμπελάκια στα κοινωνικά μας δίκτυα, δεν θα είχαν καμία πρωτοτυπία, ούτε θα αφορούσαν ιδιαίτερα κανέναν…

Η αγάπη θα ήταν σε δράση κάθε μέρα, γιατί τι στ’ αλήθεια είναι τα Χριστούγεννα παρά αγάπη για τους άλλους;

Αν είναι έτσι, χμ…για θύμισέ μου, γιατί στ’ αλήθεια πρέπει να περιμένουμε μόνο μια μέρα το χρόνο για κάτι τέτοιο; Αν είναι λυπηρό να περνάς μόνος σου τη μέρα των Χριστουγέννων, για πες, δεν συμβαίνει ακριβώς το ίδιο μια οποιαδήποτε άλλη μέρα το χρόνο;

Αν με ρωτάς, κανονικά θα έπρεπε να μισώ μια γιορτή που μου θυμίζει να αγαπάω τους ανθρώπους «κατ’ εξαίρεση».

Μια μέρα που μου υποδεικνύει ότι πρέπει να είμαι καλύτερος άνθρωπος «επετειακά».

Εικοσιτέσσερις ώρες που μου τονίζουν πόσο χειρότερος είμαι τις υπόλοιπες 8.616 της χρονιάς, αν αυτή είναι κανονική και τις 8.736, αν αυτή είναι δίσεκτη.

Και να γιορτάζω κιόλας για όλα αυτά που θα έπρεπε κανονικά να με έκαναν να ντρέπομαι…

Τι να πεις; Τα Χριστούγεννα σηκώνουν τελικώς πολλές «ευθύνες» στην πλάτη τους…

Να είσαι καλύτερος άνθρωπος.

Να αγαπάς το συνάνθρωπό σου.

Να προσφέρεις απ’ το υστέρημά σου.

Να σηκώνεις αποκλειστικά το αβάσταχτο βάρος μιας ευχής, που θα αλλάξει ξαφνικά σε μια στιγμή, ολόκληρη την υπόλοιπη χρονιά σου…

Αν τα Χριστούγεννα μπορούσαν να μπουν σε ένα βάζο…

Αν ο Εμπενίζερ είχε ζήσει και κάπου αλλού κι όχι μόνο στη φαντασία του Ντίκενς…

Αν τα «σ’ αγαπώ» δεν ήταν σαν τον Άγιο Βασίλη, που κάθε χρόνο τα πιστεύουμε όλο και λιγότερο…

Αν δεν ήμουν πια τόσο μεγάλη που αυτά που θέλω να μην αγοράζονται πια…

Θα ανέβαινα στην ταράτσα του πιο ψηλού κτιρίου, συντροφιά με έναν άνθρωπο κι ένα ποτήρι κρασί και θα γιόρταζα ακριβώς αυτό:

Τη θέα, το κρασί, τον άνθρωπο και την απίστευτη τύχη μου να τα έχω εκεί, μια οποιαδήποτε τυχαία μέρα…

SAM SMITH

https://www.youtube.com/watch?v=ZftOjLfZHEU