Το παλιό, το νέο και το κλείσιμο της ΕΡΤ

Από τη Θεσσαλονίκη
γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Κρίνοντας ως υπεύθυνο για την κρίση το σύνολο των πολιτικών, η ελληνική κοινωνία, από το 2012 ακόμα, άλλαξε τη σύνθεση του ελληνικού κοινοβουλίου σε βαθμό μεγαλύτερο του 50%.

Το κατά τους Έλληνες «στημένο» και βρώμικο πολιτικό σύστημα άλλαξε πρακτικά εν μία νυκτί, λοιπόν, και φτάσαμε σήμερα να έχουμε, εν πολλοίς, μία Βουλή αγνώριστη σε σχέση με το 2008, όταν και μας συστήθηκε η παγκόσμια οικονομική κρίση.

Εκτός από νέους βουλευτές σε παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις, δώσαμε την ευκαιρία σε

μικρότερα κόμματα να μεγεθυνθούν και να εκτοπίσουν το παλιό. Νέοι, ολόφρεσκοι πολιτικοί σχηματισμοί, γεμάτοι πρωτότυπες ιδέες και με το βλέμμα στο μέλλον, βγήκαν μπροστά, όπως… οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και η Χρυσή Αυγή.

Η πιο μεγάλη αλλαγή ωστόσο, δεν ήταν τα παραπάνω κοινοβουλευτικά διαμάντια, αλλά η γιγάντωση του ΣυΡιζΑ. Ο ελληνικός λαός, δηλαδή, δεν ήθελε απλά νέα πρόσωπα, ήθελε νέες πολιτικές και, κυρίως, νέο (σε ηλικία) πρωθυπουργό. Και καλά έκανε. Αν είναι να ξεμπερδεύεις με το παλιό, καλύτερα να ξεμπερδεύεις εντελώς.

Λίγους μήνες μετά την πρώτη νίκη του ΣυΡιζΑ στις βουλευτικές και ενώ, ελέω κρίσης, ο διάλογος στη χώρα μας περί αξιολόγησης στο δημόσιο είχε ανοίξει (επιτέλους) για τα καλά, ο Α. Τσίπρας απαντούσε στην ΕΡΤ «Και πού να βρω τώρα εγώ τον δημόσιο υπάλληλο που δεν δουλεύει;». Έτσι ακριβώς το έθεσε.

Οπότε, το νέο διήρκεσε στην Ελλάδα περίπου δύο μήνες και, εφόσον το ίδιο κόμμα θριάμβευσε σε άλλες δύο εκλογικές αναμετρήσεις, μπορούμε εύκολα να πούμε πως η κοινωνία δεν ψήφισε τίποτα το ανανεωτικό. Αντιθέτως, το καταψήφισε και μάλιστα ευθέως και συνειδητά.

Το νέο, είτε αυτό μας αρέσει είτε όχι, στην Ελλάδα, ήταν το κλείσιμο της ΕΡΤ. Πολλά μπορεί να πει κανείς για τον τρόπο που έγινε και για το κατά πόσο ήταν δίκαιη η όλη διαδικασία, ωστόσο, ήταν πιθανότατα ό,τι πιο ρηξικέλευθο έχει αποπειραθεί να περάσει κυβέρνηση στα χρόνια της Μεταπολίτευσης.

Για να αντιληφθούμε την πρωτοτυπία: Μιλάμε για δημόσιο οργανισμό που καταργήθηκε. Με δημοσιογράφους. Στην Ελλάδα.

Και μόνο ο συμβολισμός της κίνησης είχε βαρύνουσα σημασία. Ότι κάτι αλλάζει. Όταν ένας δημόσιος οργανισμός καταργείται σε αυτή τη χώρα και το συνεπαγόμενο πολιτικό κόστος αγνοείται από την κυβέρνηση, το λιγότερο, έχουμε μία σοβαρή μεταρρυθμιστική προσπάθεια. Υπό συνθήκες οικονομικής κρίσης, πιο νέο από αυτό, κυριολεκτικά, δεν έχει. Κι όμως, τιμωρήθηκε.

Και, αφού επιλέξαμε το «νέο» του ΣυΡιζΑ την πρώτη φορά και φάνηκε η σχέση του με τις μεταρρυθμίσεις, το ξανά επιλέξαμε. Ακριβώς επειδή ο πρωθυπουργός δεν μπορεί (δεν θέλει) να βρει τον υπάλληλο που δεν δουλεύει.

Παρά το ότι, αν ρωτηθούμε, είμαστε υπέρ της αξιολόγησης. Βέβαια, είμαστε υπέρ, γενικώς και αορίστως. Ειδικώς και οριστικώς-  αν ρωτηθούμε στην πορεία του συνδικαλιστικού μας οργάνου, ας πούμε- είμαστε κατά.

Όπως, μεταξύ μας, στο καφενείο, λέγαμε ότι η ΕΡΤ είναι ένα άχρηστο κανάλι που δεν βλέπει κανείς και ότι όλοι οι δημοσιογράφοι είναι πουλημένοι στην εξουσία, προεξεχόντων εκείνων της ΕΡΤ.

Όταν το «άχρηστο κανάλι» έκλεισε, έγινε «δημόσιο αγαθό» και όταν κάποιοι «πουλημένοι» απολύθηκαν, η εξουσία έγινε κι εκείνη πουλημένη στα ιδιωτικά κανάλια. Γενικά, σε αυτή την εκπληκτική χώρα, όταν γίνεται μία μεταρρύθμιση, κάποιος πρέπει να είναι πουλημένος.

Το συμπέρασμα είναι ότι θέλουμε μεν νέα πρόσωπα, αλλά απαιτούμε και την παλινόρθωση του παλιού συστήματος.

Σαν να λέμε, δεν τα φάγαμε όλοι μαζί, γιατί κάποιοι λείπαμε, οπότε, ας συνεχίσουμε να τα τρώμε όσοι περισσότεροι μπορούμε, για όσο ακόμα προλαβαίνουμε, γιατί οι παλιοί μάλλον χόρτασαν και ήθελαν να σταματήσουμε. Δίκαιο. Κρίμα που ο υπόλοιπος κόσμος είναι νεοφιλελεύθερος και δεν το βλέπει έτσι.

Μιλώντας για τον υπόλοιπο κόσμο, αλήθεια, ο Α. Τσίπρας που ήθελε να αλλάξει την Ευρώπη, χαίρεται με την αλλαγή που βλέπει να συντελείται στη Δύση; Γιατί, κι εκεί, κατά κύριο λόγο, το «νέο» αναδύεται. Ήτοι, ο εθνικολαϊκισμός που υπηρετεί και ο ίδιος.

Επί του πρακτέου όμως, πώς βλέπει μία Ευρώπη με εσωστρεφή εθνικά κράτη; Δεν γίνεται πρώτα να ζητά αλλαγή της Ευρώπης και κατόπιν να σιωπά ενώ συμβαίνουν τόσα ενδιαφέροντα και ανησυχητικά.

Πανηγύρισε την καταψήφιση της συνταγματικής μεταρρύθμισης Ρέντσι;

Αν ήταν αρχηγός της αντιπολίτευσης στην Ιταλία, γνωρίζουμε την απάντηση. Τώρα που είναι στην Ελλάδα, η οποία θέλει τα δανεικά (και) της Ιταλίας, πώς του φαίνεται το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 4^ης Δεκεμβρίου;