Αλλοτινές μου εποχές…

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Θυμόσαστε έναν παλιό στιχάκι της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου  που σε μουσική του Απόστολου Καλδάρα τραγουδούσε ο Καζαντζίδης και έλεγε «αλλοτινές μου εποχές αλλοτινοί μου χρόνοι»;

Ε, κάπως έτσι θα πάμε σήμερα, ανήμερα των Χριστουγέννων.

Βόλτα, η αν θέλετε επιστροφή σε

αλλοτινές εποχές και δη σε Χριστούγεννα της εποχής της ευμάρειας.

Περασμένα μα ουχί ξεχασμένα.

Τι έκανε ο νεοέλληνας τότε;

Όλα στα παχύτατα γεννητικά του όργανα. Ο μισθός και το δώρο να πέσει!

Κι αν δεν φτάνουν αυτά, ε δεν σκάμε, έχουμε τα εορτοδάνεια.

Ο Δεκέμβριος και τα Χριστούγεννα, τότε, ήταν η χαρά των μεγάλων και μικρών μαγαζιών.

Περίμεναν να τους ακουμπήσουν όλοι, ότι είχαν και δεν είχαν.

Κάνανε και προσφορές.

Στην Ηλεκτρονική πουλούσαν τηλεοράσεις  μάρκας «keokarvouno» και σου έδιναν και δώρο ένα dvd και μια καφετιέρα μάρκας «hinoexo»....

Στον Μαρινόπουλο –που εκτός από φακές και σαλάμι πουλούσε και καλλυντικά-  αγόραζες μια κρέμα «Max Parton» κι έδιναν δώρο 20 σερβιέτες με φτερά και κολλητική ταινία (προφανώς για να μη πετάνε), δυο μολύβια για τα φρύδια, τέσσερα για τα παιδιά και καμιά εικοσαριά δείγματα από το νέο άρωμα «Dolce Ρipa».

Να μη θυμηθώ τις αντιπροσωπείες αυτοκινήτων που έκαναν προσφορές δόσεις με μηδέν επιτόκιο για δέκα χρόνια κι έδιναν και δώρο στον εξοπλισμό τα αντηλιακά για τα παράθυρα και πολλές φορές και την μηχανή…

Να μη σας πω για τους Άγιους Βασίληδες που κάνανε «Χοχοχο» και σε κοιτούσαν με το ύφος γέρου που έχει αλτσχάιμερ. Κόστος 100 ευρώπουλα.

Να μη θυμηθώ τα κλωτσομπουνίδια στα Τζάμπο για το ποιος θα προλάβει την τελευταία κουλούρα με τα 1513 φωτάκια που θα έκανε τις βεράντες των σπιτιών διαδρόμους προσγείωσης κι απογείωσης αεροπλάνων…

Αμ η κλωτσοπατινάδα για τη Μπάρμπι;

Μπάρμπι με νυφικό, Μπάρμπι με τουαλέτα, Μπάρμπι στο κομμωτήριο, Μπάρμπι στην κουζίνα, Μπάρμπι με τάνγκα, Μπάρμπι με δωδεκάποντα, Μπάρμπι ξυπόλητη…. Μπαρμπαριά και τούνεζι…

Να μη θυμηθώ την τρέλα να υπάρχει σε κάθε δωμάτιο του σπιτιού –αστικού κι εξοχικού- τηλεόραση Plasma  με το απαραίτητο dvd και το ακόμη πιο απαραίτητο στερεοφωνικό.

Να μη θυμηθώ ότι κάθε χρόνο πουλιόταν ένα ολόκληρο δάσος από έλατα, αφού τα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν στη φύση.

Γιατί, το άλλο με το χριστουγεννιάτικο τραπέζι;  

Που μετά το σκοτωμό στη Βαρβάκειο και στα σούπερ μάρκετ, έρχεται η  μεγάλη γιορτή και το τραπέζι  έχει επάνω καλούδια για να φάει ένα Σύνταγμα;

Κι αφού τελειώσει το καταβρόχθισμα και μείνουν ανέγγιχτα τα περισσότερα, αρχίζουν οι συζητήσεις για το πόσο ακριβή έχει γίνει η ζωή;

Χώρια που όταν φύγουν οι καλεσμένοι το σπίτι μοιάζει  βομβαρδισμένο και βρίσκεις γαλοπούλα ακόμη και κάτω από το μαξιλάρι του καναπέ…

Μα, είναι και το άλλο.

Την παραμονή το βράδυ δεν θα πηγαίναμε κανένα μπουζούκι;  

Με 400 -500 ευρώπουλα το μπουκάλι; Κανένα Ρέμο, καμιά Πέγκυ, καμιά Αννούλα;

Να μην ακούσουμε και την lady να τραγουδά (λέμε τώρα) και ταυτοχρόνως να βγάζει λόγο για τα είδη υγιεινής με τα οποία τρέφεται;

Με μπουρμπουάρ στον μετρ ένα μηνιάτικο για να εξασφαλίσει το καλό τραπέζι; Στο οποίο όταν έφτανες, κάθε καρέκλα αντιστοιχούσε σε δυο θαμώνες;

Αλλά και μπουζουκερί να μη πηγαίναμε, δεν θα τραβούσαμε για το καλό μια Αράχωβα, ένα Καλάβρυτο, Τρία – Πέντε Πηγάδια; Με δωμάτιο κλεισμένο στο ξενοδοχείο από τον δεκαπενταύγουστο;

Είπαμε, όμως. Αλλοτινές μου εποχές… Ή περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις….

Καλά Χριστούγεννα σε όλους.

Χρόνια καλά. Και περισσότερο μυαλό….